Η έμπνευση, ο έρωτας κι η αποδοχή δεν έρχονται με κυνήγι

Είμαστε περίεργο υλικό οι άνθρωποι τελικά. Τείνουμε από τη μια να θαυμάζουμε όσους καταφέρνουν να ορίζουν τη ζωή τους με τον απόλυτο προγραμματισμό και μηδέν αυθορμητισμό. Από την άλλη όμως, πετάμε τη σκούφια μας για λίγο έως πολύ αυθορμητισμό και στιγμές παρόρμησης που θα δώσουν μια πιο πικάντικη γεύση στην τετριμμένη καθημερινότητά μας. Την έμπνευση για ζωή και στιγμές που θα μείνουν ανεξίτηλες, είτε την έχεις είτε όχι. Και με το ρίσκο του να ακουστεί πολύ κατηγορηματική ως άποψη, θα σου ζητήσω να φέρεις στο μυαλό τις φορές που ενήργησες αυθόρμητα. Τι σου έδωσε ως αίσθηση και πόσο πιο διαφορετική ήταν η δική σου συμπεριφορά απέναντι σε άλλους αλλά και των άλλων αντίστοιχα.

Και μέσα σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί κι η ριμάδα η αποδοχή. Μην τυχόν και φύγεις από τα κουτάκια που σου όρισαν ή που εσύ όρισες στον εαυτό σου. Δεν έχει καμία σημασία αν σου μάθανε να ενεργείς έτσι ή είναι κάτι που το ανέπτυξες στην πορεία. Το θέμα είναι πως η υπέρμετρη ανάγκη για αποδοχή σβήνει και ισοπεδώνει οποιαδήποτε διάθεση έμπνευσης. Τσακίζει οποιαδήποτε αυθόρμητη γέννηση στιγμών με φίλους, συντρόφους, οικογένεια· δεν παίζει ρόλο το ποιους αλλά γενικά με κάθε είδους διαπροσωπική σχέση.

«Κι ο έρωτας; Τι γίνεται με τον έρωτα;» άκουσες τις προάλλες ένα φιλικό σου πρόσωπο να αναρωτιέται. Αν απάντησες τότε μάλλον τα έχεις όλα τακτοποιημένα στο μυαλό σου. Αν πάλι δεν απάντησες και καρφώθηκε απλά σαν σκέψη τότε ανήκεις σε εκείνους που δεν αρέσκονται στο να παραμονεύουν στη γωνία για τα πάντα. Ανήκεις σ’ εκείνους τους λίγους που δε φλερτάρουν με το να εκβιάζουν τα συναισθήματα και την αποδοχή. Δε σε νοιάζει στην τελική αν θα αρέσεις για ν’ αρέσεις. Σου μάθανε ή έμαθες πως, όσο εκβιάζεις κάτι, τόσο αργεί να έρθει. Κι αυτή είναι κι απάντηση που έδωσες από μέσα σου στον παραπάνω προβληματισμό.

Η έμπνευση όμως, είναι θερμοκρασία που ανεβαίνει. Είναι η εσωτερική ανάγκη για ξεσπάσματα και ξαλαφρώματα μέσα στις σχέσεις των ανθρώπων. Όταν σου καρφωθεί στο μυαλό σε πάει με μαθηματική ακρίβεια σε «άδειασμα» του νου κι αγαλλίαση της ψυχής. Η έμπνευση αντλείται από παντού και διοχετεύεται προς τις σχέσεις μας με όλους. Μπορεί κάλλιστα να είναι ο άνθρωπος που αγαπάς, που έχεις ερωτευθεί, το παιδί σου, το φιλαράκι σου, μια φράση, μια βόλτα, ένα βλέμμα ή ακόμη και τίποτε από όλα αυτά. Όλα παίζουν όταν μιλάμε για έμπνευση. Τη θέλεις και την αποζητάς όχι μόνο ως στοιχείο προσωπικής γοητείας αλλά κι ως μέσο για να κατακτήσεις και να κατακτηθείς. Να αφεθείς και να νιώσεις.

Εμπνέοντας, λοιπόν κατακτάς και την πολυπόθητη αποδοχή. Δεν μπορείς να την εκβιάζεις την έμπνευση και να την απαιτείς από τους άλλους. Δε θα έρθει ποτέ έτσι, θα σε στήσει και θα σε εκθέσει ανεπανόρθωτα και με το δίκιο της.

Και τώρα έρχεται και το κεφάλαιο έρωτας, αγάπη και συντροφιά. Κανένα από τα τρία δεν εκβιάζεται και δεν προγραμματίζεται. Κανένα από αυτά δεν ξεπουλιέται για συνθήκες και όρους που πιθανότατα να παρέχουν μια ψευδή αίσθηση ασφάλειας λιώνοντας οποιαδήποτε ανάγκη για αυθορμητισμό. Δεν μπορείς να καραδοκείς στη γωνία για να δεις πότε θα έρθει κι αν θα έρθει ένας έρωτας, μια σχέση ή ένας γάμος. Όλα είναι έμπνευση. Οι ίδιοι οι συμμετέχοντες είναι έμπνευση. Το φιλί, η αγκαλιά, το νοιάζομαι, το σε θέλω. Είτε την έχεις είτε όχι. Δε δανείζεται και δεν αντιγράφεται.

Θέλεις λοιπόν να σε αποδεχθούν; Πρώτα αποδέξου τον ίδιο σου τον εαυτό για όσα είναι. Θέλεις να σε ερωτευθούν; Πρώτα αλλά και πάντα να ερωτεύεσαι τη διάθεσή σου προς τον έρωτα και τη ζωή. Και μάθε πως οι άνθρωποι με μια πιο χαλαρή στάση στη ζωή -αν κι αντιμετωπίζουν δυσκολίες όπως όλοι μας-, είναι απόλυτα ερωτεύσιμοι, απλούστατα διότι αγαπούν την ίδια τη ζωή πάρα πολύ. Κι είπαν πολλές φορές μέσα τους το γνωστό «αν είναι να συμβεί, θα συμβεί». Ξόρκισαν έτσι κάθε αρνητικούρα που στόλιζε καθημερινά την αψεγάδιαστη εμφάνισή τους μην τυχόν και δε γίνουν αρεστοί. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν την έμπνευση να το κάνουν κι είναι ζηλευτοί.

Στη ζωή λοιπόν υπάρχουν οι εμπνευστές και οι «παθητικοί εμπνευστές». Μόνο που στην πρώτη περίπτωση η έμπνευση δεν αποτελεί εξάρτηση που θα σε οδηγήσει σε καταστροφικές συνήθειες. Είναι απόλαυση και μάλιστα μεγάλη. Στο πακέτο της αναγράφεται: Προσοχή μόνο για τολμηρούς κι όσους αγαπάνε τη ζωή.

Αφιερωμένο σε κάθε έμπνευση.