Η ώρα της αποφοίτησης: Συγκίνηση και χαμόγελα

Αχ να σου κι ένα θέμα που έχει ανάμεικτα συναισθήματα. Και θετικά και αρνητικά. Και ποιο είναι αυτό; Οι αποφοιτήσεις. Αποφοιτήσεις από νηπιαγωγείο, δημοτικό μέχρι και αποφοιτήσεις διδακτορικών ακαδημαϊκών τίτλων.

Κι αυτές οι αποφοιτήσεις από τα Πανεπιστήμια είναι ένα θεματάκι. Είσαι σε μια φάση αφασία. Φεύγει η ξεγνοιασιά των φοιτητικών χρόνων. Δε θα είσαι ούτε έφηβος, ούτε ενήλικας. Μπαίνεις στην μεταβατική ηλικία σου, όπου από παιδί πρέπει να γίνεις εργαζόμενος πολίτης που πρέπει να αρχίσει να συντηρεί τον εαυτό του και να πληρώνει το νοίκι και τα έξοδά του.

Αλλά μη σου φαίνονται πολλά. Εδώ κατάφερες να φύγεις στα 17 και στα 18 από το λιμάνι των γονιών σου και τελείωσες, πήρες και το πτυχίο. Και άσε που έλεγες «Είμαι 17 θα φύγω να τα κάνω όλα μόνος μου!» και νόμιζες ότι ήσουν ένας 50χρονος που έφαγε τη ζωή με το κουταλάκι. Μωρό ήσουνα, μωρό έφυγες. Όσο περνούν τα χρόνια θα δεις πόσο μωρό ήσουν τελικά στα 17 που εσύ πίστευες ότι ωρίμασες, τελείωσες. Τώρα είναι που ωριμάζεις, τώρα κτίζεται ο πραγματικός σου εαυτός και ζητά την προσοχή σου. Σπούδασες τελείωσες, άντε να βρεις τη σωστή δουλειά που θα σε συντηρήσει.

Όταν αποφοιτούσες από το Λύκειο πίστευες ότι είναι η ωραιότερη αποφοίτηση που θα έχεις στη ζωή σου. Για κάτσε να δεις την χαρά της αποφοίτησης από το Κολέγιο ή το Πανεπιστήμιο. Πόσο πιο πολύ θα σε νοιάζουν τα φορέματα, κοστούμια, τα αναμνηστικά και οι φωτογραφίες.Να βγεις από την τελετή με το πτυχίο στο χέρι και να δεις πίσω σου και να συγκινείσαι. Στο σχολείο πας 12 χρόνια κι ανυπομονείς να φύγεις να το αφήσεις, και ίσως δε συγκινηθείς καν. Εδώ, 3 ή 4 χρόνια και μόλις βγεις έξω κοιτάς πίσω σου τι αφήνεις και θες να κλάψεις. Νιώθεις ότι μέσα σ’ αυτά τα λίγα χρόνια γράφτηκε όλη σου η ζωή. Τώρα, τους κοιτάς όλους γύρω σου με κοστούμια, με επίσημα φορέματα κρατώντας ανθοδέσμες, φωτογραφίες και άλλα αναμνηστικά και καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα σοβάρεψαν.

Έρχεται και η μεγάλη στιγμή. Πετάς το καπέλο! Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν κατάλαβες αυτό το σημείο όταν το έβλεπες σε περιοδικά και τηλεοράσεις. Και να που τώρα καταλαβαίνεις ότι έτσι πετάς αυτά τα χρόνια από πάνω σου, και μόλις τα πετάξεις εύχεσαι να μπορούσες να τα ξαναζήσεις!

Υπάρχει όμως κι η πιο στενάχωρη πλευρά. Άλλος για Αθήνα τράβηξε, κι άλλος για Αγγλία, λέμε. Χωρίζονται οι φοιτητικές παρέες και τραβά ο καθένας τον δρόμο του. Και σε καταλαβαίνω που στεναχωριέσαι. Οι φίλοι που διαλέξαμε τα χρόνια που σπουδάζαμε, είναι κι αυτοί με τους οποίους δεθήκαμε περισσότερο. Τους επιλέξαμε πιο ώριμοι, πιο κατασταλαγμένοι. Ζήσαμε μαζί τους ακραίες στιγμές, μας είναι απαραίτητοι.

Χωρίζεις, μπεκρουλιάζεις, αρρωσταίνεις, τσακώνεσαι με τους γονείς, δεν έχεις λεφτά, δεν πέρασες το μάθημα είστε όλοι εκεί, μαζί σαν ένα. Αγωνιάς αν θα τους βλέπεις συχνά, αν θα χαθείτε, αν θα τα λέτε, πώς θα είναι το κάθε μέρα από εδώ και πέρα. Μην πτοείσαι όμως. Στις αντιξοότητες δοκιμάζονται οι σχέσεις.

Έτσι είναι η ζωή. Κι έτσι θα είναι. Η ζωή τώρα ξεκινάει, τώρα έρχονται τα πραγματικά ενδιαφέροντα. Αυτά τα χρόνια ήξερες πως είναι λίγα και πως θα περάσουν σύντομα. Ευχήσου σε όλους «καλή συνέχεια» και κυρίως στον εαυτό σου! Πάτα γκάζι και τρέξε.