Το ξεπερνάς μόνο όταν επιλέγεις να μη σημαίνει κάτι για σένα

Η ζωή μας αποτελείται από ένα σύνολο στιγμών που αφήνουμε να συνθέσουν την πραγματικότητά μας. Οι στιγμές αυτές έχουν καθορίσει το παρελθόν μας, έχουν επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε πράγματα στην καθημερινότητα αλλά κυρίως έχουν αλλάξει εμάς τους ίδιους. Ορισμένα το κατάφεραν, ακόμα κι αν η παρουσία τους στην αρχή μας φόβισε. Κάποια άλλα μας καθόρισαν, μάθαμε να ζούμε μαζί τους και σιγά σιγά προσαρμοστήκαμε. Η δύναμή μας κρύβεται όμως μέσα από τον τρόπο που ο νους μας επεξεργάζεται τα πράγματα αυτά όταν κάποιες φορές φανούμε περισσότερο ευάλωτοι απέναντί τους. Είναι ανθρώπινο να κυριευόμαστε από ανησυχίες αρκεί να μην τους δίνουμε περισσότερη αξία απ’ όσο πρέπει.

Δεν είναι τόσο εύκολο. Εκείνες οι σκέψεις ύπουλα διεισδύουν στους πιο κρυφούς μας φόβους και γίνονται ένα μαζί τους. Κατακτούν τις ημέρες ηρεμίας μας, διαφθείρουν την αισιοδοξία μας, παλεύουν με τα θετικά μας συναισθήματα και δεν ηρεμούν μέχρι να τα μουτζουρώσουν με γκρι χρώματα. Φαίνεται να μη μας αφήνουν άλλη επιλογή από την υποταγή μας σε αυτές καθώς χαίρονται να μας κατακτούν το μυαλό με τα καμώματά τους. Χορεύουν επάνω στα καλά σενάρια που φτιάχνουμε μέχρι να καταφέρουν να δώσουν στο τέλος το δικό τους επίλογο. Και αυτός θα έχει να κάνει πάντα με το να μας ελέγχουν.

Κάπως έτσι χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε οι μέρες μας κυλούν χωρίς χαμόγελο. Πιάνουμε τον εαυτό μας να είναι απορροφημένος σε προβλήματα χωρίς ουσία αντί να αφήσουμε τη ζωή να μας συνεπάρει με τις μικρές της χαρές. Οι σκυθρωπές μας μορφές μας προσπερνούν αντί να προσπεράσουμε εμείς εκείνες μέχρι να έρθει κάτι να μας ξυπνήσει. Ένας ξαφνικός οιωνός που θα επανεκκινήσει το κεντρικό μας σύστημα εστιάζοντας σε όμορφες, αισιόδοξες στιγμές. Μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, μια παρουσία, μια μελωδία, ένα σκίρτημα, τα λόγια ενός βιβλίου, ακόμα κι ένα όνειρο.

Κάτι που μας ξεθολώνει τα νερά φωνάζοντάς μας πως σπαταλήσαμε αρκετό από τον πολύτιμο χρόνο μας λυπημένοι και παραδομένοι σε κάτι που εμείς του δώσαμε νόημα, σάρκα και οστά. Ένα τερατώδες δικό μας δημιούργημα που γαλουχήθηκε σε αναλύσεις ωρών, άσχημες σκέψεις, απογοητεύσεις κι ένα σωρό άλλα αρνητικά συναισθήματα. Δεν μπορούμε να μένουμε δέσμιοι μιας σκέψης από τη στιγμή που εκείνη είναι δικό μας κατασκεύασμα.

Η δύναμη που κρύβουμε μέσα μας για να αντιμετωπίζουμε τα πάντα είναι αστείρευτη. Το υποσυνείδητό μας έχει τη δυνατότητα να διακρίνει το σωστό και το λάθος όταν εμείς του το επιβάλουμε. Όταν εμείς ορίσουμε τα σύνορα και την υπέρβασή τους. Όταν συνηθίσει να μαθαίνει να επηρεάζεται από συναισθήματα που γνωρίζει πως εμείς είμαστε ευάλωτοι απέναντί τους, αυτόματα θα το καθιερώσει στο σκεπτικό μας ως κάτι εντελώς φυσικό. Έτσι την επόμενη φορά που θα λυπηθούμε, οι σκέψεις που κάνει είναι σκέψεις λύπης, απογοήτευσης. Την επόμενη φορά που θα τρομάξουμε, αυτόματα θα κλείσουμε τα μάτια χωρίς να έχουμε αντιμετωπίσει κατάματα τον φόβο. Και πάντα θα κρυβόμαστε. Θα χαμηλώνουμε το ανάστημά μας σε όλα όσα έρχονται.

Το πιθανότερο λοιπόν είναι όλο αυτό το κακό σενάριο να πραγματοποιηθεί μόνο και μόνο γιατί εμείς κάναμε τις κακές μας εκδοχές να σημαίνουν κάτι για εμάς. Μόνο και μόνο επειδή βασανίζοντας τόσο τον νου μας, τελικά εκείνος να έμαθε να βλέπει μόνο το «κακό» ακόμα κι αν μόνο καλό συμβαίνει. Κι έτσι να το προσπερνάμε γιατί δεν το θεωρούμε πια κομμάτι μας και είναι άδικο. Είναι κρίμα να μην μπορούμε να απολαύσουμε όλα όσα μπορούν να μας προσφέρουν καλές εμπειρίες. Να μην μπορούμε τελικά να αφεθούμε σε ένα σχέδιο που δε γνωρίζουμε την εξέλιξή του επειδή βεβιασμένα εισβάλαμε στο μέλλον που θα το έφερνε προκαθορίζοντάς το.

Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα μας πληγώνουν, αδικίες που θα συμβαίνουν και θα μας κόβουν για λίγο τα φτερά. Λόγια που μας επηρέασαν, ανατροπές που έρχονται κι αυτές κάτι να μας δείξουν. Πάντα όμως υπάρχει κι η καλή οπτική των πραγμάτων κι ένα ποτήρι μισογεμάτο. Γιατί πίσω από κάθε αρνητικό, πάντα υπάρχει ένα θετικό, αρκεί να ψάξεις να το βρεις. Αρκεί να μάθεις να το βρίσκεις και να μην αφήνεις καμία φορά τον εαυτό σου να παρασύρεται από πράγματα που αλλάζουν. Ειδικά αν αλλάξουμε εμείς τον τρόπο που τα βλέπουμε και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο μας επηρεάζουν.