Στον κόσμο αυτό που ζούμε υπάρχουν σχέσεις που είναι καταδικασμένες να περνούν από κόσκινο.
Σχέσεις που κρατιούνται κρυφές για πολύ καιρό για να μην ξεσηκώσουν θύελλες.
Σχέσεις που γίνονται αφορμή για μαραθώνιους συζητήσεων κοινωνικού, πάντα, ενδιαφέροντος.
Ας πούμε, η σχέση προϊστάμενου και υφιστάμενης ή αν προτιμάς αφεντικού και υπαλλήλου.
Σε αυτό το κομμάτι, δε θα αναφερθώ στην υπάλληλο που δημιουργεί μια τέτοια σχέση για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της.
Αυτή είναι μεγάλο κεφάλαιο και η πίεση μου αρκετά υψηλή για να το θίξω.
Θα ασχοληθώ μ’ αυτήν που ερωτεύτηκε τον προϊστάμενο της και την ερωτεύτηκε κι εκείνος.
Αυτών των δύο, που ο έρωτας τους γεννήθηκε σταδιακά χωρίς να το προκαλέσουν ή να το επιδιώξουν.
Πριν φτάσουν να συνειδητοποιήσουν καλά καλά τα συναισθήματά τους.
Συναισθήματα που πάλεψαν να κρατήσουν στην επιφάνεια, γιατί το βάθος τους, τους τρόμαζε.
Και γιατί ήξεραν, τι θα επακολουθούσε.
Εκεινός προσεκτικός και λιγομίλητος.
Με τη δουλειά μόνιμα στο επίκεντρο κι έχοντας θέσει τα ζητήματα καρδιάς, σε μόνιμη χειμερρία νάρκη.
Σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να δίνει δικαιώματα για αρνητικά σχόλια.
Είχε μια πολύ υπεύθυνη θέση που με κόπο κατέκτησε και δεν θα επέτρεπε σε κανέναν να τον αμφισβητεί, πόσο μάλλον να γίνει το επίκεντρο σε κακόφημα σχόλια συναδέλφων.
Εκείνη από την άλλη, κατάφερε να βρει μια θέση εργασίας μετά από σχεδόν δέκα μήνες αναζήτησης. Ας όψεται η καταραμένη κρίση.
Ήταν μια δουλειά στα μέτρα της. Όπως την ήθελε. Δόξαζε την καλή της νεράιδα. Άξιζε η αναμονή.
Ο έρωτας μεταξύ τους δεν άργησε να αναπτυχθεί.
Καλώς ή κακώς κάποια πράγματα είναι αναπόφευκτα.
Για ένα εξάμηνο η σχέση τους είχε μείνει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας του γραφείου.
Ένα βράδυ, όμως, για κακή τους τύχη βρέθηκαν στο ίδιο μπαρ με την πιο περίεργη συνάδερφο.
Και κάπως έτσι ξεκίνησε το μαρτύριο. «Κοίτα την! Καινούρια τσαντούλα! Δωράκι θα ‘ναι μάλλον». «Να δεις που θα πάρει και προαγωγή και αύξηση κι εμείς θα την καμαρώνουμε». «Σίγουρα τα είχαν κι από πριν».
Τα διάφορα κοσμητικά επίθετα και ουσιαστικά παραλείπονται για ευνόητους λόγους.
Πώς να πείσεις τον περίγυρο για τα αγνά αισθήματα σου; Δύσκολη δουλειά.
Δύσκολη γιατί οι σχέσεις με διαφορά κοινωνικής τάξης, μορφωτικού επιπέδου, εργασιακής ιεραρχίας ακόμη και μεγάλης διαφοράς ηλικίας είναι δακτυλοδεικτούμενες.
Ειδικά σε εργασιακούς χώρους με πολλά άτομα. Καθ’ ότι ο ανταγωνισμός και το κυνήγι της καταξίωσης δημιουργεί πολέμους.
Κι ο καθένας πολεμάει με ό, τι μέσα διαθέτει. Πολλές φορές, η κακή κριτική, τα αρνητικά σχόλια, οι λοξές ματιές σε συνδυασμό με το ειρωνικό χαμόγελο δεν γίνονται άδικα. Άλλες πάλι τελείως άδικα.
Δεν έχεις παρά να πείσεις τον περίγυρο σου για το ποιόν της σχέσης αυτής.
«Ω! Με συγχωρείτε, ήταν τυχαίο».
«Τυχαίο αλλά ωραίο».
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
