Ο έρωτας παχαίνει

Φιλαράκια μου καλά, αυτό το κείμενο είναι γραμμένο για όλους εμάς που βρήκαμε ταίρι και χάσαμε το μέτρο.

Για εμάς που μαζί με τον έρωτα, γνωρίσαμε τις τυρόπιτες, τα σουβλάκια, τις πίτσες και τα μπέργκερ.

Στην πολύπαθη και πολυτάραχη ζωή μου, έχω κάνει δύο μεγάλες σχέσεις. Τον πρώτο χρόνο και των δύο έβαλα από δέκα κιλά. Τυχαίο; Την ξέρετε καλά την απάντηση.

Είναι κοινό μυστικό, λοιπόν, ότι στην αρχή μιας σχέσης ξεχειλώνουμε. Προσοχή, όταν λέω αρχή, δεν εννοώ τα ραντεβουδάκια για τσάι και συμπάθεια που η γυναίκα έχει γνώσεις οικίας και διακόσμησης και ο άντρας savoir vivre και λογοτεχνίας.

Μιλάω για λίγο πιο μετά. Τότε που θυμάσαι να πας σπίτι σου επειδή τελείωσες όλα τα καθαρά βρακιά και ο άλλος έχει στεγνώσει απ’ τον οριζόντιο μαραθώνιο. Έχετε «συνάψει σχέση» λοιπόν και σιγά σιγά νιώθετε όλο και πιο σίγουροι για τα αισθήματα που φυτρώνουν, αυξάνονται και πληθύνονται.

Λίγο η ασφάλεια του περασμένου σαμαριού στο γάιδαρο που σε βοηθάει να τον κατευθύνεις στον πάσσαλο που θα δεθεί, λίγο οι ανάγκες επίδειξης μαγειρικών ικανοτήτων από μας τα κοριτσάκια και οι μακαρονάδες γίνονται η δεύτερη αγαπημένη βραδινή συνήθεια.

Εμείς μάλιστα κρατάμε χαρακτήρα αποφεύγοντας να τρώμε ψωμάκια, μόνο για να μας εκδικηθούν και να τα δούμε αργά αλλά σταθερά, να παρκάρουν στους γοφούς. Γιατί, κορίτσια μου, δεν κάνουμε πιασιματάκια. Βάζουμε κιλά.

Κι εσείς αγόρια μας, δεν κάνετε γοητευτική κοιλίτσα. Αυτό που καλύπτεται μόνο απ’ το αντίσκηνο που έχετε για τα καλοκαίρια στη Θάσο, λέγεται μπάκα.

Κυλάνε ευτυχισμένα οι μήνες στο δυάρι που στεγάζουμε τον έρωτά μας, περνώντας ποιοτικό χρόνο μαγειρεύοντας ο ένας στον άλλο, ξεπατικώνοντας τον Τσελεμεντέ ή τη γιαγιά Τούλα, ανάλογα με τις ικανότητες του καθένα. Καταναλώνουμε σαντιγές, σιρόπια και ό,τι άλλο προσφέρεται προς βρώση πάνω σε ψωμί, παντεσπάνι ή ανθρώπινο σώμα.

Όσο η σχέση εξελίσσεται, περνάμε από την κουζίνα μας στα ταβερνάκια. Πότε με παρέα, πότε σε ρομαντικό τραπέζι για δύο, γίνονται πάντως μέρος της εβδομαδιαίας ρουτίνας μας. Λίγο κρασάκι, λίγη μουσικούλα, λίγο μπαλαμούτιασμα κάτω απ’το τραπέζι και πολλά μεζεδάκια.

Και ενώ με αυτά που τρώμε πριν ξεραθούμε, το απλούστερο όνειρο που βλέπουμε είναι οι Θάντερκατς να πολεμούν τον Χαν Σόλο για την κυριαρχία της Μόρντορ, δεν υπάρχει πραγματικό πρόβλημα. Έχουμε ένα σύντροφο που μας γουστάρει άνευ όρων, είμαστε ελεύθεροι να τρώμε πατατάκια ρίγανη βουτηγμένα σε μερέντα, ενώ βλέπουμε ταινία και νιώθουμε άνετα με το σώμα μας.

Μέχρι να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να συνειδητοποιήσουμε ότι το πιο άνετο τζιν, ανεβαίνει μέχρι τα γόνατα.

Ε, τότε ξεκινάμε ειδική διατροφή για δύο, γιόγκα, πιλάτες και παραδοσιακούς χορούς. Μετά από εύλογο διάστημα, πετυχαίνουμε το στόχο μας. Και κάπου εκεί χωρίζουμε. Τουλάχιστον έτσι μου συνέβη την πρώτη φορά.

Τη δεύτερη όμως, έγινε λίγο διαφορετικά το πράγμα. Δε χώρισα. Και κατάλαβα ότι όλο αυτό που μας συμβαίνει είναι –όπως τόσα άλλα– φταίξιμο των αντρών. Διότι, φίλες μου, μπορεί κι αυτοί να μοσχαναθρέφονται σαν εμάς, αλλά παχαίνουν δυσκολότερα και, κυρίως, δεν τους νοιάζει. Άρα το βάρος μένει όλο πάνω μας κορίτσια, και κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Όπως λέει λοιπόν και η σοφή ρήση, οι άντρες έχουν δύο αισθήματα. Πείνα και το άλλο το πονηρό.

Αν λοιπόν δε δείτε σηκωμένο κατάρτι, φτιάξτε του ένα σάντουιτς. Φυσικά θα παρασυρθείτε και θα φάτε κι εσείς. Κι αν ο δικός σας δε σας λέει ότι όσο παχαίνετε θα σας αγαπάει πιο πολύ γιατί θα έχει περισσότερο από σας, δύο είναι οι λέξεις. Τη βάψαμε.