Δε ξέρω αν φταίει που μεγαλώνω, η ζωή πάντως μια χαρά μεγάλη είναι.
Και ας σε τρελαίνει ο έρωτας και ας σε αρρωσταίνει.
Δε θα σε κρίνω αν χτυπιέσαι στα ντουβάρια, αν δε σκεπάζεσαι πια τις νύχτες επειδή το πάτωμα έγινε μόνιμη κλίνη, αν ξέχασες να φας και σε λίγο θα χρειάζεσαι ενδοφλέβια βότκα με πορτοκάλι για να σταθείς στα χέρια σου, γιατί τα πόδια μάλλον ανέβηκαν κατά κεφάλι μεριά.
Ούτε ξέρω αν είναι μέρος του παιχνιδιού, ο καθένας είπαμε όπως βολεύεται, στο κάτω κάτω όλα είναι θέμα επιλογών.
Ναι είναι και αυτά περί εκβιαστικής πλάνης και δικτατορικών επιβολών να τα αφήσουμε για αλλού. Όταν ακούω το ρήμα «παρασύρθηκα», κρατάω μόνο το δεύτερο συνθετικό.
Όχι επειδή οι άνθρωποι χωρίζονται σε δυνατούς και αδύναμους.
Αυτές οι στερεοτυπικές και πλέον λανθάνουσες προβολές, έχουν πετάξει πολλές αδικοχαμένες σχέσεις στους δρόμους της θολούρας.
H ύπαρξη του εγκεφάλου, δεν υφίσταται μόνο για να λύνει άλγεβρες και χημείες.
Ούτε για να βολτάρει το ΙQ σου βιτρινάτο, όπως αυτές οι απαίσιες κούκλες που αν τις παρατηρήσεις λίγα δευτερόλεπτα παραπάνω, θαρρείς πως θ’αρχίσουν να ξερνάν όλα τα ερπετοειδή παστωμένα.
Πού θέλετε να καταλήξετε κυρία μου; Στο αυτονόητο.
Φάγαμε μια χαστούκα; Γυρίσαμε και το άλλο μάγουλο;
Εντάξει, εκπληρώσαμε και τα καθήκοντα μας ως καλοί χριστιανοί και καιρός είναι να τα μαζεύουμε και να φεύγουμε, όχι με ελαφρά πηδηματάκια, μα με σταθερούς περήφανους βηματισμούς.
Τι έχει το αντίο και δεν ξεστομίζεται;
Γιατί πάντα πρέπει να γίνεται ένα μεγαλοπρεπές δράμα και εμείς σκουριασμένα γρανάζια στη πιo ανέξοδη μηχανή επί γης;
Πώς καταντήσαμε τον έρωτα έτσι, πεταμένο σε ένα τσουβάλι γράμματα, καρτ ποσταλ, κουκλάκια και μπιχλιμπίδια απείρου κάλλους;
Και ποιος εδίδαξε τέλος πάντων ότι τιμή είναι να μην φοράς το κέρατο και τις νύχτες γυρισμένος/η σε αυτή τη πλευρά του κρεβατιού που σε βλέπει μόνο ο εαυτό σου, να το έχεις φορέσει τόσες φορές στο μυαλουδάκι σου που μετά από κανα πεντάχρονο θα το διηγείσαι ως πραγματικό;
Τιμή είναι κοιτάς τον άλλον στα μάτια, όχι μέσα από τις οθόνες νέας γενιάς γκατζετακίων με όλα τα κλαίοντα και αλαλάζοντα quotes και να ξέρεις πότε να πεις αντίο.
Τιμή είναι να ντύνεις τον αποχαιρετισμό με όλα όσα σου έμαθε, όχι με σπασμένες καρέκλες και ξελαρυγγιάσματα.
Αγάπα τον. Τον κέρδισες που να πάρει η ευχή, είναι δικός σου, είναι κομμάτι του μοιράσματος.
Όχι των δέκα λεπτών delivery πίτσας.
Όχι, καμιά ουρά δε βγάζω έξω.
Μια χαρά εβόγγηξε και η χάρη μου, σύρθηκα και εγώ στα αλκοόλια και στα διπλά τσιγαριλίκια προς χάρην της Μεγάλης Ψευδαισθήσεως αλά Trainspotting, αλλά οι θυματοποιήσεις δεν είναι της φύσης μου.
Γιατί έτσι ακυρώνεις ότι έζησες.
Πήζουμε στα ζοριλίκια όταν είμαστε μάγκες και ερωτύλοι, στο θρίαμβο του κυριούλη με το τοξάκι και μετά χωνόμαστε στα σκέλια μας και προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας, ότι δεν είμαστε έτοιμοι για το μεγάλο φευγιό και ας έχουμε φύγει ήδη προ πολλού.
Οι άνθρωποι συναντιούνται σε χρόνους, τόπους, καταστάσεις για να φύγουν μετά για άλλα τοπογραφικά διαγράμματα.
Τιμή είναι κουβαλάς τα ενθύμια μέσα σου, να έχεις φύγει μακριά, πιο μακριά από όσο πίστευες, μα να ευγνωμονείς το αντίο που είπες και να μη χρειάζεσαι καρτ ποστάλ για να θυμάσαι.
Όχι, ο έρωτας δεν είναι τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ούτε βρίσκεται μουχλιασμένος σε βαλιτσάκια ρετρό. Και όταν τελειώνει του αξίζει χρυσό μετάλλιο και εθνικός ύμνος. Δυνατός, καθάριος, ολόδικός του.
Συντάκτης: Ξένια Μπολομύτη
