Κάτι σε βασανίζει τις τελευταίες μέρες, κάτι σου λέει πως η σχέση σου δεν πάει καλά, ή μάλλον κάποιο εξωτερικό ερέθισμα σε οδήγησε στο να πιστεύεις κάτι τέτοιο. Είσαι με την παρέα σου και συνέχεια το μυαλό σου ταξιδεύει στο τι έχεις κάνει λάθος, γιατί συμπεριφέρεται έτσι περίεργα, και επειδή είσαι και πιστοποιημένος ανθρωπολόγος με τρια πτυχία στις ερωτικές σχέσεις βγάζεις τη διάγνωση ότι πρόκειται να σε χωρίσει πυροδοτώντας έτσι μια αλυσίδα από αλλεπάλληλες, αρνητικές κυρίως, προσθήκες στην συμπεριφορά σου. Συγχαρητήρια! Λες μαλακίες!
Τώρα θα αναρωτιέσαι «Και πού ξέρει αυτός την δικιά μου κατάσταση;» «Μα εγώ ήδη το έχω πάθει μια φόρα, άρα εσύ λες τις μαλακίες» και τέτοια. Και δε σταματάνε οι σκέψεις εκεί. Σκέφτεσαι πυρετωδώς! Παρασκέφτεσαι πυρετωδώς μάλλον. Κάπου εκεί αφού έχεις βυθιστεί στον εαυτό σου σκάει το πρώτο « είσαι εντάξει ρε;» από τον φίλο σου. Άντε να του εξηγήσεις εσύ τώρα τον πόλεμο στο κεφάλι σου. Του απαντάς καταφατικά και συνεχίζετε την συζήτηση που αφήσατε στη μέση πριν διακόψει με τη διαφορά ότι είναι μονόλογος πλέον. Δεν ακούς κανένα πλέον. Μόνο τον εαυτό σου.
Αρχίζεις να κλείνεσαι σε σένα, να γίνεσαι αντικοινωνικός σε κάποιο βαθμό όπου ο τελευταίος θα αυξάνεται εκθετικά με το χρόνο μέχρι να επέλθει κορεσμός και να σου φταίνε τα πάντα. Κλασικά κάθε βραδύ θα σκέφτεσαι την αντίδρασή σου όταν σε χωρίσει και θα σε πιάνουν τα δάκρυα, θα προσεύχεσαι να μη γίνει κάτι τέτοιο και θα σε παίρνει ο ύπνος κάπως έτσι. Θα ζεις στην ουτοπία σου δηλαδή. Σε μια ουτοπία που η Αλίκη μπροστά της φαντάζει πραγματικότητα. Νιώθεις απαίσια και η απόδοση σου πέφτει σε απλά καθημερινά πράγματα.
Διακρίνεσαι από έλλειψη συγκέντρωσης, ίσως να τρως λιγότερο, και αντιδράς νωχελικά στον έξω κόσμο. Το πρωί πάλι στέλνεις την καθιερωμένη καλημέρα, σου απαντάει, αλλά ρε γαμώτο δε σου αρέσει η απάντηση της. Δε σου αρέσει γιατί λείπει αυτή η καρδούλα από το τέλος που σου έβαζε τον πρώτο καιρό. Τρομερός λόγος για να την αμφισβητήσεις. Λίγο αργότερα προσπαθείς να την ψαρέψεις με μηνύματα του στιλ «με ποιον θα είσαι εκεί, που θα πάτε, πού ήσουν πριν». Από τις απαντήσεις που θα πάρεις θα συνθέσεις την δικιά σου συνάρτηση στο κεφάλι σου η οποία όχι μόνο δεν έχει όριο αλλά σε κάνει να νιώθεις και μια δικαίωση για αυτά που πιστεύεις, δηλαδή ότι το τέλος δεν αργεί.
Ξέρω ότι έχεις τους λόγους σου να νιώθεις έτσι, ότι πιθανώς κάτι έγινε στο παρελθόν και έχεις κρίσεις εμπιστοσύνης, ότι φοβάσαι μη χάσεις τον άνθρωπό σου και γι’ αυτό αντιδράς έτσι περίεργα, υπερβολικά και γίνεσαι ευέξαπτος ως προς τη σχέση σας. Λόγω των προηγούμενων δημιουργούνται τα παραπάνω σενάρια στο μυαλό μας.
Και εγώ, και εσύ, και όλοι μας το ‘χουμε βιώσει αυτό. Θα δεις που εν τέλει με μια αγκαλιά της θα στα εξαφανίσει όλα αυτά. Θα τα κάψει και θα τα σκορπίσει. Πες της τι σκέφτεσαι. Αλίμονο μας αν δε μοιραζόμασταν τα πράγματα που σκεφτόμαστε με την αγαπημένη μας. Χτύπα της λίγο το καμπανάκι. Υπενθύμισέ της ότι υπάρχεις, ότι φοβάσαι, δεν είναι κακό. Ε
ίναι αντρίκιο. Δε σου αξίζει να στενοχωριέσαι για τέτοια θέματα. Έχε υπομονή και πίστη. Εξάλλου αν δεν εμπιστεύεσαι εκείνη γιατί να είστε μαζί ; Αν πάλι ξέρεις ότι σου τα φοράει κανονικότατα γιατί να είστε μαζί; Αν είναι να γίνει κάτι θα γίνει, έτσι; Προσπάθησε να σπάσεις τη ρουτίνα της, όχι να γίνεις εσύ η ρουτίνα της.
Επιμέλεια Κειμένου Παναγιώτη Μουστάκα: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Παναγιώτης Μουστάκας
