Ένα εξοχικό, χιλιάδες αναμνήσεις

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα τη συνήθεια να ανυπομονώ για κάτι που σχεδίαζα καιρό, από το πιο απλό πλάνο ως το πιο σύνθετο. Ούτως ή άλλως στη ζωή μας όλοι έτσι λειτουργούμε, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. Περιμένουμε ένα σαββατοκύριακο, μια έξοδο με τους δικούς μας ανθρώπους, ένα νόστιμο και χορταστικό φαγητό, τις διακοπές μας, το καλοκαίρι.

Το καλοκαίρι καθένας μας το περνάει με διαφορετικό τρόπο, άλλοι στην πόλη, άλλοι στην επαρχία, κάποιοι σε νησί ή ακόμη και στο εξωτερικό. Ένα πράγμα αναζητάμε όμως όλοι ανεξαιρέτως, την ξεκούραση, και αυτή είναι ακόμα μεγαλύτερη όταν συνυπάρχει με τη θαλπωρή και το αίσθημα αγάπης τη στιγμή που βρισκόμαστε σε ένα οικείο περιβάλλον με άτομα που φέρνουν στην επιφάνεια την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.

Ένα πέτρινο γκρι σπίτι, δυο πράσινα παράθυρα, μία πράσινη πόρτα με άσπρο σιδερένιο παραθυράκι και ανάγλυφα σχέδια. Μια μικρή ανοιχτή αυλή, αρκετά μεγάλη όμως ώστε να φιλοξενήσει το φως του καυτού μεσημεριανού ήλιου κι η σοφίτα για την καθιερωμένη ανάπαυλα του παππού και της γιαγιάς τα απογεύματα. Ένα σπίτι κυριολεκτικά μια ανάσα μακριά από τη θάλασσα, αρκετά βολικό για μια γρήγορη βουτιά λίγο πριν το μεσημεριανό φαγητό και για την πρωινή μας άσκηση. Τα τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι που φωτογραφίζουν ή κάθονται περαστικοί τουρίστες είναι φημισμένα σε όλη την Ιεράπετρα. Το καλύτερο λένε πως πάντα το αφήνουμε για το τέλος και αυτό δε θα μπορούσε να είναι άλλο από την ταράτσα, ιδανική για όλες τις ώρες της ημέρας. Ηλιοθεραπεία παρέα με το αγαπημένο σου βιβλίο, ατελείωτες παρτίδες χαρτιά, συζητήσεις και γέλια με ξαδέρφια, φίλους και αγαπημένα πρόσωπα.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, οι εικόνες και οι αναμνήσεις από το εξοχικό της οικόγενειάς σου αποτυπώνονται τόσο έντονα στο μυαλό σου ώστε να μπορείς να τις ανακαλέσεις σε στιγμές που έχεις ανάγκη από ξεκούραση. Η ζωντανή μουσική από τα μεζεδοπωλεία και τις γραφικές ψαροταβέρνες απέναντι από το σπίτι ηχεί ακόμα στα αυτιά μου. Οι φωνές και τα γέλια μεθυσμένων, η ελευθερία και η ανεμελιά των ανθρώπων τους καλοκαιρινούς κυρίως μήνες, σε κάνουν να συνειδητοποιείς πως κάποιες φορές χρωστάς στον εαυτό σου ένα διάλειμμα από τους ρυθμούς της καθημερινής ζωής για να θυμηθείς ποιος πραγματικά είσαι.

Προσωπικά θεωρώ πως όσο εύκολο είναι να ερωτευτείς έναν άνθρωπο, άλλο τόσο είναι να ερωτευτείς ένα μέρος. Όχι οποιοδήποτε μέρος, αλλά αυτό που γεννάει την αγάπη, τον άνθρωπο και τη θετική αύρα που κρύβεις μέσα σου. Οπωσδήποτε, κανένα σπίτι και καμία περιοχή δεν θα είχε την ίδια αξία για σένα εάν δεν ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με άτομα και στιγμές που έχεις ζήσει μαζί τους εκεί. Βραδινά μπάνια, βόλτες στο λιμάνι, κλάμπινγκ μέχρι το πρωί, παγωτά που λιώνουν στο πεντάλεπτο, μαγιό και… μύρισε καλοκαίρι!