Είναι κάποιες ηλικίες, που είναι φτιαγμένες με τέτοιο τρόπο, για να μας ξυπνάνε συναισθήματα.
Οι πιο κυνικοί θα πουν ότι σε όλες τις ηλικίες συμβαίνει το ίδιο.
Δε συμφωνώ.
Είναι κάποιες ηλικίες που είναι μοναδικές, από εκείνες που οι σκέψεις δεν κολλάνε σε στερεότυπα και πρέπει. Από εκείνες, που η επανάσταση φωνάζει μάχομαι με την καρδιά και όχι με το μυαλό.
Τις ζηλεύω αυτές τις ηλικίες και τις αγαπώ, διότι οι νέοι δεν φοβούνται να διεκδικήσουν, απαιτούν από τη ζωή και απαιτούν από τους ανθρώπους.
Όπως πολύ σωστά, έχει γράψει η Κατερίνα Κεχαγιά, στο κείμενο «Να μάθουν να χωρίζουν οι άνθρωποι», στην εφηβεία οι άνθρωποι, δεν κάνουν συμφωνίες ενηλίκων, αλλά κάνουν συμφωνίες καρδιάς.
Κάτι τέτοιες ηλικίες, είναι οι εφηβείες μας.
Η εφηβεία είναι μία περίοδος της ζωής του ανθρώπου, που ξεκινά από τα 11-14 του χρόνια και διαρκεί περίπου, επτά έτη.
Έρευνες έχουν δείξει, πως ο φτερωτός έρωτας μας απογειώνει τρείς φορές στη ζωή μας.
Η πρώτη είναι στη φάση της εφηβείας, τότε που για πρώτη φορά, αρχίζει να εκφράζεται η ανάγκη της ερωτικο-σεξουαλικής ανταλλαγής, παράλληλα, όμως, με αυτή της συναισθηματικής επικοινωνίας.
Την ξαδέρφη μου, την Σοφία, ο έρωτας την προσέγγισε πρώτη φορά στην ηλικία των 15, τότε που τα πρώτα βήματα της ανεξαρτησίας, την ωθούσαν να σηκώσει τη σημαία της επανάστασης.
Βρισκόμασταν σε οικογενειακές καλοκαιρινές διακοπές, στο εξοχικό της και ο Παύλος έμενε στο διπλανό σπίτι.
Δεν ήταν από τα παιδιά που πρωτοστατούν στις παρέες, είχε όμως, κάτι μυστηριώδες στο βλέμμα του και αυτό ήταν αρκετό για να ξεκινήσουν πολύχρωμα εκρηκτικά, βεγγαλικά στην καρδιά της.
Θυμάμαι ότι μου μίλαγε, για σκέψεις που τάραζαν το μυαλό της και όνειρα που τη συντρόφευαν τις νύχτες.
Μια μέρα, η Σοφία ήρθε όλο χαρά να μου εκμυστηρευτεί τι της συνέβη, «Με τον Πάυλο, τα φτιάξαμε», μου είπε, «Έδωσα το πρώτο μου φιλί. Καταλαβαίνεις;».
Τότε, ακόμα δεν καταλάβαινα.
Σήμερα, όμως, πιστεύω στους εφηβικούς έρωτες.
Στους έρωτες που είναι άνεμοι, που σε παίρνουν και σε πηγαίνουν μακριά και σε ταξιδεύουν, είτε κρατούν πολύ, είτε λίγο. Τι σημασία έχει άλλωστε ο χρόνος;
Τα παιδιά έμειναν μαζί μέχρι τα 18 τους, τόσο ερωτευμένοι, όσο και φανατικοί.
Φανατικοί στις αντιδράσεις, τους στα όνειρα και στις στιγμές.
Όμως, το πολύ δεν είναι πάντα και έτσι κάποια στιγμή, όταν η περίοδος της εφηβείας άρχισε να απομακρύνεται, ένας καυγάς ήταν η αφορμή και τα διαφορετικά βήματα ζωής ήταν η αιτία, που τους οδήγησαν σε οριστικό χωρισμό.
Η ερωτική απογοήτευση είναι οδυνηρή, σε όποια ηλικία και εάν τη νοιώσεις.
Ιδιαίτερα δε, στην εφηβική και μεταεφηβική ηλικία, που όλα τα συναισθήματα βιώνονται εντονότερα. Προκαλείται, μεγάλη εσωτερική αναστάτωση και εσωτερικό χάος, που σε κάποιες περιπτώσεις, καταρρακώνει ψυχικά.
Αυτό συνέβη και στη Σοφία. Τον κυνήγησε, αλλά μάταια.
Πολλά ανάμικτα συναισθήματα, κατάλοιπα της εφηβείας της, όπως έρωτας, μίσος, μελαγχολία και απελπισία, την κατέβαλαν, με αποτέλεσμα να κλειστεί στον εαυτό της για καιρό.
Για πολλά χρόνια, προσπαθούσε να δεθεί με κάποιον άλλον άνθρωπο, όπως με εκείνον.
Να αφεθεί, να νοιώσει χωρίς να φοβάται, όμως δεν τα κατάφερνε.
Δεν ήταν μόνο το γεγονός, ότι ο Παύλος είχε πάρει μαζί του όλα τα συναισθήματα της, την στιγμή ακριβώς που εκείνη προσγειωνόταν στο αεροδρόμιο των ενηλίκων, αλλά ήταν αυτή η προσγείωση, από την εφηβεία, στους ενηλίκους, η οποία χωρίς εκείνη να το καταλάβει, την είχε κάνει να ζει με τα πρέπει των άλλων.
Έψαχνε γύρω της, αλλά πουθενά δεν υπήρχε ο Παύλος. Όμως, στην ουσία, δεν έψαχνε τον Παύλο, αλλά εκείνον που θα τη γυρίσει πίσω στην αγαπημένη της ηλικία.
Όμως, ήταν εκείνη που είχε φύγει μακριά.
Ο έρωτας στην εφηβεία έχει ταχύτητα. Μεγάλη ταχύτητα, χωρίς ασφαλή προορισμό.
Σα να τρέχεις προς τον γκρεμό και όταν τελικά φτάσεις στο τέλος του, εκείνος ο ένας ο μοναδικός είναι αυτός που θα σε κρατήσει, για να δείτε μαζί το ηλιοβασίλεμα, ή αυτός που θα σε σπρώξει στο κενό.
Στη δεύτερη πιθανότητα, ίσως και ο ίδιος να μην έχει καταλάβει ότι σε σπρώχνει.
Και εκεί, κατά τι διάρκεια της πτώσης, ή το αλεξίπτωτο της οικογένειας και του περίγυρου θα σε βοηθήσουν να την γλυτώσεις, με λίγες μόνο πληγές, που θα ξεπεράσεις σε βάθος χρόνου ή θα μείνεις με πολλές πληγές, που δεν θα κλείσουν ποτέ.
Η Σοφία άνηκε στη δεύτερη κατηγορία.
Εκείνος την είχε σπρώξει στο κενό, χωρίς να το καταλάβει και φίλοι της ήταν η βοήθεια, στο να επουλωθούν οι πληγές της.
Τελικά, δεν ξέρω εάν επουλώθηκαν. Αλλά και να επουλώθηκαν, οι πληγές πάντα αφήνουν σημάδια.
Εκείνο το καλοκαίρι, η Σοφία είχε φτάσει στα 28 της.
Βαθιά μέσα της, όμως, περίμενε ακόμα εκείνο το τηλεφώνημα από τον εφηβικό της έρωτα, που θα την έκανε να τα αφήσει όλα και να φύγει και να γυρίσει εκεί, όπου θεωρούσε ότι άνηκε.
Τις σκέψεις της σταμάτησε ο ήχος του τηλεφώνου, κάνοντας την καρδιά της να σκιρτήσει, για μια στιγμή.
Δεν ήταν εκείνος τελικά, ούτε σήμερα.
Αύριο αρραβωνιαζόταν, όμως εκείνος, δεν εμφανίστηκε ποτέ για να τη σταματήσει.
Συντάκτης: Πέννυ Πηττά
