Το «πάρ’ τα να μη στα χρωστάω» ταιριάζει και στον χωρισμό

Όταν ο χωρισμός, πέφτει σαν κεραυνός εν αιθρία και μάλιστα από ένα άτομο με το οποίο είστε ερωτευμένοι και τρέφετε ακόμα συναισθήματα γι’ αυτό, τότε αδιαμφισβήτητα βιώνετε αυτή την άσχημη φάση της ζωής σας, πιστεύοντας πως όλα είναι μαύρα κι άραχνα και χάνετε κάθε ελπίδα.

Ας μη μείνουμε όμως σ’ αυτά τα κλασικά, χιλιο-ειπωμένα κι αρνητικά συναισθήματα κι ας τολμήσουμε να δούμε την άλλη όψη του νομίσματος. Παραδεχτείτε το λοιπόν, δυνατά, χωρίς φόβο και πάθος, ότι δεν υπάρχει καλύτερο και πιο ουσιαστικό συναίσθημα απ’ αυτό που αισθάνεται κανείς, μόλις καταφέρει να δηλώσει στον εαυτό του ένα τεράστιο «τέλος», το οποίο να εννοεί ασφαλώς.

Όσο κι αν παιδεύτηκες, όσο κι αν έκλαψες ή να χτυπήθηκες, έρχεται η ώρα που σηκώνεις το κεφάλι, αναφωνώντας “enough is enough”- όπως λένε κι οι παλιοί. Αυτή η μεγαλειώδης στιγμή που ορίζεις και για σένα επίσημα, το τέλος αυτού του έρωτα, παραπέμπει στη γνωστή ατάκα της ταινίας για τους Σπαρτιάτες, “Tonight we dine in hell”, αφού σε βρίσκει πιο μάχιμο από ποτέ.

Αναγεννιέσαι μέσα από τις στάχτες σου, σφυρηλατημένος και σκληραγωγημένος από μια ομολογουμένως επίπονη διαδικασία. Λες και ξαφνικά γυρίζει ένας διακόπτης μέσα σου και φουλάρεις με δυναμισμό, αυτοπεποίθηση, αισιοδοξία και διάθεση για αλλαγή σ’ όλα. Σαν να ανανεώνεις το συμβόλαιο της ζωής σου, με νέα κίνητρα, όνειρα και στόχους. Βάζεις τα πάντα στο μικροσκόπιο της ευτυχίας σου κι ό, τι δε συμβαδίζει μαζί της, το αφανίζεις-από συμπεριφορές δικές σου ή άλλων, έως κι ανθρώπους. Υπάρχει πιο δυνατό συναίσθημα από το να ζεις ξανά για σένα, με νέους όρους και προϋποθέσεις; Υπάρχει τίποτα πιο ισχυρό από την αλλαγή που εσύ ο ίδιος επιδιώκεις;

Γεμίζεις τον χρόνο και τη μέρα σου με πράγματα, δραστηριότητες κι άτομα, με τα οποία νιώθεις όμορφα, ενώ ταυτόχρονα σταματάς ν’ αναλώνεσαι σε οτιδήποτε δεν έχει την ίδια θετική επίδραση στην ψυχολογία σου. Νιώθεις πιο ελαφρύς κι ένα αίσθημα δυναμισμού, ανεξαρτησίας κι αυτοπεποίθησης άνευ προηγουμένου έρχεται να σε χαρακτηρίσει, το οποίο είναι φανερό και στους γύρω σου. Αν δε, όλη αυτή η αλλαγή απέχει κατά πολύ απ’ αυτό που αντιπροσώπευες έως σήμερα, θ’ ακούσεις πολλές φορές τη φράση «άλλαξες», συνοδευόμενη από ένα μουδιασμένο υφάκι. Μη σκαλώνεις, αφού πρόβλημα  θα υπήρχε μόνο εάν δεν άλλαζες κι έμενες μονίμως στάσιμος, για να μην ξεβολεύονται όσοι σε περιτριγυρίζουν.

Κι έτσι βελτιωμένος, ανανεωμένος κι έτοιμος για όλα όπως εξελίχτηκες, συνειδητοποιείς ότι μπορείς να μπεις ξανά στο παιχνίδι, να φλερτάρεις, να ερωτευτείς, να βγεις ξανά ραντεβού με αμήχανες σιωπές και παύσεις, να βιώσεις εκ νέου τη λαχτάρα για το πρώτο φιλί, την αγωνία για ένα μήνυμα ή ένα τηλέφωνο. Οι πρώτες φορές, έχουν μια γλύκα που δεν την ανταγωνίζεται τίποτα. Και κάνεις το ίδιο δυναμικό comeback στον έρωτα, όπως πρωτίστως στη ζωή σου, αλλά με μεγαλύτερη σιγουριά πλέον κι ίσως μ’ ένα αίσθημα χαλαρότητας, συνδυασμός ο οποίος δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος. Το αντίθετο μάλιστα, αφού σε καθιστά πιο γοητευτικό, μυστήριο και ποθητό.

Με λίγα λόγια, ανακτάς τον πλήρη έλεγχο της ζωής σου κι όλα αυτά επειδή ήρθε η ώρα να πεις ένα περήφανο και γιατί όχι εγωιστικό, «τέλος». Είναι απίστευτο το πώς μας παρασύρει αρχικά ο πόνος στην παγίδα του και μας οδηγεί στο να βλέπουμε μόνο όσα μας τον προκάλεσαν κι άρα, όσα δεν έχουμε πια. Μας κάνει επίσης να εθελοτυφλούμε και σηκώνει ένα τείχος, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατον να δούμε όσα χάνουμε για χάρη του, όσα θα έρθουν κι όσα ακόμα δε ζήσαμε.

Πάμε λοιπόν μαζί, με το τρία, να πούμε δυνατά ένα “This is Sparta” για εμάς κι ένα «Να, πάρ’ τα να μη στα χρωστάω» για ό, τι ή όποιον μας ταλαιπώρησε. Με αγάπη όμως, μη μας πουν κι ανάγωγους!