Τραγουδούσε ο αγαπημένος Γιάννης Πάριος «Σου γράφω ένα γράμμα, όχι πως θέλω να σ’ το δώσω. Να έτσι, για να μιλήσω λίγο μαζί σου». Πόσο ρομαντικό να γράφεις ένα γράμμα για να μιλήσεις με κάποιον που μπορεί και να μην υπάρχει πια στη ζωή σου. Ακόμη και αν δεν το στείλεις, πάλι ρομαντικό είναι (και λίγο καμένο αλλά και αυτά μας αρέσουν ενίοτε).
Όλοι οι μεγάλοι συγγραφείς το έκαναν από τον Χέμινγουεϊ μέχρι την Μποβουάρ, ακόμη και ο Όσκαρ Γουάιλντ έγραφε σε εκείνον τον καταραμένο Λόρδο Αλφρέντ Ντάγκλας. Όλα είχαν στοιχεία μυστηρίου, απωθημένων, αγάπης, πόνου, εξομολογήσεων και ανείπωτης ματαίωσης. Ήταν κομμάτια που έγιναν αντικείμενα μελέτης για την λογοτεχνική τους αξία και την αποτύπωση των κρυφών πτυχών των συγγραφέων.
Το ίδιο νόμιζε και ο πρώην μιας γνωστής όταν τη χώρισε με ένα γράμμα. Στο τραπέζι της κουζίνας. Κακογραμμένο και με πολλά ορθογραφικά. Πιστεύω είχε την εντύπωση ότι ήταν ένας από αυτούς τους τεράστιους, μοναχικούς συγγραφείς που μόνο έτσι θα άφηνε βαθιά το αποτύπωμα του στην γυναίκα που άφηνε πίσω του. Κάπως μοιραίο και Μπουκοφσκικό. Το γράμμα ήταν λιτό και απέριττο.
«Δεν μπορώ πνίγομαι, θέλω να μείνω μόνος μου. Μη με ψάξεις, δεν φταις εσύ». Όλα τα κλισέ μαζεμένα δηλαδή. Από ό,τι ήξερα, ήταν μαζί αρκετά χρόνια, υπήρχε μια καλή επικοινωνία μεταξύ τους και σίγουρα μια διάθεση επίλυσης προβλημάτων. Όποτε, μετά από τόσα χρόνια και εμπειρίες τι μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο να χωρίσει έτσι απλά με ένα γράμμα; Και μάλιστα τόσο κακής ποιότητας;
Πολλοί θα σπεύσετε να πείτε ότι ίσως προσπάθησε και δεν τα κατάφερε, ότι οι χωρισμοί είναι δύσκολοι και και ότι θα πονούσε πολύ να το έκανε από κοντά γιατί όντως την αγαπούσε, και άλλα τέτοια όμορφα μεν αδόκιμα δε. Και το έχετε κάνει πολλοί.
Ρε παιδιά γιατί κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας; Ποια αγάπη και κολοκυθάκια με τη ρίγανη; Σοβαρά μιλάμε τώρα; Είσαι με έναν άνθρωπο μαζί 2-3 χρόνια –όλα αυτά ισχύουν ακόμη και αν είστε μαζί και 3 μήνες– και του αφήνεις ένα γράμμα πάνω στο τραπέζι και εξαφανίζεσαι; Έχω ακούσει πολλές εξηγήσεις και δικαιολογίες βασισμένες στην ιστορίας με το γράμμα. Το οποίο, μεταξύ μας δεν ήταν καν γράμμα, εδώ που τα λέμε. Ένα σημείωμα ήταν, λίγο πιο σημαντικό από την λίστα για το σούπερ-μάρκετ.
Δεν γίνεται να ισοπεδώνουμε τα πιο βασικά πράγματα που θεμελιώνουν τις μεταξύ μας σχέσεις. Και ο σεβασμός στο δικαίωμα του άλλου να κάνει διάλογο, να ξέρει, να μπορεί να διορθώσει αν γίνεται, να υπερασπιστεί τον εαυτό του, είναι τόσο βασικό.
Θέλεις λοιπόν να χωρίσεις. Εντάξει, το σκέφτηκες καλά, το πήγες από εδώ, το πήγες από εκεί, δεν σου έβγαινε, ήθελες να ζήσεις σαν ελεύθερο πουλί να πετάς από κανάρα σε κανάρα, να τρως το καναβουράκι σου ολούθε. Και καλά κάνεις, αν αυτό είναι όντως αυτό που χρειάζεσαι.
Άκου να δεις τι πρέπει να κάνεις λοιπόν. Πήγαινε στον καθρέφτη σου μπροστά και κοίταξε το πρόσωπο σου. Βλέπεις εκεί ανάμεσα από το πηγούνι και την μύτη μια εσοχή που μοιάζει με οριζόντιο σχίσιμο και ανοιγοκλείνει; Α μπράβο! Στοματάκι το λέμε. Και ναι με αυτό μασαμπουκιάζεις τα πιτόγυρα, και καταπίνεις σαν φίδι τις μπύρες και τα σφηνάκια. Με αυτό λοιπόν μπορείς και να επικοινωνήσεις. Κι όμως, μιλάει κιόλας. Και μάλιστα ολόκληρος ο πολιτισμός αυτής της Υφηλίου βασίζεται σε αυτή την ανώτερη λειτουργία του ανθρώπινου είδους που λέγεται ομιλία και επικοινωνία.
Ό,τι και να έχει προηγηθεί σε μια σχέση, όσος καιρός και να είσαι μαζί με κάποιον, μερικά πράγματα παραμένουν θέσφατα και αδιαπραγμάτευτα. Και αδιαμφισβήτητα ένα από αυτά είναι ο τρόπος που επιλέγεις να χωρίσεις με κάποιον. Ίσως οι άνδρες λόγω κοινωνικής μάθησης όντως να δυσκολεύονται να εξωτερικεύσουν ορισμένα πράγματα και δη να αναγνωρίσουν και να εκφράσουν συναισθήματα. Αλλά ακόμα και αυτή συνθήκη δεν είναι αρκετή για να αποτρέψει κάποιον να συζητήσει ειλικρινά με κάποιον άνθρωπο που έχει μοιραστεί πέντε-δέκα σημαντικά πράγματα μαζί του. Το να επιλέξεις να εξαφανιστείς με ένα γράμμα, και μάλιστα προχειρογραμμένο, δεν σε εξιλεώνει στον αιώνα τον άπαντα αλλά και δεν σε τιμάει ούτε σαν άνθρωπο ούτε και σαν πρώην σύντροφο, γκόμενο όπως θέλεις πες το.
Αλλά ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι μου είσαι του γραπτού λόγου, τουλάχιστον προσπάθησε να το κάνεις άξια. Πάρε ένα καλό χαρτί και στιλό και κάθισε να το γράψεις ήρεμα και με όλες τις απαραίτητες εξηγήσεις που και εσύ θα ήθελες να γνωρίζεις αν ήσουν στη θέση του άλλου.
Γιατί μην ξεχνάς, τροχός είναι και γυρίζει.
Συντάκτης: Μαρία Αγοραστού
