Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο ανταγωνιστική είναι η κοινωνία που ζούμε; Πόσο συχνά ο ένας θέλει να πατήσει πάνω στον άλλον για να φανεί κατά πόσο είναι ανώτερος; Πόσο οι άνθρωποι χαίρονται πραγματικά με την επιτυχία του άλλου; Γιατί δεν τους είναι λογικό να σκεφτούν ότι κι οι ίδιοι, κάποια στιγμή, θα αποτύχουν σε κάποιον τομέα; Όλο αυτό πηγάζει απ’ τη μόνιμη σύγκριση, που οι ίδιοι οι γονείς κάνουν, ανάμεσα στα παιδιά τους και τα παιδιά άλλων οικογενειών.
Αυτό συνήθως ξεκινάει απ’ τα παιδικά χρόνια, όπου οι γονείς αναρωτιούνται γιατί δεν μπορείς να είσαι κι εσύ ένα ήσυχο-μαζεμένο παιδάκι σαν την Αγγελικούλα της Κυρά-Μαρίας που έχει τον φούρνο απέναντι, ή γιατί να μη διαβάζεις κι εσύ σαν τον Κωστάκη που στον έλεγχο της τρίτης δημοτικού είχε σε όλα τα μαθήματα «Άριστα». Συνειδητοποιούμε τι γίνεται; Οι ίδιοι οι γονείς βάζουν τα παιδιά τους στη διαδικασία να ανταγωνιστούν κάθε γνωστό παιδάκι της γειτονιάς, κάνοντάς τα υποσυνείδητα να πιστεύουν ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να κάνουν περήφανους τη «μαμάκα» και τον «μπαμπάκα».
Έρχεται βέβαια εκείνη η άγια στιγμή της δικαίωσης και το παιδάκι είδωλο, μεγαλώνει και κάνει κάτι κακό. Απ’ το «Γιατί δεν είσαι κι εσύ σαν εκείνο το παιδάκι;» περνάμε στο «Κομμένες οι παρέες». Αν όμως το κάνεις κι εσύ και το φέρεις σαν παράδειγμα, τότε ξέρεις, έρχεται αυτό το «Δε με νοιάζει τι κάνουν τα άλλα παιδιά» που θα ειπωθεί μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Λοιπόν, αυτό είναι το μεγαλύτερο ψέμα που λένε οι γονείς, αλλά θα έπρεπε να το εννοούν.
Μετά, έρχεται η εφηβεία κι οι ορμόνες βαράνε κόκκινο. Οι γονείς είναι σαν να έχουν ξεχάσει ότι κι αυτοί κάποτε πέρασαν από αυτή τη φάση κι όλα πάνω σου τα βρίσκουν υπερβολικά. Τότε γίνεται ο χαμός. «Οι βαθμοί σου είναι κακοί, αντιμιλάς συνεχώς και θέλεις μόνο να παίρνεις πράγματα, έχεις ξεφύγει» κι άλλα πράγματα τόσο εκνευριστικά. Τότε «ο Γιάννης της διπλανής» έρχεται στη συζήτηση όπου είναι τόσο καλό παιδί και δεν τον έχεις ακούσει ποτέ να μιλάει στους γονείς του άσχημα και μπλα μπλα μπλα. Δε νοιάζει κανέναν αυτό, εμπεδώστε το!
Αυτό είναι κάτι που οι άνθρωποι κουβαλάνε και στη μετέπειτα ζωή τους ακόμα κι αν δεν το ξέρουν. Αυτός ο εγωισμός κι η επιθυμία να νιώθουν ανώτεροι απ’ τους υπόλοιπους, ξεκάθαρα είναι κόμπλεξ. Όταν μια ολόκληρη ζωή έχεις συνηθίσει να σε συγκρίνουν με κάτι, αυτόματα νιώθεις πως δεν είσαι αρκετός για να ξεπεράσεις τους άλλους με θεμιτά μέσα κι εκεί χρησιμοποιείς όσα αθέμιτα μέσα μπορείς να σκεφτείς. Φυσικά, αυτό μπορεί να κάνει μπαμ, αλλά εσένα δε σε νοιάζει, γιατί νομίζεις ότι σημασία έχει απλά να ξεπεράσεις κάθε μέτρο σύγκρισης!
Η σύγκριση με τα άλλα παιδιά είναι ανούσια από κάθε άποψη! Οι γονείς πρέπει να αντιληφθούν πως συγκρίνοντας το παιδί τους κάνουν ένα τεράστιο λάθος και μπορεί στα δικά τους μάτια να φαίνεται κάτι απλό κι ασήμαντο, στην ψυχή ενός παιδιού, όμως, αυτό αφήνει σημάδι που δε φεύγει για πολλά χρόνια ή ίσως και ποτέ!
Κάθε παιδί θέλει το δικό του τρόπο κι ο κάθε γονιός πρέπει να ψάξει να τον βρει. Αν δεν είναι διατεθειμένος να κάνει κάτι τέτοιο, τότε ίσως θα έπρεπε ήδη να έχει σκεφτεί πως αυτή είναι η δουλειά ενός γονιού!
Επιμέλεια Κειμένου Πάνου Κούλη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Πάνος Κούλης
