Να (ξανά)ζήσουμε μια κατακόκκινη εφηβική καψούρα

Έρχεται η στιγμή που οι άνθρωποι γύρω σου μιλούν για τη μετάβαση από μια πιο εφηβική περίοδο της ζωής σου, σε κάτι ίσως πιο ώριμο πιο συνειδητοποιημένο. Ακολουθεί κι ο έρωτας αυτή σου την εξέλιξη κι οι σχέσεις σου πια έχουν άλλο άρωμα, άλλη μορφή.

Ίσως στο βάθος υπάρχει και μια οικογένεια πίσω σου, που περιμένει να εκπληρώσεις το στερεότυπο του γάμου και της αποκατάστασης κι από την άλλη εσύ θέλεις να ξεφύγεις από αυτό. Το δίπολο δέσμευση κι ελευθερία και όλες οι μορφές τους παλεύουν μέσα σου, ίσως και να δυσκολεύεσαι να δεις τι είναι καθαρά δική σου επιθυμία. Σου έχουν σπάσει και λίγο τα νεύρα, κάποιοι απ’ τους ανθρώπους σου περιμένουν από εσένα τη βούλα της σταθερής δέσμευσης. Θέλουν κάπως να συμβαδίζετε όλοι στην παρέα, ακόμα και να βγαίνετε ζευγαράκια για ποτό. Ίσως να θέλουν να είστε στην ίδια φάση, να έχετε παρόμοιο πλάνο ζωής.

Μα ο έρωτας πότε κοίταξε συμβάσεις και τις πήρε στα σοβαρά; Έρχεται και σαρώνει και δε ρωτάει κανέναν. Μπορεί να βγεις για περπάτημα και να συναντήσεις τον έρωτα στο περίπτερο που κάποιος σταμάτησε να πάρει φιλτράκια, ενώ εσύ περνούσες τυχαία από εκεί. Μπορεί να σου τράβηξε την προσοχή, να γύρισες και είδες ένα πρόσωπο που μόνο θετική ενέργεια εξέπεμπε. Να άραξες ένα απόγευμα για τον πιο τυχαίο καφέ και να έγινε ο πιο τυχερός σου. Να βρεις μέσα στην πιο συνηθισμένη σου μέρα, το πιο ασυνήθιστο χαμόγελο. Γιατί κάποια χαμόγελα σου προκαλούν μια έξαψη, σου δίνουν το απρόσμενο που χρειάζεσαι, χωρίς φτιασίδια και περιττά λόγια. Μόνο με καθαρό βλέμμα και το στοιχείο της έκπληξης.

Ίσως στη φάση που βρίσκεσαι, να έχεις χάσει την εμπιστοσύνη σου στις σχέσεις και να φοβάσαι να μπεις σε διαδικασία δέσμευσης, επειδή σου έχουν κάτσει πολλές στραβές και προτιμάς να μείνεις μόνος από το να απογοητευτείς για ακόμη μια φορά. Κάποια στιγμή αναπάντεχα σε βλέπεις να τραγουδάς 90s στη στάση περιμένοντας ένα ξεχασμένο λεωφορείο, ενώ κάποιος δίπλα σου σε χαζεύει χαμογελώντας και νιώθεις 16 χρονών (έχει σημασία πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε). Τότε ζούσες την κάθε στιγμή, χόρευες στο ρυθμό που τραγουδούσες κι ας ήταν και φάλτσος. Καταλάβαινες πως είχε σημασία να περνάς καλά.

Κάποια στιγμή, εκεί που δεν το περίμενες, δεν είχες άγχος, βρίσκεις τον χαμένο ενθουσιασμό σου κι ανυπομονείς να κυκλοφορήσετε χέρι-χέρι σαν ερωτευμένα παιδιά κάπου στο κέντρο της πόλης. Να φάτε junk food σε κάποια πλατεία, να κάνετε mac drive, να καθίσετε σε παραλία μέχρι το πρωί με όλα όσα έχουν ένα άρωμα εφηβείας, με αυτή τη γλυκιά ανεμελιά που σου ‘χει λείψει. Όπως και τα τηλεφωνήματα μέχρι τις 5 το πρωί που θυμίζουν εποχές κινητής τηλεφωνίας που δεν πίστευες ότι μπορούσες να τα καταναλώσεις τα 1000 λεπτά. Κι όμως μπορούσες και πλέον αυτά τα λεπτά -και περισσότερα- δεν αρκούν για να μιλάτε με τις ώρες χωρίς να βαριέστε.

Κάπου εκεί αντιλαμβάνεσαι πως μπορείς να περάσεις όμορφα χωρίς να δίνεις δεκάρα για το πού και πότε θα πάει η σχέση εκεί που θέλει όλος ο κόσμος εκτός από εσένα, πως ο έρωτας προηγούμενες εμπειρίες κι υποδείξεις δε γνωρίζει. Για σένα έρχονται όμορφες μέρες με το ταίρι σου κι αυτό το καταλαβαίνεις όταν κοιτάς τα μάτια του προσώπου που έχεις απέναντί σου. Άλλωστε ποιος ορίζει πότε θα ερωτευτούμε; Εσύ είσαι το άτομο που θα αναγνωρίσει πότε θα έχει την ικανότητα να δει και να αξιολογήσει καλύτερα τις σχέσεις του, να βρει όλ’ αυτά που έχουν πραγματική αξία, που φτιάχνουν μια μέρα από καλή, σε θαυμάσια. Και γιατί όχι, θα γίνουν κι οι αφιερώσεις όπως στο παλιό καλό ραδιόφωνο, θα γραφτούν ποιηματάκια θα σταλούν και καρδούλες- ποιος θα μας το απαγορεύσει; Μετά από μια φάση, αρχίζεις και κάνεις συνειδητές επιλογές στις σχέσεις σου και γι’ αυτό μπορείς να ερωτευτείς παράφορα. Επιλέγεις την παιδικότητα, με μια ωριμότητα παραπάνω. Κι ίσως αυτός ο έρωτας να είναι ό, τι πιο ουσιαστικό θα ζήσεις.