Κάνε το «σ’ αγαπώ», «σε αγαπάω» και πέτα την απόστροφο

«Κι αυτή η απόστροφος στο «σ’ αγαπώ», να κρεμάμε την απουσία δεν είναι; Εσύ κι εγώ για μια ολόκληρη χρονιά, μια οποιαδήποτε χρονιά, κάθε χρονιά. Εσύ κι εγώ επικίνδυνα ευτυχισμένοι. Αιώνιοι, περαστικοί και κυνηγημένοι μόνο από τον εαυτό μας. Εσύ κι εγώ για να βγάζει νόημα το τίποτα, για να δικαιούμαστε να ρισκάρουμε το πάντα. Εσύ κι εγώ, αφού δε θέλουμε άλλον τρόπο», γράφει ο Χρήστος Κούκης και μας μιλά για το ύψιστο νόημα της αγάπης, για τους ανθρώπους που αγαπιούνται, που χωρίζουν, που κρύβονται από την ευτυχία και από τον εαυτό τους και τελικά όντας αιώνια ερωτευμένοι, κερδίζουν ο ένας τον άλλον.

Τι συμβαίνει όμως σε εκείνους που αντί να κερδίζουν, χωρίζουν; Που είναι το αίτιο απομάκρυνσης δύο ανθρώπων που αγαπιούνται; Οι άνθρωποι, εσύ, εγώ, ο καθένας μας πολλές φορές, ενώ αγαπάμε κάποιον αποφασίζουμε να το κάνουμε από μακριά. Και τότε η αγάπη αλλάζει μορφή και γίνεται μια σκέψη μια ανάμνηση. Το συναίσθημα πέφτει σε χειμερία νάρκη και ξυπνά μονάχα εξαιτίας τυχαίων γεγονότων, όπως ένα οικείο άρωμα, το ίδιο που είχε το κορμί που κάποτε μοιραζόμασταν το ίδιο κρεβάτι. Ή ένα τραγούδι, το πρώτο που αφιερώσαμε στον άνθρωπό μας ή που μας αφιέρωσε εκείνος. Όλα αυτά τα μικρά, αδιάφορα για τον οποιονδήποτε άλλον, εμάς μας κάνουν να θυμόμαστε κι αν αγαπάμε αληθινά, να νοσταλγούμε τις στιγμές μας. Τις μέρες που λέγαμε καλημέρα κοιτώντας ο ένας στα μάτια τον άλλον, τις νύχτες που τραβούσαμε τα σεντόνια για να σκεπαστούμε, τα απογεύματα του τρώγαμε παγωτό από το ίδιο κουτάλι. Πολύτιμες στιγμές αποτυπωμένες σε ένα μέρος, που δεν περνά από το χέρι μας να ξεχαστούν, στη μνήμη της καρδιάς μας.

Όμως γιατί; Αναρωτιόμαστε και θα αναρωτιόμαστε έως ότου βρούμε μια απάντηση που να ικανοποιεί το μέσα μας και να ηρεμεί κάπως τους δαίμονες του μυαλού μας, που στήνουν χορό το βράδυ που ξαπλώνουμε στο ευρύχωρο, άνετο, αναπαυτικό, διπλό, άδειο κρεβάτι μας και μας κρατούν ξύπνιους . Γιατί να χωρίζουν οι δρόμοι των ανθρώπων που πραγματικά αγαπιούνται; Γιατί αυτό θέλουν. Βλέπεις, δε χωρίζουν οι δρόμοι, οι άνθρωποι χωρίζουν. Το αποφασίζουν, για την ακρίβεια, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Όμως δεν είπε κανείς πως δεν πονάει. Και πονάει και μπερδεύει. Πολύ.

Ας κάνουμε όμως μια πιο σωστή ερώτηση. Μήπως πλησιάσουμε λίγο περισσότερο την αλήθεια. Γιατί άνθρωποι που αγαπιούνται, επιλέγουν να ζουν χωριστά; Για πολλούς λόγους. Κάποιοι φοβούνται την οικειότητα, κάποιοι άλλοι φοβούνται μην πληγωθούν, μερικοί ίσως να μην έχουν εμπιστοσύνη στο σύντροφό τους ή στον εαυτό τους. Εμπιστοσύνη, όχι για θέματα απιστίας, αλλά για θέματα ζωής. Το κατά πόσο μπορούν να στηριχθούν στο σύντροφό τους, να του μιλήσουν, να του δείξουν τις πιο κρυφές πλευρές τους μαζί και τις αποτυχίες τους. Εμπιστοσύνη πως κανένας από τους δύο στα μεγάλα ζόρια, δε θα υποχωρήσει.

Αμέτρητες λοιπόν οι αιτίες. Τόσες πολλές που θα μπορούσαμε να τις ψάχνουμε βράδια ολόκληρα, ρωτώντας φίλους, συγγενείς κι άγνωστους και πάλι δε θα έφτανε. Όλοι κάτι διαφορετικό θα είχαν να πουν. Όμως εν τέλει, έχω να δηλώσω ευθαρσώς πως η έρευνά μας θα ήταν υποκειμενική κι επιφανειακή. Διότι ο λόγος που τελικά χωρίζουν οι άνθρωποι που αγαπιούνται είναι γιατί δεν έχουν συνηθίσει να προσπαθούν. Βλέπεις, αλλάζουν όλα τόσο γρήγορα γύρω μας, όλα αντικαθίστανται τόσο μα τόσο εύκολα. Χαλάει το κινητό μας, παίρνουμε άλλο. Έχουμε το Σάββατο έξοδο, θα ψωνίσουμε μια ακόμα μπλούζα. Το άρωμά μας το βαριόμαστε κι αγοράζουμε καινούργιο. Χαλάει κάτι; Το πατάμε. Μας δυσκολεύει; Το παρατάμε. Αρκεί να είναι η ζωή μας εύκολη.

Και κάπως έτσι έχουμε χάσει τις σταθερές μας. Έχουμε καταντήσει άνθρωποι χωρίς ταυτότητα. Ξέρεις, ταυτότητα δεν είναι μόνο το όνομά μας. Είναι όλες οι ιδιότητες μας μαζί, ενωμένες. Είναι ο χαρακτήρας μας, το επάγγελμά μας, τα στέκια μας, η μουσική που μας αρέσει, οι φίλοι μας. Ακόμα κι ο τρόπος που αγαπάμε μας χαρακτηρίζει, ειδικά αυτός. Και θα μου πεις, πώς, αφού το ρήγμα, η κρίση, δεν είναι προσωπική αλλά κοινωνική, εσύ, ο ένας, μόνος σου τι να κάνεις; Το δέχεσαι κι εσύ πως οι περισσότεροι που αγαπιούνται χωρίζουν και γίνεσαι ένας ακόμα. Αλλά δεν είναι έτσι. Για την ακρίβεια δεν είναι καθόλου έτσι.

Η αγάπη δεν είναι επιλογή. Η αγάπη δεν είναι απόφαση. Η αγάπη είναι εξάσκηση. Μαθαίνεις ν’ αγαπάς, αγαπώντας. Κάθε μέρα μαθαίνεις, κάτι καινούργιο για σένα, για τον άνθρωπό σου, για τη μορφή που δίνετε στην αγάπη σας. Τι νομίζεις πως είναι η αγάπη; Το τέλος; Αγαπιέστε και γράφεται το happy end; Η αρχή είναι η αγάπη. Η βάση για όλα τα υπόλοιπα σημαντικά. Κάνε το σ’ αγαπώ, σε αγαπάω. Πέτα την απόστροφο. Διώξε την απουσία. Βάλε ένα γράμμα ακόμα. Βάλε ψυχή. Δεν έχεις τίποτα άλλο.