Οι φορές που είσαι single και λες «πάλι καλά»

Εγώ, που λες, έχω ένα θέμα· δε μου αρέσουν οι σχέσεις. Τις θεωρώ κουραστικές, σπαστικές και περιοριστικές, και λίγα λέω τώρα που το σκέφτομαι. Ούτε και το δεξιά-αριστερά δεν μου αρέσει, το θεωρώ ανούσιο, γενικά μάλλον δε μου αρέσει τίποτα. Βέβαια, το παράλογο είναι πως όσοι με ξέρουν νομίζουν πως παραείμαι των σχέσεων και προφανώς κρίνουν εκ των πεπραγμένων μου, καθώς έχω κάνει δύο-τρεις σχέσεις όλες κι όλες στη ζωή μου, κι αυτές κράτησαν από πολλά ως πάρα πολλά χρόνια η κάθε μία.

Σχεδόν κανείς δε γνωρίζει φυσικά πως όλες τους ξεκίνησαν με την προοπτική του «έλα μωρέ, σιγά, το θέμα δεν παίζει να πάει πάνω από μερικούς μήνες» καθώς πάντοτε ένιωθα ασφάλεια να γοητεύομαι και να ερωτεύομαι εκεί που δεν ευνοούσαν οι συνθήκες, είτε λόγω απόστασης, είτε λόγω διαφορετικών κόσμων, είτε εξαιτίας της τύχης μου της χορεύτριας. Βίτσιο; Μάλλον δικαιολογία, τώρα που το σκέφτομαι, για να μη δένομαι ή να περνάω απαλά τον επερχόμενο χωρισμό «αφού το ξέραμε και οι δύο από την αρχή». Προφανώς και δεν είναι λογική σκέψη αυτή κι ακόμα πιο προφανώς δεν έπιασε ποτέ, καθώς όχι απλά δενόμουν, όχι απλά δεν άντεχα τους χωρισμούς μου, αλλά άφηνα κι από τη μία σχέση στην άλλη δύο με πέντε χρόνια διαφορά, έτσι ρε παιδί μου, για να μου φύγει το σχεσιακό jet lag και να σκέφτομαι πόσο λατρεύω να είμαι μόνη μου και να έχω το κεφαλάκι μου ήσυχο.

Πραγματικά αγάπησα τις περιόδους που ήμουν μόνη, καθώς ήταν από τις πιο ενδοσκοπικές κι ουσιαστικές της ζωής μου. Όπως όλοι οι άνθρωποι που αγαπάνε τη μοναχικότητα, έτσι κι εγώ κατά τα διαστήματα αυτά με έβρισκα, με ξανα-ένωνα και σκεφτόμουν πόσο πιο ωραία είναι να βασίζεις την ευτυχία σου στις δικές σου πράξεις κι όχι κανενός άλλου και πόσο πιο πολύ μου ταίριαζε όλο αυτό, σε αντίθεση με εκείνα τα «εμείς» που ζούσα επί χρόνια και με γέμιζαν αγωνία κι άγχη. Για να μην παρεξηγηθώ, οι σχέσεις μου, αν εξαιρέσεις τα λάθη που μπορεί να γίνουν κι από τις δύο πλευρές λόγω ανωριμότητας ή ανθρωπίνως λάθος χειρισμών, ήταν εξαιρετικά παραμυθένιες και λειτουργικές, οπότε όλη αυτή η τρικυμία εν κρανίω δεν ήταν αποτέλεσμα δραματικών γεγονότων, αλλά καθαρά προσωπικής λόξας. Πιθανότατα οι σχέσεις με αγχώνουν επειδή είμαι συγκεντρωτική κι όταν δεν περνάνε όλα από το χέρι μου ανεβάζω παλμούς, εκεί καταλήγω με τα χρόνια, αν σφίγγεται κι εσένα το στομάχι σου κάθε φορά που πας να ενθουσιαστείς με κάποιον άνθρωπο και αντί για καρδούλες αρχίζεις να βλέπεις δράκους και κακές μάγισσες τότε μάλλον καταλαβαίνεις τι εννοώ.

Άλλωστε, γιατί να το κρύψουμε, οι σχέσεις (στην πλειοψηφία τους) είναι χάλια, δε βρίσκω το λόγο για τον οποίο τις έχουμε αναγάγει σε στόχο ζωής. Με μια γρήγορη ματιά γύρω, είναι εύκολο να δει κανείς πως το κέρατο πάει σύννεφο, οι περισσότεροι με άλλον θέλουν να είναι και με άλλον είναι, τα relationship goals είναι απλές χιλιοπροβαρισμένες φωτογραφίες που ανεβαίνουν για ένα Instagram story, οι άνθρωποι παραείναι ατομιστές για να καταλάβουν τον όρο «συντροφικότητα» και η εμπιστοσύνη είναι αξία που πιθανότατα θα εκλείψει στο μέλλον, καθώς οι πιο πολλοί δείχνουν να μη βασίζονται πλέον ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό. Όταν λοιπόν ένας άνθρωπος έχει επιλέξει να μένει έξω από το χορό, τείνει να τα παρατηρεί όλα αυτά εις διπλούν και να ανακουφίζεται για τις επιλογές του, ακόμα και να χαίρεται κρυφά όταν επιβεβαιώνονται οι θεωρίες του περί ματαιότητας του όλου πράγματος στο άκουσμα κάθε δραματικού χωρισμού που λαμβάνει χώρα στον ευρύτερο κοινωνικό του κύκλο, ακόμα και στο Hollywοod, γιατί όχι;

Ξέρεις, αυτοί οι χωρισμοί ανακουφίζουν τους σκληροπυρηνικούς single ακόμα πιο πολύ, καθώς οι διάσημοι πάντα μας μοιάζουν άτρωτοι, άρα και άξιοι μιας θεϊκής ευτυχίας που εμείς οι κοινοί θνητοί δεν πρέπει ούτε να τολμάμε να φανταστούμε. Αν φτάνουν στο σημείο αυτοί, που φαινομενικά τα έχουν όλα, να μην αγαπιούνται όπως επιθυμούν, φυσιολογικά αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν να ξεκινάμε μια σχέση θεωρώντας πως θα καταφέρουμε κάτι τέτοιο εμείς.

Είναι πολύ λογικό να νιώθεις ανακούφιση για την επιλογή σου όταν οι δεσμευμένοι φίλοι σου σού μιλάνε για τα προβλήματα με το ταίρι τους, όσο λογικό είναι να νιώθεις μερικές τσιμπιές όταν τους βλέπεις να αγαπιούνται τόσο πολύ, που σε κάνουν να νοσταλγείς εκείνες τις ωραίες, μαραθώνιες αγκαλιές στον καναπέ που έκανες κάποτε με κάποια σχέση σου βλέποντας ταινία. Επειδή μπορεί οι σχέσεις να είναι σκατά, αλλά, ας μην είμαστε απόλυτοι, υπάρχουν και σχέσεις αξιοζήλευτες, λειτουργικές και υπέροχες, απλώς είναι μάταιο να τις κυνηγάς καθώς είναι σπάνιες κι άμα είναι να σου κάτσουν, θα σου κάτσουν από μόνες τους, αυτά τα πράγματα δε θέλουν ζόρισμα, θέλουν υπομονή. Μέχρι τότε όμως, είναι πραγματικά μαγικό να είσαι single, μη χάσεις την ευκαιρία να το απολαύσεις. Επειδή, είπαμε, οι αξιοζήλευτες σχέσεις είναι σπάνιες, δεν είναι όμως ανύπαρκτες και η ζωή έχει τόσο άρρωστο χιούμορ που επιλέγει να τις στέλνει σε εκείνους που λένε ανερυθρίαστα «εγώ ποτέ».