Οι φίλοι θα σε δουλέψουν για τα λάθη σου όσο κι αν τσατιστείς

Είναι το κακό χούι όλων των ανθρώπων που έχουν κατακτήσει τον τίτλο του φίλου. Ένα χούι, μία φράση, τρεις λέξεις. «Στα ‘λεγα εγώ». Στο άκουσμά της έρχεται εκείνη η ανάμνηση που ενώ τα έχεις κάνει πάλι μπάχαλο στη ζωή σου και τρέχεις στο φιλαράκι να πεις τον πόνο σου, περιμένοντας να σε σκουντήξει συμπονετικά στον ώμο, σού ξεστομίζει ένα «στα ‘λεγα εγώ» με ύφος εισαγγελέα που βγάζει απόφαση για ισόβια και δεν ξέρεις αν πρέπει να βάλεις τα κλάματα ή αν πρέπει να ρίξεις κουτουλιά στον φίλο σου.

Αυτή η φράση ανήκει στις φράσεις κλειδί που μπορούν να σε στείλουν από κατάσταση ζεν σε φάση πανικού κι έχει εκνευρίσει όντως πολλές γενιές ανθρώπων. Είναι τόσο εκνευριστική γιατί από πίσω της κρύβεται λίγο η ικανοποίηση αυτού που τη λέει αλλά και η αναγνώριση της μας της ήττας, που εκείνη την ώρα θέλουμε δε θέλουμε την κοιτάμε κατάματα κι ο εγωισμός μας δε σηκώνει και πλάκα από την παρέα. Φταίνε οι άλλοι, φταίνε οι συγκυρίες, φταίει το timing, φταίει και η Αφροδίτη που μπήκε στους Διδύμους, φταίνε όλοι και τα πάντα εκτός από εμάς βέβαια, σπεύδουμε να δώσουμε άλλοθι στον εαυτό μας για να τον δικαιολογήσουμε· ακόμα και εμείς οι ίδιοι τα πιστεύουμε. Κυρίως όμως για να μη δώσουμε τη χαρά στο φιλαράκι με το να παραδεχτούμε ότι όντως κάναμε λάθος, συνεπώς αυτός είχε δίκιο.

Δεν είναι και λίγες οι φορές, που ενώ κι εμείς ξέρουμε ότι η επιλογή μας, η γνώμη μας, ο δρόμος που βαδίζουμε ρε παιδάκι μου είναι λάθος, συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε αυτό το μοτίβο μόνο και μόνο γιατί ακόμα και με την αποδοχή και την κατανόηση πως κάτι δεν πάει καλά, τρέμουμε να μη φτάσει τούτη η φράση στ’ αυτιά μας. Εκείνη τη στιγμή μοιάζει σαν εκείνα τα κίτρινα φωσφόριζε στιλό που είχαμε στο σχολείο για να τονίζουμε τα sos, μόνο που τώρα τονίζει τα λάθη μας.

Συνήθως αυτή η φράση περιστρέφεται από καταστάσεις και διλήμματα που δεν μπορούσαμε να λύσουμε μόνοι μας κι έτσι στρεφόμασταν στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους για μία διαφορετική οπτική γωνία, μία συμβουλή, ελπίζοντας όμως να είναι σύμφωνοι με τη δικιά μας γνώμη για το όλο θέμα και παράλληλα να μη μας κόψουν και τη φόρα, ο, τι βλακεία κι αν έχουμε σκεφτεί να κάνουμε. Πάμε, εξηγούμε τι παίζεται και μας λένε αυτά που θα έλεγε κι ένας λογικός άνθρωπος, μα μάντεψε, είναι εντελώς αντίθετα με αυτό που θέλουμε να κάνουμε εμείς και ξανά μάντεψε, ευχαριστούμε για τις συμβουλές και για το σάλιο που τζάμπα σπατάλησαν οι άνθρωποι τόση ώρα για να μας αναλύουν και να εξηγούν, αλλά εμείς θα κάνουμε αυτό που θέλουμε. Το λάθος δηλαδή.

Είναι ο ενθουσιασμός, η αυτοπεποίθηση και η πολλή σιγουριά που έχουμε για εμάς και την επιλογή μας, που περιμένουμε να έρθει εκείνη η άγια ώρα για να δείξουμε στα φιλαράκια πως τελικά το ένστικτό μας βγήκε σωστό, έλα όμως που το σύμπαν γελάει όπως ο Τζόκερ και είναι με το μέρος των αντικειμενικών μας φίλων, οπότε μετά από αυτά πάμε στα φιλαράκια να πούμε τι; Να παραπονεθούμε και για την παντελή έλλειψη αυτοελέγχου μας; Ήταν εκεί να τα λένε και να τα ξανά λένε, να μας μιλάνε για το ίδιο θέμα καθημερινά και με τις ώρες, επειδή εμείς θελήσαμε να το συζητήσουμε μέχρι αηδίας. Κι η πρόθεση είναι όντως αγνή, δεν το κάνουν για να μας κερνάνε μετά τα «στα ‘λεγα εγώ», αλλά για να προστατεύσουν να μη φάμε ξανά τα μούτρα μας.

Να μην τους παρεξηγούμε, είναι οι φίλοι μας, σίγουρα δε θα το λένε για να μας κάνουν να νιώσουμε άσχημα, το λένε πιο πολύ για να μας μείνει, το λένε γιατί ζουν κι αυτοί μαζί με μας το δράμα μας. Είναι τα φιλαράκια μας και όπως μας χειροκροτούν στις προσωπικές μας νίκες, έτσι μας βοηθούν να μάθουμε να είμαστε εξίσου ώριμοι για να αποδεχτούμε και τις ήττες. Δε μας θέλουν αλάνθαστους. Άλλωστε κι αυτοί κάνουν λάθη. Μας θέλουν χαρούμενους κι αν αυτό σημαίνει ότι μετά από κάθε μας λάθος θα πρέπει να μας λένε και ένα «στα ‘λεγα εγώ» τότε θα το κάνουν, μέχρι να χρειάζεται να το ξαναπούν. Κι ας θυμώνουμε εμείς. Ίσως αυτό που μας τη σπάει πιο πολύ είναι ότι έχουν δίκιο.