Σ’ έναν κόσμο που η συμπεριφορά των περισσότερων ανθρώπων είναι λες κι έχει προγραμματιστεί σ’ εργοστάσιο, που το να συναινείς και να σωπαίνεις είναι πια δεδομένο, που στα μέσα μεταφοράς στριμωχνόμαστε για να χωρέσουμε, αλλά η σιωπή είναι αυτή που γεμίζει τελικά το χώρο, εκείνοι που μιλάνε και γελάνε δυνατά είναι πράγματι μοναδικοί.
Είναι αυτοί που όταν τους περιμένεις σπίτι σου, καταλαβαίνεις ότι έφτασαν μόνο απ’ τον ήχο της φωνής τους, που αντηχεί σ’ ολόκληρο το τετράγωνο. Είναι τα παιδιά-μόνιμοι κάτοικοι- του τελευταίου θρανίου, επειδή ο δάσκαλος τους άκουγε συνεχώς να μιλάνε ή μάλλον γιατί μέσα στη βουή ξεχώριζε πρώτα η δική τους φωνή. Είναι οι ενήλικες που μαθαίνουν τελευταίοι στη σειρά την πλάκα ή το μυστικό γιατί φοβάσαι ότι κάτι θα πουν δυνατά κι άθελά τους θα το προδώσουν. Είναι αυτοί που όταν ήταν μικροί εισέπρατταν μακρόσυρτα σουτ στην εκκλησία και τώρα που μεγάλωσαν τ’ ακούνε και πάλι σε σινεμά και συναυλίες.
Είναι όμως κι αυτοί που δε θα φοβηθούν στιγμή να υπερασπιστούν την άποψή τους, να πούνε κατάμουτρα την αλήθεια μακριά από μουρμουρίσματα και μισόλογα. Είναι εκείνοι που μπορείς να εμπιστευτείς, αφού δε ζούνε κρυμμένοι σε μυστικά και ψέματα, που ακόμα κι αυτοί λένε σιωπηλά, γιατί ανησυχούν μην ξεπηδήσει η αλήθεια και τους προδώσει. Θα παλέψουν για το δίκιο τους, χωρίς να διστάσουν μήπως παρεξηγηθούν. Θα σου φωνάξουν τα μπράβο τους και με την ίδια δύναμη θα σου πουν ότι έκανες μαλακία. Θα τσακωθούν μαζί σου με ένταση, αλλά δε θα κρατήσουν μέσα τους σταγόνα κακίας. Θα δείξουν με στόμφο το πάθος τους και δε θα εγκαταλείψουν εύκολα αυτό που θα τους το προκαλέσει.
Είναι ίδιοι ακριβώς μ’ αυτούς που η ένταση απ’ το γέλιο τους είναι ικανή να κάνει κεφάλια να γυρίσουν. Λίγο ένρινο στην αρχή, στη συνέχεια ξεσπάει μ’ εκκωφαντικά ντεσιμπέλ και καταλήγει άηχα να τραντάζει όλο το κορμί τους, καθώς προσπαθούν να πάρουν μια ανάσα κι οι άλλοι ψάχνουν χαρτιά για να τους κάνουν αέρα.
Είναι συνήθως αυτοί που γελάνε πρώτοι με κάτι και κάνουν όλους τους άλλους να τους ακολουθήσουν, γιατί το ίδιο τους το γέλιο είναι πιο αστείο κι από την αναποδιά που συνέβη. Είναι εκείνοι που ακούς κάτι καλοκαιρινά βράδια, μέσα στην απόλυτη ησυχία, να ξεκαρδίζονται κάτω απ’ τ’ ανοιχτό σου παράθυρο κι αναπηδάς στο κρεβάτι σου βρίζοντας, μα ύστερα κρατάς κι εσύ την κοιλιά σου, γιατί η χαρά της στιγμής είναι μεταδοτική.
Είναι οι άνθρωποι που διασκεδάζουν με την ψυχή τους όπου βρεθούν κι όλες οι παρέες θέλουν να τους έχουν κοντά τους. Δεν ντρέπονται στιγμή να δείξουν τα συναισθήματά τους κι ας ξέρουν ότι όλο και κάποιοι θα βρεθούν να τους κατακρίνουν. Έχουν τη δική τους ταυτότητα και δε δέχονται να συμβιβαστούν με τη βουβαμάρα και τον καθωσπρεπισμό που οι άλλοι προσπαθούν με το ζόρι να τους φορέσουν. Γελάνε με την καρδιά τους, χωρίς να περιορίζονται κι έτσι καταφέρνουν αυτό που οι πιο πολλοί παλεύουν για να ‘χουν και να ‘ναι ευτυχισμένοι.
Για το λόγο αυτόν, αν βρεθείς ποτέ δίπλα σε τέτοιου είδους ανθρώπους, μην τους ρίξεις ένα επικριτικό βλέμμα κι ύστερα γυρίσεις το κεφάλι όπως θα κάνουν οι περισσότεροι που θα ενοχληθούν.
Μάθε απ’ αυτούς και, γιατί όχι, μιμήσου τους. Mήπως μπορέσουν επιτέλους να εξαφανιστούν τα πνιχτά γέλια κι οι κουβέντες που βγαίνουν με το ζόρι μέσα από σφιγμένα δόντια και στη θέση τους γεμίσουν οι δρόμοι από θαρραλέες φωνές κι ειλικρινή ανθρώπινα γέλια.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Τριγώνη: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
