Για χάρη μιας καψούρας αλλάξαμε μυαλά

Έχω δει ανθρώπους να μεταναστεύουν σε μέρη ξένα προς αναζήτηση εργασίας, για ένα καλύτερο αύριο, για μία καλύτερη ζωή. Κανείς δε μου είχε πει όμως πως υπάρχουν κι άνθρωποι, εκείνοι οι τρελοί και παλαβοί, που βάζουν πλώρη γι’ άγνωστους προορισμούς για χάρη ενός έρωτα. Αστείο και παράξενο θα σου φανεί, μα έλα που συμβαίνει. Ο κόσμος φεύγει. Μαζεύοντας την περίσσεια δύναμή του ξανοίγει τα φτερά του και πετά. Αφήνοντας την ασφάλεια που του προσφέρει ο τόπος του με τα γνώριμα για εκείνον μονοπάτια γιατί ελπίζει στην άγρια ομορφιά του άγνωστου. Ο κόσμος, λοιπόν, φεύγει προς αναζήτηση του έρωτα.

Κι έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που έχουν αλλάξει τη ζωή τους ριζικά για τον έρωτα. Θέλω να κάτσω μαζί μ’ έναν απ’ αυτούς και να τον βομβαρδίσω μ’ αμέτρητες ερωτήσεις, μήπως καταφέρω να καταλαγιάσω την απορία. Θέλω να μάθω πού βρίσκει το θάρρος ένας άνθρωπος να εγκαταλείψει τον τόπο όπου μεγάλωσε κι έχτισε μία ζωή, σχέσεις με γερές βάσεις. Πώς μπορεί ν’ αφήσει ξωπίσω του έναν τόπο πλημμυρισμένο από αναμνήσεις; Γιατί εκεί έζησε το πρώτο του καρδιοχτύπι, έκανα τα πρώτα του μεθύσια. Έκανε όνειρα, όνειρα που ίσως μείνουν ανεκπλήρωτα. Ίσως, όμως, τα κουβαλήσει μαζί του για να τα εκπληρώσει σ’ ένα ταξίδι δίχως ξεκάθαρο προορισμό.

Κι αναρωτιέμαι τώρα εγώ, ίχνος φόβου δεν υπάρχει μέσα τους; Σαφώς και υπάρχει. Όμως το συναίσθημά τους είναι κυρίαρχο. Προστάζει να το ζήσεις, να το προσπαθήσεις κι ας βγει και σε κακό. Πάντοτε κάτι θ’ αποκομίζεις, ακόμη κι αν εξελιχθεί ως η πιο γλυκιά ή η πιο άσχημη εκδοχή. Τόσες ανούσιες τρέλες κάνουμε στη ζωή, μία ουσιώδης και καθοριστική δε θα σε βλάψει. Θα σε διδάξει.

Ξέρεις, θαυμάζω πολύ όλους αυτούς τους ανθρώπους. Έχουν κότσια και μία ψυχή που διψάει για περιπέτεια και πάνω απ’ όλα, για ζωή. Για έναν άνθρωπο αλλάζουν όλη την κοσμοθεωρία τους. Αλλάζουν τροχιά. Αλλάζουν προορισμό. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν πίστη στον εαυτό τους, στις επιλογές τους, πατάνε γερά στα πόδια τους κι ας νομίζουμε, όλοι εμείς οι θεατές, πως είναι επιπόλαιοι. Επιπόλαιοι γιατί; Επειδή ξεφεύγουν από την πεπατημένη; Γι’ αυτούς είναι νοοτροπία ζωής. Σε κάποια ίσως και να δικαιολογείται μια καχυποψία. Απάντησέ μου όμως μονάχα σε αυτό. Εσύ θ’ απαρνιόσουν τον έρωτα, αν ένιωθες ότι τον είχες βρει; Σπάνια δειλιάζουμε μπροστά στην ευτυχία, ακόμη κι αν αυτή αποδειχτεί προσωρινή εσύ τη καλοδέχεσαι.

Για σκέψου τώρα, ένας άνθρωπος ν’ απαρνιόταν την ασφάλεια του και την αγάπη των πολύτιμών του προκειμένου να’ ρθει σε σένα, να φύγει μαζί με σένα για να κάνετε μαζί μία νέα αρχή. Δεν είναι αυτό μία ρομαντική κι άπιαστη τρέλα που θα σε συνάρπαζε; Θα ξεκλείδωνε, ίσως την ψυχή σου. Τίποτα πια δε θα ήταν όπως πρώτα. Για χάρη ενός έρωτα. Για χάρη μιας τρελής καψούρας.

Αλήθεια, έχεις κάτσει ποτέ σου να σκεφτείς ως πού είσαι διατεθειμένος να φτάσεις για έναν έρωτα; Θ’ άλλαζες ηπείρους για να συναντηθείτε; Με μία βαλίτσα και μόνη σου παρηγοριά τ’ όνειρο. Ένα παρακινδυνευμένο όνειρο, αλλά και τόσο δελεαστικό. Μην κοροϊδεύεις, λοιπόν, όλους αυτούς τους παρανοϊκά ερωτευμένους. Ο άνθρωπος για όλα είναι ικανός όταν ερωτεύεται κι αγαπά.