Ατέλειωτα βράδια στη βεράντα του σπιτιού με μια κούπα ζεστό καφέ και τʼ αγαπημένο μου τραγούδι, κολλημένο στο repeat, μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Έτσι κυλούσε για μένα ο καιρός.
«Οι άντρες περνούν, μαμά», μουρμούριζα μαζί με τη φωνή της Αλεξίου και κάθε εποχή μʼ έβρισκε ολοένα και περισσότερο συμβιβασμένη με την ιδέα της εφήμερης διάρκειας του έρωτα και τʼ αναπόφευκτου φευγιού των ανθρώπων.
Στις σχέσεις έριχνα τα ζάρια, μετακινούσα το πούλι μου λίγα τετράγωνα κι όταν έβλεπα τον αντίπαλο να ρίχνει σερί διπλές, έκλεινα το επιτραπέζιο κι έφευγα πριν να με κερδίσει.
Ύστερα, όμως, ήρθες εσύ. Δε κρατούσες ζάρια, δε γούσταρες παιχνίδια. «Εμείς θα ζήσουμε ανεξάρτητα απʼ την τύχη», είπες, για να σου απαντήσω πως «Εσύ, δε θέλω να περάσεις και να προσπεράσεις».
Σου ζήτησα να ξαπλώσεις δίπλα μου, εκείνο το βράδυ, κι εσύ δέχτηκες, ξυπνώντας πλάι μου το πρωί της επόμενης και κάθε μέρας που ακολούθησε.
Ορκίστηκες πως δεν ήσουν μια απʼ τα ίδια και κατέβαλλες κάθε δυνατή προσπάθεια για να το πιστέψω. Κάτι που, πλέον, δεν αμφισβητώ μιας κι η πάστα η δική σου είναι αλλιώτικη απʼ όσες έχω γνωρίσει.
Μʼ εσένα κατάπια τα όριά μου, έπνιξα τις τάσεις φυγής και ζύγισα διαφορετικά τα μέτρα και τα σταθμά μου. Έπεσα με τα μούτρα στο πάθος κι ερωτεύτηκα χωρίς να με τριβελίζει η αμφιβολία.
Κάνω υποχωρήσεις καθημερινά, προσπαθώ να σε κάνω να καταλάβεις πόσο πολύ θέλω να πετύχει ανάμεσά μας και τα βάζω με τον εαυτό μου, όταν δεν καταφέρνω να σε κάνω να το καταλάβεις.
Μου κλείνεις το τηλέφωνο ή δεν το σηκώνεις καθόλου και δεν γκρινιάζω. Ξέρω πως γίνομαι σπαστική, όταν σε ζαλίζω για την ώρα που θα γυρίσεις κι όταν ξεφεύγω και γίνομαι εμμονική, αναγκάζεσαι να το κάνεις για να το καταλάβω και να σταματήσω.
Προσπαθείς να με κάνεις να ζηλέψω, στέλνοντας μηνύματα σʼ άλλες από εδώ κι από εκεί και δεν κάνω σκηνές. Μόνο λόγια είσαι μωρέ! Ποτέ δε θα μπορούσες να με προδώσεις κι ας λες πάνω στην πλάκα τʼ αντίθετο. Ζητάς το φλερτ απʼ άλλες γυναίκες για να δεις αν περνά ακόμη η μπογιά σου και για να με κινητοποιείς να σε διεκδικώ, όταν νιώθεις πως πάω να επαναπαυτώ.
Κι εκείνη τη μέρα που μʼ άφησες σπίτι, επειδή δεν ήθελα νʼ αλλάξω ρούχα, τη θυμάσαι; Δίκιο είχες. Πώς θα σε συνόδευα μʼ ένα απλό τζιν και ένα λευκό μπλουζάκι; Ρεζίλι θα σʼ έκανα, καλά τα ʼλεγες. Αφού ξέρω πόσο πολύ σου αρέσουν τα θηλυκά ντυσίματα και πόσο ανάγκη έχεις να βρίσκεται στο πλευρό σου μια εκθαμβωτική γυναίκα. Ποιος άντρας δε θέλει να τον ζηλεύουν και να τον καμαρώνουν για την όμορφη παρουσία που κοσμεί το μπράτσο του; Σε στεναχώρησα με την ξεροκεφαλιά και την άρνησή μου και πήγες κι ήπιες ένα μπουκάλι ουίσκι, για να ηρεμήσεις τα νεύρα σου απʼ τον καβγά.
Μου είπες τις προάλλες, πως θες να πας διακοπές με τους φίλους σου, χωρίς εμένα, και μόνο που δεν έστησα πόλεμο. Τόσο εγωίστρια γίνομαι, που βάζω τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου πάνω απʼ τις δικές σου. Λες και θα ήταν κακό να μείνουμε για λίγο χώρια και να λείψουμε ο ένας στον άλλον. Μοντέρνο ζευγάρι είμαστε άλλωστε, δεν υπάρχει λόγος να κολλάμε σε κλισέ συνήθειες. Τι σκατά εμπιστοσύνη, λέμε, πως έχουμε!
Όσον αφορά τον τσακωμό μας για τη σεξουαλική μας ζωή, που δεν είναι και στην καλύτερή της περίοδο, να ξέρεις πως συγχωρώ και τις βρισιές και το χαστούκι που μου έριξες. Τράβηξα το πράγμα στʼ άκρα, σε μείωσα με τον χειρότερο τρόπο και δεν έδειξα κατανόηση στα προβλήματα που μπορεί να περνάς με τη δουλειά σου. Κι όχι, δε με πόνεσε τόσο η σφαλιάρα κι ας κοκκίνισε το μάγουλό μου. Απλά, ξέρεις πως είμαι drama queen και μεγαλοποιώ τα γεγονότα.
Οι φίλοι μου λένε πως είμαι τρελή που μένω ακόμα μαζί σου. Πως εθελοτυφλώ και δε βλέπω την αλήθεια που υπάρχει μπρος στα μάτια μου. Βάζουν φιτιλιές για να λήξω τη σχέση μας και προσπαθούν να με πείσουν πως δε με θέλεις πια κι όλα αυτά τα κάνεις για να σε παρατήσω.
Βλακείες! Εμείς αγαπιόμαστε μʼ έναν τρόπο που αυτοί ποτέ δε θα καταλάβουν. Όλα τα ζευγάρια έχουν τις εντάσεις τους κι είναι απόλυτα φυσιολογικό από τη στιγμή που μιλάμε για δυο διαφορετικές προσωπικότητες.
Το παίζουν όλοι ειδήμονες και δίνουν συμβουλές για το πώς θα πρέπει να είναι οι σχέσεις. Μα, αν υπήρχαν οδηγίες πλεύσης, όλοι θα ήμασταν ευτυχισμένοι κι αγαπημένοι και δε θα πηδούσαμε απʼ τον έναν άνθρωπο στον άλλον.
Στον έρωτα δε μας δίνεται κανένα φυλλάδιο με το τι είναι σωστό και τι λάθος, τι πρέπει νʼ αποφεύγεις και σε τι να δίνεσαι. Ούτε οι άνθρωποι είμαστε ιδανικά πλασμένοι. Έχουμε αδυναμίες, παραξενιές, πάθη και νεύρα.
Από τη στιγμή, όμως που λέμε ότι είμαστε ερωτευμένοι με κάποιον, οφείλουμε να τον δεχτούμε και να τον αγαπήσουμε μια φορά για τα καλά του και δυο για τα κακά του.
Πετάμε τις ανθρώπινες σχέσεις στον κάδο, όταν κάτι μας βρωμάει. Εγώ, όμως, δε θα επιτρέψω να καταντήσουμε έτσι. Δε θα βάλω σε μια σακούλα τη ζωή μας και δε θα τη χαρίσω στο σκουπιδιάρικο, εξαιτίας μερικών κακών στιγμών. Ό,τι ξεκουρδίστηκε θα το κουρδίσω απʼ την αρχή κι ό,τι χάλασε, θα το μαστορέψω μέχρι να γίνει καινούριο.
«Σʼ όλα τα εύκολα μαζί και σʼ όλα τα δύσκολα σαν ένα», έτσι δεν είχαμε υποσχεθεί;
Γιʼ αυτό, όταν σου περάσει ο θυμός, πάρε την τσάντα με τα πράγματά σου και γύρνα σπίτι μας. Εδώ θα είμαι και θα σε περιμένω.
Άλλωστε τόσο ηλίθια λένε ότι είμαι και μάλλον θα ‘χουν δίκιο.
Συντάκτης: Έλενα Φλώρου
