«Αγαπώ όλα μου τα παιδιά το ίδιο» ακούς συχνά από πολλούς γονείς να ισχυρίζονται με επιμονή και σιγουριά. Μα την ίδια στιγμή ακόμη και σαν τρίτος συνειδητοποιείς πως τελικά η πραγματικότητα είναι αρκετά απομακρυσμένη απ’ όσα οι ίδιοι πιστεύουν.
Ίσως δε θέλουν να το παραδεχτούν, ίσως απλώς το κρύβουν, ίσως ντρέπονται κι οι ίδιοι γι’ αυτό. Μα η αλήθεια όμως είναι ότι είναι απόλυτα λογικό ένας γονιός να ξεχωρίζει ένα απ’ τα παιδιά του. Είναι στην ανθρώπινη φύση κάποιοι χαρακτήρες και κάποιες προσωπικότητες να δένουν μεταξύ τους πιο ομαλά, η μεταξύ τους συνεννόηση να έρχεται πιο αβίαστα. Κι αυτό μόνο λάθος δεν είναι.
Τα παιδιά εξάλλου είναι απ’ τη φύση τους ατίθασα, γλυκά κουραστικά και κάποτε ανυπόφορα ειδικά για τον γονιό που ζει μαζί τους τις πιο έντονες στιγμές τους, αυτές που ξεδιπλώνουν κάθε προς ανάπτυξη και διαφοροποίηση πτυχή του χαρακτήρα τους. Έτσι, είναι απόλυτα φυσιολογικό πως τα πιο δεκτικά, τα πιο ήρεμα και συγκαταβατικά από τ’ αδέρφια, να κατέχουν εξέχουσα θέση στην υπόληψη των γονέων τους. Είναι κι αυτό που συχνά οι μάνες έχουν αδυναμία στ’ αγόρια και που η σχέση της κόρης με τον πατέρα μπορεί ν’ αντέξει και στα πιο δύσκολα. Επίσης ανθρώπινο και κανονικά καθόλου κατακριτέο.
Το ζητούμενο όμως είναι ο γονιός να είναι σε θέση να μετριάσει τις προσωπικές προτιμήσεις του, τις επιλογές του, τις φυσιολογικές κατά τ’ άλλα αδυναμίες του. Μπροστά στον τρόπο που χειρίζεσαι τα παιδιά σου είσαι γονιός και μετά άνθρωπος.
Όλα τα φυσιολογικά και τ’ ανθρώπινα, όταν πρόκειται για τα παιδιά σου πρέπει να ακυρώνονται. Το κάθε παιδί δικαιούται ίση μεταχείριση μιας κι είναι η μοναδική δίοδος για να μπορέσει να έχει τη διαμόρφωση της προσωπικότητας που του αξίζει.
Γιατί με την πάροδο των χρόνων η διάκριση γίνεται ακόμα και πιο έντονη. Είτε εξωτερικεύεται το παράπονο είτε όχι, το μόνο σίγουρο είναι πως ένα παιδί μεγαλώνει με κάτι πιο λίγο απ’ όσα του αξίζουν. Η δικαιοσύνη κι η ισονομία θα πρέπει να αποτελούν υπέρτατες αξίες για ένα γονέα ιδιαίτερα όσον αφορά τους καβγάδες των παιδιών του. Δεν είναι λίγες οι φορές άλλωστε, που στους καβγάδες μεταξύ των παιδιών κυριαρχούν τα παράπονα για την άνιση μεταχείριση της οποίας τυγχάνουν.
Κι ας μην ξεχνάμε ότι οι γονείς κάνουν τα παιδιά καλύτερα, όπως το μάθεις το παιδί σου, με όσα το γαλουχήσεις, αυτά θα έχει σαν εφόδια για να μεταλαμπαδεύσει στη δική του οικογένεια. Κι όπως είναι φυσικό, τέτοιες συμπεριφορές απομακρύνουν και τα ίδια τα αδέρφια μεταξύ τους μιας και κάθε πιθανότητα γεφύρωσης και σύσφιξης των σχέσεών τους απομακρύνεται, συχνά συνειδητά, απ’ τα παιδιά.
Είναι σαφώς τεράστια ευθύνη να είσαι γονιός και φυσικά κι αυτοί μεγαλώνουν μαζί με τα παιδιά τους και μαθαίνουν μέσα απ’ τα λάθη τους και τις παραλείψεις τους. Το ατελείωτο κεφάλαιο του να είσαι γονιός προφανώς και δεν έχει έρθει ποτέ με οδηγίες χρήσεις. Μα είναι πανέμορφο να ξέρεις πως προσπάθησες και τελικά κατάφερες να μεγαλώσεις ανθρώπους ικανούς που γνωρίζουν με ακρίβεια τις δυνάμεις, τα όρια και τις ικανότητές τους.
Είναι εξάλλου ευλογία να ξέρεις πως για κάθε επιτυχία τους η δική σου έστω και μικρή συμβολή ήταν εκεί. Γιατί άπαξ και δημιουργηθεί η μεταξύ σας εμπιστοσύνη, όλα τα σκαλοπάτια ανεβαίνουν με την έστω και μικρή βοήθεια απ’ τους γονείς μας.
Δεν είναι κακό να έχεις συμπάθειες. Είναι όμως τρομερά επικίνδυνο για τη μελλοντική ψυχική αρμονία των παιδιών σου να τους μεταφέρεις τη συμπάθειά σου αυτή.
Επιμέλεια Κειμένου Ήβης Παπαϊωάννου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
