Καρδιά και μυαλό μαζί ακούγονται σαν ξεκούρδιστη κιθάρα

Και τώρα τι κάνουμε; Σε ποιον να υπακούσω; Ποιανού τις εντολές να εκτελέσω; Του μυαλού ή της καρδιάς μου; Πόνος στο κεφάλι, σφίξιμο στην καρδιά. Πιέζονται τόσο πολύ σ ’αυτόν τον μεταξύ τους αγώνα. Σ’ έναν αιώνιο αγώνα που σώνει και καλά πρέπει ένας να ‘ναι ο νικητής. Κι αν αυτό που θα κερδίσει τελικά δεν είναι αυτό που στο τέλος επιθυμούμε; Αν το μυαλό και η λογική μου είναι αυτά που θέλω να πάρουν το προβάδισμα, αλλά η καρδιά έχει ήδη τερματίσει, τι κάνω; Τελικά; Με ποιο τρόπο διαλέγουμε πώς θα πράξουμε; Ποιον περιμένουμε στον τερματισμό του αγώνα να πάρουμε αγκαλιά; Το μυαλό ή την καρδιά μας; Θα πας με τη λογική ή με το συναίσθημα; «Κι αν θέλω και τα δύο;» θα ρωτήσεις -και καλά θα κάνεις- μα δε θα σου ‘χω απάντηση δοσμένη.

Οι περισσότεροι από εμάς, παλεύουμε σχεδόν καθημερινά, να αποφασίσουμε ανάμεσα σε πολλά πράγματα. Είτε αυτό λέγεται ανθρώπινη συνθήκη, είτε έρωτας, είτε φαγητό, είτε βόλτα. Ανάλογα με την απόφαση που θα πάρουμε, σκεφτόμαστε και τις πιθανές συνέπειες. Αναρωτιόμαστε συνεχώς  τι θα κάνουμε, τι θα πούμε, τι θα πιούμε, αν θα πληγώσουμε, αν θα πληγωθούμε. Το θέμα είναι πως, το να διαλέγεις μεταξύ μυαλού και καρδιάς, ίσως είναι από τα δυσκολότερα ζητήματα στο να πάρεις μια απόφαση. Και τώρα βρίσκεσαι σ’ αυτό ακριβώς το σημείο. Σε μια λεπτή κλωστή που ακροβατεί απ’ τη μια μεριά το μυαλό σου κι απ’ την άλλη η καρδιά σου. ταρακουνήσου λίγο να δούμε ποιος θα ισορροπήσει. Ποιος έχει τις περισσότερες αντοχές;

Τα «θέλω» και τα «πρέπει» παίζουν συνεχώς σε παιχνίδια άνισα. Ο ένας μπαίνει στα μονοπάτια του άλλου και εκεί είναι που αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους οι επιπολαιότητες, οι βιαστικές σκέψεις, τα ρίσκα. Καρδιά και μυαλό ποτέ δε συντονίζονται. Αυτό όλοι το ξέρουμε, γι’ αυτό και επινοήθηκε το σύνδρομο «ξεκούρδιστης κιθάρας» το οποίο χρησιμοποιείται απλώς για να περιγράφει, όλη αυτή τη διαδικασία. Αυτή τη μη αρμονική συνύπαρξη των «θέλω» της καρδιάς και των «πρέπει» του μυαλού. Κανένας δεν πάσχει από αυτό, δεν είναι συνταγή γιατρού ούτε και καμιά επιστημονική τεκμηρίωση, είναι μια ανθρώπινη λεκτική εφεύρεση για να μη λέμε συνεχώς «δεν ξέρω τι μου γίνεται».

Μα η αλήθεια είναι αυτή, δεν ξέρω, ούτε κι εσύ, ούτε κανείς. Όπως μια ξεκούρδιστη κιθάρα δεν μπορεί να αποδώσει σωστά ηχητικά ένα πανέμορφο άσμα, έτσι κι ο ανθρώπινος οργανισμός δεν ξέρει πώς να ερμηνεύσει αυτό που έχει μέσα του. Και στη καρδιά και στο μυαλό του, γιατί σίγουρα και στα δύο σημεία κυριαρχεί η ίδια βασανιστική σκέψη. Να στείλεις ή να μη στείλεις; Να φας ή να μη φας; Να βγεις ή να κάτσεις σπίτι;  Να το πεις το σ ’αγαπώ η να το κρατήσεις μέσα σου; Τι ακούμε τελικά και ποιος έχει τον τελευταίο λόγο; Το μυαλό ή η καρδιά;

Εγώ ένα πράγμα ξέρω. Αυτή τη στιγμή να κάνεις αυτό που θες πιο πολύ κι ας μετανιώσεις. Καλύτερα να ρισκάρεις και να μετανιώνεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες. Τι θα λες στον μελλοντικό εαυτό σου; Ήμουν μια κότα και δείλιασα να το κάνω; Ήμουν αιώνια μια «ξεκούρδιστη κιθάρα» που δεν τολμούσε να παίξει κομμάτι γιατί φοβόταν πως θα ακουστεί παράφωνα; Δεν το νομίζω.

Γλυκές όλες αυτές οι παραφωνίες μεταξύ αυτών των δυο, αλλά δεν παύουν να ‘ναι παραφωνίες και κανείς δεν προτιμάει να τις ακούει έτσι δεν είναι; Δε μου λες; Θα το ρισκάρουμε απόψε; Δεν έχει κορώνα ή γράμματα, μυαλό η καρδιά. Το κέρμα απόψε μένει στον αέρα. Η λογική παίρνει απ’ το χέρι τα «νιώθω» σου κι εσύ απλά πράττεις. Πράττεις ανάλογα με αυτό που τώρα ποθείς περισσότερο να έχεις. Τέρμα τα ψέματα, σε προκαλώ σε μάχη.