Πάντα κάποιος μας λείπει, πάντα σε κάποιον λείπουμε. Όλοι έχουμε ένα απωθημένο, κρυφό ή φανερό, χλιαρό ή δυνατό. Έναν άνθρωπο που θα τον θέλαμε στη ζωή μας. Κι ας μην υπάρχουν λογικές αιτίες. Κι ας ξέρουμε ότι δε θα ζούσαμε δίπλα τους το παραμύθι, κι ας μην ήταν ο δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα.
Είναι όμως και μια πιο «πονεμένη» κατηγορία ανθρώπων. Αυτοί που, ενώ ξέρουμε ότι δίπλα τους θα ευτυχούσαμε, δεν είμαστε από επιλογή μας μαζί τους. Αυτοί που θα ανέχονταν κάθε παραξενιά μας. Αυτά τα μοναδικά πλάσματα που θα έτρεχαν και στην άκρη της γης για να μας δουν. Όσοι θα μας έλεγαν «καλημέρα» και θα μας την έφτιαχναν κιόλας.
Ποιος δε θα ‘θελε έναν τέτοιο άνθρωπο σύντροφό του; Έλα όμως που οι καρδιές κάνουν τα δικά τους. Κολλάμε σε ανθρώπους και καταστάσεις που μας πονάνε αλλά έτσι είναι τα συναισθήματα, τις περισσότερες φορές δε βασίζονται πουθενά. Όλα θα ‘ταν καλύτερα και θα ‘μασταν πιο ευτυχισμένοι αν υπήρχε ένας διακόπτης που να συντόνιζε τις καρδιές μας μ’ αυτών που μας αγαπούν.
Συνειδητά επιλέγουμε να απορρίψουμε τέτοιους ανθρώπους και να κλείσουμε την πόρτα σε μια όμορφη σχέση από φόβο. Τέτοια άτομα αξίζουν μόνο τα καλύτερα, το 100% του εαυτού μας. Όταν λοιπόν νιώθεις ότι δε θα καταφέρεις να είσαι απόλυτα εκεί, ότι υπάρχει έστω και μία πιθανότητα το μυαλό να ξεφύγει, η καρδιά να χτυπήσει άτακτα στη θύμηση κάποιου άλλου ανθρώπου, τότε απομακρύνεσαι. Προτιμάς να μείνεις με το «αν» και με την πικρή γεύση μιας παρ’ ολίγον ευτυχίας, παρά να πληγώσεις αυτόν τον άνθρωπο που έχει αποδείξει ότι θα σε ‘χει Θεό του.
Είναι πραγματικά περίεργο το πώς λειτουργούν καρδιά και μυαλό, πώς και αν συντονίζονται. Ενώ χτυπιέσαι που κάποιος άλλος σε απορρίπτει, ενώ τρελαίνεσαι στην ιδέα ότι δε σου δίνει καν την ευκαιρία να αποδείξεις πόσο υπέροχα θα περνούσε πλάι σου, όταν βρίσκεσαι εσύ σ’ αυτή τη θέση, μερικές φορές διστάζεις.
Το «αξίζεις κάτι καλύτερο» είναι μια φράση κλισέ που πονάει όσο τίποτα άλλο. Είναι σχεδόν αδύνατον να γίνει πιστευτή. Όταν την ακούσεις, αυτομάτως σκέφτεσαι χίλιους δυο λόγους που σε παρατάνε που δεν έχουν καμία σχέση μ’ αυτό που άκουσες. Για να καταλάβεις ότι αυτό το πράγμα, σπάνια μεν αλλά μπορεί να ισχύει, πρέπει να το νιώσεις κι εσύ. Θα ‘ρθει η στιγμή, είναι σχεδόν βέβαιο, που θα συναντήσεις έναν τόσο μοναδικό άνθρωπο που θα νιώσεις «λίγος» μπροστά του. Σίγουρα αυτό σημαίνει ότι δεν τον θες αρκετά, γιατί ό,τι θέλουμε αρκετά δεν το αφήνουμε μέσα απ’ τα χέρια μας αλλά κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να ‘μαστε αντάξιοί του. Όμως το ότι δε θες πολύ δεν αναιρεί το γεγονός ότι όντως μπορεί να νιώθεις ότι αξίζει κάτι καλύτερο, το οποίο, για οποιονδήποτε λόγο, δεν του το προσφέρεις.
Όλα αυτά, όσο και να τα επεξεργάζεσαι, όσο και να τα συζητάς, μένουν ανεξάντλητα. Τα συναισθήματα δύσκολα θα τα βάλεις σε καλούπια, δύσκολα υπάγονται σε αξιολογικές κρίσεις. Όλα είναι πιθανά κι όλα τελικά παίζουν σ’ αυτή τη ζωή. Ας ελπίσουμε μόνο ότι οι επιλογές μας, πληγώνουν όσο το δυνατόν λιγότερο τους γύρω μας.
Επιμέλεια Κειμένου Στέλλας Φρασιόλα: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Στέλλα Φρασιόλα
