Τα τελευταία χρόνια, ένα απ’ τα μεγαλύτερα προβλήματα, που απασχολεί ένα μεγάλο μέρος ανθρώπων και σχέσεων, είναι η ανασφάλεια. Είναι εκείνη που μπορεί τόσο να χαλάσει κάποιες καταστάσεις στη ζωή μας, όσο και να τις οδηγήσει στ’ άκρα, καθώς εκείνο το κενό που υπάρχει μέσα μας σε τέτοιες καταστάσεις δε γεμίζει εύκολα, δημιουργώντας ακόμη μεγαλύτερα θέματα.
Ωστόσο, παρά το γεγονός πως ορισμένοι άνθρωποι μπορούν εύκολα να διακρίνουν τις ανασφάλειές μας, απ’ την άλλη βλέπουμε πως αρκετές φορές δεν είναι εύκολο και δυνατό να τις εξωτερικεύσουμε. Έτσι μπαίνουμε σ’ ένα τριπάκι να τις κρύβουμε καλά μέσα μας, προσπαθώντας να βγάλουμε τον καλύτερό μας εαυτό προς τον κόσμο, πιστεύοντας πως δεν είμαστε δυνατοί ν’ αντιμετωπίσουμε τα λόγια και τις συμβουλές τους.
Θα ‘λεγε κανείς πως κι οι απόλυτα δυναμικοί άνθρωποι, μ’ έντονη προσωπικότητα κοινωνικά κι ενεργητικά, αδυνατούν πολλές φορές να εξωτερικεύσουν οποιουδήποτε είδους ανασφάλεια. Φοβούνται πως θα καταστρέψουν την τέλεια εικόνα που ‘χουν σχηματίσει οι γύρω τους. Και σίγουρα, αυτός ο φόβος θα δημιουργήσει μεγαλύτερες ανασφάλειες.
Όλοι έχουμε γνωρίσει έναν τέτοιο άνθρωπο με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, ο οποίος απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή γνωριμίας θ’ αρχίσει να παρουσιάζει τα καλύτερα στοιχεία του εαυτού του, θα προσπαθήσει να εντυπωσιάσει και να μειώσει –έμμεσα– τους υπόλοιπους. Κι όχι γιατί το ευχαριστιέται, αλλά γιατί κάτι μέσα του τον παρακινεί να πιστέψει κάτι τέτοιο, να πιστέψει πως είναι ο καλύτερος σε κάποια πράγματα και καταστάσεις.
Άνθρωποι, όμως, με παρόμοια συμπτώματα (τα οποία εμπίπτουν στην ανασφάλεια), ίσως θέλουν λίγη περισσότερη προσοχή. Όχι προσοχή για να μη μας κάνουν κακό, αλλά γιατί τρέφουν το αίσθημα της «πείνας» για να τραβήξουν τα υπόλοιπα βλέμματα πάνω τους. Ακόμη κι αν δε φτάνουν στο σημείο να το ζητήσουν ανοιχτά, η συμπεριφορά τους το δηλώνει ευθέως πως κάτι παραπάνω θέλουν.
Εκτός, όμως, απ’ την ανάγκη να τραβήξουν την προσοχή των υπολοίπων ανθρώπων, αρκετές φορές υπάρχουν κι άλλα συμπτώματα τα οποία μπορούν να εξωτερικεύσουν. Κι η αλήθεια είναι πως αρκετές φορές μπορεί να μη φαίνονται τόσο ευγενικά αυτά τα συμπτώματα, αλλά σίγουρα είναι κάτι που βγαίνει αυθόρμητα, στην ανάγκη τους να ικανοποιήσουν κάτι βαθύτερο μέσα τους.
Ένα από ‘κείνα τα συμπτώματα που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει έναν τέτοιο άνθρωπο, είναι η επίθεση που θα κάνει στον άλλον, πριν ακόμη τη δεχτεί. Προσπαθεί, μ’ άλλα λόγια, να προστατέψει τον εαυτό του, πριν μπει ο «εχθρός» στα χωράφια του. Προσπαθεί να τον απομακρύνει μ’ οποιονδήποτε τρόπο και να του δείξει τα νύχια του, ώστε να τον φοβίσει. Είναι άλλωστε μια τακτική κι αυτό, ώστε να προστατευτεί ακόμη μια φορά απ’ οποιαδήποτε ανασφάλεια.
Παράλληλα, κάτι τ’ οποίο μπορεί να νιώσουμε κι εμείς οι ίδιοι, όταν συναναστρεφόμαστε μ’ ανασφαλείς ανθρώπους, είναι πως θα προσπαθήσουν να μας περάσουν κάποια ανασφάλεια και να μας μυήσουν στο δικό τους κόσμο. Και δεν το κάνουν με κάποια πρόθεση κι απώτερο σκοπό, αλλά γιατί τους βγαίνει αυθόρμητα. Είναι ένας τρόπος να μας βάλουν στον κόσμο τους και να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τις ανασφάλειές τους μέσα από μια άλλη οπτική. Είναι κάτι που ‘χουν ανάγκη, αλλά δε θα καταφέρουν ποτέ να ζητήσουν από μόνοι τους.
Γι’ αυτό, ας δώσουμε λίγο παραπάνω προσοχή σ’ αυτούς τους ανθρώπους κι ας τους αγκαλιάσουμε μαζί με τις ανασφάλειές τους. Άλλωστε, η ανασφάλεια είναι χαρακτηριστικό όλων των σχέσεων, είτε ερωτικών, είτε φιλικών, είτε οικογενειακών. Είναι εμφανής σε διαφορετικά επίπεδα στην κάθε περίπτωση, αλλά σίγουρα με καλή διάθεση και προσπάθεια μπορεί να ξεπεραστεί ή έστω ν’ αρχίσει ν’ αχνοφαίνεται. Μια αγκαλιά μπορεί να τα λύσει όλα κι ένα φιλί ακόμη περισσότερα!
Επιμέλεια Κειμένου Κωνσταντίνου Δρόσου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Δρόσος
