Αν έχεις υπάρξει σε σχέση θα είσαι σίγουρα εξοικειωμένος με εκείνες τις στιγμές της ανασφάλειας που σε κυριεύουν ανά διαστήματα. Θα έχεις βιώσει εκείνο το άγχος για το μέλλον σας, τον φόβο μην τυχόν κι ο άλλος σε βαρέθηκε, αυτή τη διάπυρη δίψα να επιβεβαιώσεις ότι τα αισθήματα του συντρόφου σου ταυτίζονται με τα δικά σου. Συχνά κιόλας αυτή η λαχτάρα για επιβεβαίωση δεν πηγάζει από τον άλλο, από κάτι που έκανε ή δεν έκανε, απορρέει από τη δική μας –απολύτως ανθρώπινη- ανασφάλεια που μας τριβελίζει το μυαλό.
Εντάξει, είμαστε πια μεγάλοι και πολιτισμένοι και θέλουμε διακαώς να φαινόμαστε άνετοι κι έτσι αποφεύγουμε να ρωτάμε κάθε τρεις και λίγο αν μας αγαπάει. Πάραυτα, ψάχνουμε πότε συνειδητά και πότε υποσυνείδητα μικρές (ή και μεγάλες) δόσεις επιβεβαίωσης. Κάποιες φορές μιλάμε ανοιχτά γι’ αυτό. Ζητάμε στα ίσια να μας επιβεβαιώσουν. Όμως τίποτα δε συγκρίνεται με το να σου δίνουν την επιβεβαίωση που προσδοκάς αυτοβούλως και ανεπιτήδευτα.
Αυτά τα κομπλιμέντα που σε πιάνουν εξαπίνης, εκείνα τα αυθόρμητα βλέμματα θαυμασμού που ακριβοποθείς αλλά και τ’ άλλα τα κάπως πιο σύνθετα και περιφραστικά που σε κάνουν να νιώθεις αποδεκτός, θελκτικός και σημαντικός. Κουβέντες που προμηνύουν όνειρα για κοινό μέλλον, κινήσεις που μαρτυρούν έναν δεσμό καλά πλεγμένο με αγάπη και στοργή. Κι όλα αυτά τα πολυπόθητα και σχεδόν ουτοπικά καταφέρνουν να χωρούν σε μια μονάχα λέξη: «εμείς».
Μα τα χίλια χρυσά κριάρια, πόση χαρά σου δίνει να ακούς απ’ τα χείλη του ανθρώπου σου αυτό το «εμείς»! Μη με παρεξηγήσετε, το προσδοκώμενο δεν είναι να χαθεί η μοναδικότητα μιας οντότητας για την επίτευξη της απόλυτης συνένωσης, αλλά πώς να το κάνουμε; Είναι ευλογία να αισθάνεσαι σημαντικό κομμάτι στη ζωή κάποιου άλλου –ιδίως κάποιου που κι εσύ επιθυμείς το ίδιο. Είναι κανονικό ερωτικό αφιόνι να λαμβάνει κανείς έτσι απλόχερα μια τόσο απροσποίητη και φυσική επιβεβαίωση.
Θα μπορούσε ίσως να μιλάει για ώρες και να σου λέει ότι σε θέλει στη ζωή του, ότι φαντάζεται το αύριο με σένα πλάι του. Θα μπορούσε να φωνάζει στον κόσμο ότι είστε ζευγάρι και πως απολαμβάνει αυτή σας τη σύνδεση. Αλλά και το «εμείς» δε λέει τίποτα λιγότερο. Ίσως έτσι λιτά και περιεκτικά να λέει πολλά παραπάνω. Το «εμείς» ως λέξη υποδηλώνει έναν γερό δεσμό: μια οικογένεια, μια ομάδα, μια φυλή. Χρησιμοποιώντας τη συσχετίζουμε τους στόχους μας, τις αξίες μας και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας με κάποιον ή κάποιους άλλους που θεωρούμε πως εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος. Θα λέγαμε ότι η χρήση του «εμείς» είναι ο ορισμός της αποδοχής και της εξομοίωσης με κάποιον άλλο.
Είναι τόσο συνηθισμένη λέξη το «εμείς» κι ίσως αυτή να είναι κι η μαγεία της. Τη χρησιμοποιούμε καθημερινά για να περιγράψουμε μια ομάδα στην οποία ενεχόμαστε και ταυτιζόμαστε. Σχηματίζοντας λοιπόν ένα τόσο δα δισύλλαβο ξέρεις πως στο συνειδητό κι υποσυνείδητο του άλλου είσαι αναπόσπαστο μέρος, είσαι αυτονόητα σχεδόν ένα κομμάτι του παζλ του. Μα υπάρχει μεγαλύτερη επιβεβαίωση απ’ αυτό;
Δεν είναι τυχαίο που σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, τα ζευγάρια που χρησιμοποιούν «εμείς» αντί για «εγώ» είναι πιο ευτυχισμένα. Αυτά τα ζευγάρια, τείνουν να παίρνουν αποφάσεις από κοινού, να χαίρονται ο ένας με την επιτυχία του άλλου σαν να πρόκειται για δική του, να μοιράζονται τα προβλήματά τους αλλά και να κάνουν πιο ειλικρινείς συζητήσεις. Σκέψου το λίγο! Όταν νιώθεις με τον άλλο τόσο οικεία ώστε να μιλάς για εσάς στο πρώτο πληθυντικό, ουσιαστικά νιώθεις τόσο καλά και άνετα μαζί του που δε φοβάσαι να ανοιχτείς, τουναντίον, το επιδιώκεις!
Ξέρεις, αυτό το «εμείς» έχει κι άλλη μια γλύκα εκτός από την επιβεβαίωση. Μας κάνει να μη νιώθουμε αποξενωμένοι και μόνοι. Είναι μια νοητή αγκαλιά που μας ψιθυρίζει πως κάποιος θα είναι εκεί για μας γιατί μας δέχεται ακριβώς όπως είσαι. Σαν να μας μεταφέρει με μια λέξη την ασφάλεια που χρειαζόμαστε για να ξορκίσουμε τους φόβους μας.
Είναι ωραία λέξη το «εμείς» γιατί μεταφέρει μόνο θετικά συναισθήματα. Μεταφέρει αυτό που ψάχνουμε στον κόσμο και από τον κόσμο: αποδοχή, σεβασμό, επικοινωνία, ψυχική ενότητα. Τι λες; Μήπως ήρθε η ώρα να την παρατηρήσεις και να την απολαύσεις όπως της αξίζει;
ΥΓ.: Σε προκαλώ και να τη χρησιμοποιείς όλο και συχνότερα! Ποιος ξέρει; Ίσως να δημιουργήσεις έναν μικρό επίγειο παράδεισο!
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου