Μεταβατικότητα. Λέξη που μέσα της κρύβει την αλλαγή και την εξέλιξη. Άλλοτε βέβαια προς το καλύτερο κι άλλοτε προς το χειρότερο. Λέξη που ταιριάζει γάντι τόσο στην άνοιξη, όσο και στο φθινόπωρο, δύο εποχές που μας προετοιμάζουν μέσα απ’ τη μοναδική ομορφιά τους για κάτι άλλο, πιο σταθερό.
Ακριβώς όμως αυτή τους η μεταβατικότητα είναι που τις κάνει τόσο όμορφες και σημαντικές. Δε λέω, καλό και το καλοκαίρι, αλλά πώς να το κάνουμε, του λείπει αυτή η αλλαγή. Αυτό το απρόσμενο της άνοιξης, που εκεί που βγαίνεις άνετος και χαλαρός με το αμάνικο, σε κάνει λούτσα στη βροχή. Μάρτης, Απρίλης και Μάης τόσο διαφορετικοί o ένας απ’ τον άλλον κι όμως τόσο συνδεδεμένοι. Κι οι τρεις κουβαλούν αυτήν τη γλυκιά προσμονή του καλοκαιριού και της ανεμελιάς, δίχως όμως ν’ αμελούν και τη δική τους ξεχωριστή προσωπικότητα. Μάρτης-γδάρτης ο ένας, Απρίλης της Λαμπρής ο άλλος, Μάης των λουλουδιών ο τρίτος και το πράγμα δε συμμαζεύεται με τίποτα.
Και μαζί του δε συμμαζευόμαστε κι εμείς. Η φύση έξω οργιάζει ακόμη και στις πιο τσιμεντένιες συνοικίες. Πού να βρεις μυαλό για δουλειά ή σχολή μετά. Απλώς δε γίνεται. Μετράς τις ώρες με το ρολόι, μέχρι τη στιγμή της απελευθέρωσης, όπου και θα καταφέρεις να γευτείς λίγη απ’ τη γλύκα της άνοιξης.
Να βγεις μια βόλτα στην παραλία, να πας για καφέ, να γνωρίσεις κόσμο, να ξαναβρεθείς με κόσμο, να πάρεις ένα βιβλίο και ν’ αράξεις σ’ ένα παγκάκι μέχρι τη δύση του ήλιου κι ό,τι άλλο θες. Μη τη χαζεύεις απλά την άνοιξη. Άδραξέ την!
Έπειτα, αν επιχειρήσει κανείς μια στροφή 180 μοιρών, θα πέσει πάνω στο φθινόπωρο, μία εποχή τόσο όμορφη αλλά και τόσο παρεξηγημένη συνάμα. Για να ‘μαι εντελώς ειλικρινής κι εγώ μικρή άκουγα φθινόπωρο κι έβγαζα σπυριά, γιατί, όπως όλοι μας, το ‘χα συνδέσει με το άνοιγμα των σχολείων και τ’ οριστικό τέλος του καλοκαιριού. Όμως μεγαλώνοντας, με μάγεψε αυτή η μελαγχολία του και συνειδητοποίησα πως δε φταίει το φθινόπωρο, αλλά εμείς οι άνθρωποι που τ’ αντιμετωπίζουμε τόσο απερίσκεπτα.
Αν του δώσει κανείς μια δεύτερη ευκαιρία, θ’ ανακαλύψει πως το φθινόπωρο είναι κάτι παραπάνω από μια απλή, μεταβατική εποχή. Κρύβει μέσα της χρώμα, ευαισθησία και κυρίως συμπόνια και κατανόηση για όλους εκείνους του καλοκαιρινούς έρωτες, που παρά τα όσα υπόσχονταν, είχαν άδοξο τέλος. Σε βάζει σίγα-σιγά στο κλίμα του χειμώνα, ενώ παράλληλα σου δίνει τον κατάλληλο χρόνο για να προετοιμαστείς.
Είναι η ιδανικότερη εποχή για χουχούλιασμα μ’ ένα καλό βιβλίο και λίγο καφέ για συντροφιά κι ύστερα το βράδυ βόλτα στην πόλη με λίγους και καλούς για κρασοκραιπάλες. Και το πρωί ο ένας να προσπαθεί να πείσει τον άλλον να σηκωθείτε για δουλειά. Δε σε βιάζει το φθινόπωρο, ίσα-ίσα πάει με το δικό σου ρυθμό κι αν δεν αντέχεις άλλο, σου χαρίζει και μερικά απ’ τα πιο πολύχρωμα τοπία, για να ξεφύγεις έστω και για λίγο απ’ τη μουντή πραγματικότητα.
Δεν είναι αδιάφορες οι μεταβατικές εποχές. Τ’ αντίθετο μάλιστα, κρύβουν μέσα τους τη μεγαλύτερη ομορφιά, την ομορφιά της εξέλιξης, που άπαξ και την ενστερνιστεί κανείς, θα βιώσει κι ο ίδιος την αλλαγή μέσα του.
Επιμέλεια Κειμένου Δανάης Γιαννοπούλου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Δανάη Γιαννοπούλου
