Αποχαιρέτησα διά παντός την παιδικότητα μου, όταν εγκατέλειψα τη συνήθεια μου να πετάω αμέριμνη χαρταετούς και ξεκίνησα μαθήματα, ώστε μια μέρα να πιλοτάρω ψύχραιμη, αεροπλάνο.
Κάπως έτσι μου φάνηκε να συμβαίνει κι όταν αποφάσισα να παντρευτώ: από την απόλυτη αίσθηση ξεγνοιασιάς του παιχνιδιού των φοιτητικών μου ραντεβού, στην απόλυτη άσκηση ενήλικης αυτοπειθαρχίας ενός γάμου.
Σε εκείνο το παράλληλο σύμπαν, που ανοίγει διάπλατα τις πόρτες του στο άκουσμα της λέξης «αν», έχω πολλές φορές εισέλθει, αναρωτώμενη τι θα συνέβαινε στη ζωή μου, αν δεν είχα παντρευτεί.
Τι θα μου έλειπε και τι παραπάνω θα γευόμουν, αν πορευόμουν άνευ βέρας στη ζωή.
Η αλήθεια είναι πως παντρεύτηκα σε μια ηλικία, που δεν ήξερα ούτε ποια είμαι, ούτε που πάω. Για το μόνο που ήμουν σίγουρη ήταν πως εκείνος που ήθελα να παντρευτώ ήταν ό,τι καλύτερο είχα συναντήσει στη ζωή μου ως τότε – και για καλή μου τύχη έτσι ακριβώς παραμένει έως σήμερα.
Πλέον, έχοντας για πολλά αφήσει το χρόνο να κρίνει και να αποφανθεί, καταλαβαίνω πως ως (φρέσκο)παντρεμένη δεν υπήρξα παρά μια εύπλαστη μάζα άμορφων σκέψεων.
Και πως κάθε μέρα, που εκ νέου συναντιόμουν με τον κόσμο γύρω μου, προσαρμοζόμουν και εξελισσόμουν σε κάτι διαφορετικό.
Ένας γάμος, καλώς η κακώς, οπωσδήποτε περιορίζει την αυτόνομη πρόσβαση σε αυτόν τον έξω κόσμο, καθώς η ευελιξία και η ανεξαρτησία των συζύγων εξ ορισμού συρρικνώνονται.
Οι εξερευνήσεις και οι πειραματισμοί τερματίζονται, μαζί με τις απολαύσεις και την έξαψη σχεσιακών παιχνιδιών.
Και ναι, δύναται ακόμη και να πατήσει pause στην κοινωνική μας ζωή, θέτοντας νέα, πιο περιορισμένα όρια ατομικής διαφυγής. Οι φιλίες περνάνε σε δεύτερη μοίρα, μερικές φορές ακόμη και η επαγγελματική προοπτική βάλλεται ή απειλείται σθεναρά.
Η αλλαγή, όμως, είναι κάτι που έτσι ή αλλιώς συμβαίνει μέσα μας, αποτελώντας ένδειξη εξέλιξης με θετική χροιά.
Είτε έχουμε παρέα είτε βαδίζουμε μόνοι, η αλλαγή θα έρθει να μας βρει.
Ο γάμος δεν είναι ούτε το όχημα που μας οδηγεί μακριά από το δυσλειτουργικό παρελθόν μας, ούτε ένα θεραπευτικό πλαίσιο για το πληγωμένο παιδί μέσα μας. Είναι μια κοινή απόφαση, που ισούται με το τέλος των εναλλακτικών επιλογών, αλλά τις αντισταθμίζει με μία νέα αναντικατάστατη.
Η γαμήλια τελετή δεν σηματοδοτεί παρά το πέρασμα από την προσωρινότητα στη διάρκεια και από την αστάθεια στη δέσμευση. Κι αυτό συμβαίνει με καταλύτη την παρουσία ενός ανθρώπου, που μας συμπληρώνει συμβολικά ή και κυριολεκτικά.
Κάποιος στον οποίο έχουμε κατασταλάξει, ως τον πιο επιθυμητό, για να πορευθούμε μαζί του.
Είναι ο άνθρωπος, που η συμβίωση μαζί του, επηρεάζει τις σκέψεις, τις αποφάσεις και τη φιλοσοφία μας για τη ζωή, τοποθετώντας μας σε ένα σκαλοπάτι προσωπικής ανάπτυξης πιο ψηλά.
Ο ίδιος που γίνεται η αφορμή να αναρωτηθούμε «τι σημαίνει που έγινα σύζυγος ή και μητέρα και που άλλαξα θέση στη ζωή;
Και μέχρι που μπορώ να φθάσω ξεκινώντας από εδώ, πόσο μου επιτρέπεται να αλλάξω, μένοντας ταυτόχρονα συνεπής; »
Με ένα τέτοιο πρόσωπο πλάι σου, μοιράζεσαι και διδάσκεσαι, δίχως να αισθάνεσαι αδικημένος από τη μοιρασιά ή λειψός σε εμπειρία.
Η εμπειρία του να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, μέσα στο γάμο, αντισταθμίζει την έλλειψη της διέγερσης που συνήθως φθίνει μέσα σε αυτόν.
Γιατί ναι, στη μακροχρόνια συμβίωση το πάθος είναι το πρώτο που εξασθενεί και θα είναι ψέματα αν πούμε πως δεν μας λείπει.
Μήπως όμως αυτό που έχει σημασία, δεν είναι ότι μου λείπει από την αρχή να το δημιουργώ, αλλά να το επαναπροσδιορίζω σε αξία ή και να το μετουσιώνω σε κάτι διαφορετικό;
Είναι αλήθεια ότι πριν παντρευτώ έκανα ότι ήθελα – από τότε που παντρεύτηκα έμαθα να θέλω ό,τι κάνω κι αυτό το θεωρώ πιο ώριμο και απείρως πιο απολαυστικό.
Άλλωστε ενήλικος σημαίνει να αποδέχεσαι και ορισμένους συμβιβασμούς, να παραιτείσαι από εξωφρενικές απαιτήσεις, αλλά και να αποδέχεσαι πως ποτέ δεν ανήκεις ολοκληρωτικά στον εαυτό σου. Έτσι δε λένε, όσοι γνωρίζουν;
Κι όσο για το γάμο, να είστε σίγουροι, πως αν περιορίζει τους ανθρώπους, τους περιορίζει αποκλειστικά στο επίπεδο που τους ταιριάζει.
Δε φταίει ο γάμος, στις φυλακές του μυαλού τους εγκλωβίζονται οι άνθρωποι.
Όλοι οι υπόλοιποι νιώθουμε περήφανοι που αφήσαμε στην άκρη τους χαρταετούς και επιτέλους καταφέραμε να πιλοτάρουμε με πυγμή αεροπλάνο!
Συντάκτης: Ιωάννα Λιζάρδου
