Τύχη να βρίσκεις έρωτα ίδιο με τον δικό σου

Μα πώς θα μπορούσα να σκεφτώ τον εαυτό μου αντίγραφο πάνω στην προσωπικότητά σου; Κανείς δε μου το είπε ότι θα συναντούσα κάποιον σαν κι εσένα. Βλέπεις ο έρωτας ποτέ δε σ’ ενημερώνει για τα πλάνα και τους σκοπούς του. Στην αρχή μου ήρθε ξαφνικό, γιατί είπα πως δε γίνεται κάτι τέτοιο να συμβαίνει πραγματικά, βλέποντας ύστερα ότι μάλλον βρήκα το δάσκαλό μου.

Είναι από αυτά τα συναισθήματα που τα σιχαίνομαι, αλλά βαθιά μέσα μου τα γουστάρω τρελά. Να έχω μια προσωπικότητα μόνο για σένα. Μόνο εσύ να με ζεις έτσι. Σε κανέναν άλλο δεν το επέτρεψα. Γιατί, αν με ρωτήσεις κάποια στιγμή, αν ένιωσα κάτι την πρώτη φορά που βρεθήκαμε, θα σου πω πως δεν ένιωσα τις κλασικές έως και κλισέ πεταλούδες στο στομάχι, αλλά μια φλόγα. Σαν να κούμπωσα πάνω σου και μου έσκασαν όλα τα συναισθήματα ταυτόχρονα. Ελπίζω να ήταν αμοιβαίο. Το μόνο που μπορώ να σου πω με σιγουριά είναι ότι ήταν πρωτόγνωρο και δεν ήθελα να το χάσω. Είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που βαριούνται τα ίδια και τα συνηθισμένα. Άλλωστε είσαι κι εσύ της ίδιας άποψης.

Και να, που μετά από κάτι χιλιάδες σκέψεις το κεφάλι μου κοντεύει να σκάσει από την υπερπροσπάθεια να σε βγάλει έξω. Τόσες ομοιότητες μεταξύ μας. Eγώ είμαι εσύ κι εσύ εγώ. Σε έχω καταλάβει ήδη χωρίς καν να προσπαθήσω να σε διαβάσω. Ή έτσι θέλω να πιστεύω τέλος πάντων. Άσε με να ζω στη πλάνη του «σε ξέρω ήδη» κι ας είμαι λάθος. Δύσκολο να μπω στη θέση σου κι εύκολο να σε καταλάβω. Σε θέλω και με θέλεις. Θέλουμε και οι δύο να πετύχει. Τι άλλο χρειαζόμαστε;

Κι εγώ στην αγκαλιά σου να πεθαίνω κάθε λεπτό και να μη θέλω να με ακουμπάς ταυτόχρονα. Να θέλω να σε φιλήσω και να σκάω κάθε φορά που το σκέφτομαι. Να θέλω να σ’ αγαπήσω αλλά να φοβάμαι τον παλιό καιρό. Να θέλω να σε κρατήσω σφιχτά και να μη σε ξαναδώ στα μάτια μου. Γιατί ο έρωτας ζει στις αντιθέσεις, μα γεννιέται στις ομοιότητες.

Πώς ν’ αντισταθείς σε ό, τι σε καλεί με πάθος να το ζήσεις. Πρέπει να αλλάξουμε σύστημα όμως. Δεν μπορούμε να το πάμε όπως το πηγαίναμε με τους προηγούμενους. Εδώ θέλει να δημιουργήσουμε ένα κόσμο μόνο δικό μας, από την αρχή. Εγώ κι εσύ με τον έρωτα και τις υποχωρήσεις μας. Αυτές που θα μας φέρουν πιο κοντά. Αυτές, που σε κάποιες περιπτώσεις, χρειάζεται να συμβιβαστείς και να αφήσεις τους εγωισμούς στην άκρη για μια φορά. Να κάνω υποχωρήσεις για χάρη σου και να το θέλω από ψυχής. Να κάνεις κι εσύ το ίδιο και να μην κρατάμε σκορ, να μην υπάρχει μέτρημα τι δίνουμε και τι παίρνουμε. Να βγαίνει αβίαστα, φυσικά. Απλά.

Παντοτινά κι όχι, μετάφρασέ το όπως σε βολεύει. Ένα πράγμα ξέρω μόνο. Πως στα μάτια σου βρήκα τον επαναστάτη εαυτό μου και νόμιζα αφελώς ότι τον έχω χάσει. Αλλά εσύ το κατάλαβες και βάλθηκες να μου το θυμίσεις. Θα σου θυμίσω λοιπόν κι εγώ, έρωτας τι σημαίνει. Κι όπου βγει. Θα δούμε. Εγώ πάντως, ποντάρω στο «για πάντα».