Ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό του πλανήτη έχει ταξιδέψει με αεροπλάνο. Είτε για μικρής διάρκειας πτήσεις είτε για μεγάλης διαρκείας ταξίδι. Πολλοί το χρησιμοποιούν καθημερινά μιας και ο επαγγελματικός τους τομέας τους αναγκάζει να το χρησιμοποιούν αρκετές φορές την εβδομάδα ίσως και καθημερινά. Κι αν τους ρωτήσεις αν τους κουράζει θα σου πουν «Καθόλου. Με ηρεμεί κιόλας, έγινε ρουτίνα». Πράγματι ηρεμεί κάποιος μέσα σ’ ένα αεροπλάνο;
Αρκετοί το χρησιμοποιούν για να πηγαίνουν πίσω στην πατρίδα τους, αφού αποφάσισαν να ζήσουν εκτός πατρίδας λόγω δουλειάς. Αρκετοί είναι κι αυτοί που χρησιμοποιούν αυτό το μέσο για μακρινά ταξίδια και λένε ότι κουράζονται τόσες ώρες εκεί μέσα που δεν μπορούν να πάνε κάπου αλλού. Έτσι είναι ή μήπως μπορείς να ηρεμήσεις εκεί μέσα;
Εκεί κλειδαμπαρωμένος στα 30.000 πόδια έρχεσαι αναγκαστικά αντιμέτωπος με την πραγματικότητα και με τις σκέψεις σου. Ίσως η πτήση να σε βρίσκει μόνο, κουράζεσαι να κάνεις νέες γνωριμίες εκείνη την ώρα, κουράζεσαι να μιλήσεις στους δίπλα και να τους γνωρίσεις. Βάζεις τα ακουστικά, την μουσική σου δυνατά και βυθίζεσαι στις σκέψεις σου. Κι όταν δεν έχεις κανέναν, όλα φαίνονται ακόμα πιο καθαρά.
Στον αέρα, φαντάζουν όλα τόσο μικρά και τόσο μακρινά, που σκέφτεσαι αλλιώς. Ίσως όταν δεις τη χώρα σου από ψηλά, που την αφήνεις λίγο λίγο σαν απογειώνεται το αεροπλάνο, θα καταλάβεις πως τελικά την αγαπάς λιγάκι παραπάνω απ’ όσο λες κι ας παραπονιέσαι που δε σου έχει χαρίσει τις ευκαιρίες που ίσως άξιζες. Αν δεις να απομακρύνεται από τα μάτια σου η παλιά σου γειτονιά, τα παλιά σου στέκια, οι πρώτες αναμνήσεις δε θα αργήσουν να έρθουν στη μνήμη σου. Ακόμα και για ένα ωραίο ταξίδι να φεύγεις, για διακοπές, για δουλειά, πάντα αυτή η στιγμή θα σου φαίνεται σαν μια μεγάλη αποστασιοποίηση. Δεν προλαβαίνεις να φύγεις μερικά χιλιόμετρα και νιώθεις μια λαχτάρα και μια νοσταλγία. Αμέσως θυμάσαι όλα τα ωραία.
Εκεί μέσα δεν έχεις πρόσβαση στο διαδίκτυο, δε σου μπαίνουν ιδέες πάλι για τους φίλους, πρώην και τους συγγενείς. Σκέφτεσαι άλλα πράγματα πιο βαθιά. Μόλις κατάλαβες ότι έχει καιρό να σκεφτείς πώς να προχωρήσεις την δουλειά σου, τι νέο να κάνεις για να φέρεις μια μικρή αναγέννηση στο χώρο εκείνο. Κι αυτοί οι παλιοί φίλοι που τους ξέχασες λιγάκι τώρα που είχες τις πίκρες σου; Τους εκτιμάς, τους αγαπάς, αλλά ξεχνάς να τους το πεις. Δεν το δείχνεις.
Εκεί μέσα καθαρίζει το μυαλό σου. Πετάς οτιδήποτε αχρείαστο, οτιδήποτε άσχημο σου έχει προκαλέσει οποιαδήποτε κατάσταση στη ζωή σου. Θες να κάνεις μια νέα αλλαγή στη ζωή σου να φέρει τα άνω κάτω, και μόνο εκεί μέσα σκέφτεσαι πώς να κάνεις την αλλαγή! Εκεί μέσα, αντιλαμβάνεσαι πλέον ποιοι ήταν πραγματικά δίπλα σου. Ποιους χρειάζεσαι, ποιοι σου λείπουν στ΄αλήθεια. Γιατί αυτά που μετράνε παραπάνω στις σιωπές φαίνονται!
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά την ώρα που αποχωρίζεσαι κάποιους για να μπεις στο αεροπλάνο καταλαβαίνεις ποιοι από αυτούς μετρούν για ‘σένα και ποιοι σε αγαπούν στ’ αλήθεια. Αυτές οι αγκαλιές που διαρκούν πολύ, ή αυτές οι αγκαλιές που κόβεις πριν προλάβουν να πέσουν δάκρυα.
Μέσα στο αεροπλάνο λοιπόν. Εσύ και οι σκέψεις σου. «Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα, μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι. Το μεγαλύτερο ανάκτορο μοιάζει μ’ ένα μικρούλι τόπι…»
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Χρυσοστόμου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μαρία Χρυσοστόμου
