Απόψε έχεις παρέα

Πολλές φορές, επιλέγουμε τη μοναξιά γιατί δε θέλουμε να αφήσουμε τον εγωισμό μας να κάνει χώρο στην πραγματική μας επιθυμία, να νιώσουμε πως επιτέλους σε αυτόν τον κόσμο δεν είμαστε μόνοι, έχουμε κάποιον ή κάποιους να είναι εκεί για εμάς και μπορούν και μόνο με την ύπαρξή τους να μας χαρίσουν εκείνα τα αξέχαστα βράδια που θα θέλαμε να ξαναζήσουμε ξανά και ξανά. Αυτό είναι το ένα σενάριο.

Τη μοναξιά επιλέγουν κι όσοι τρέμουν στην ιδέα να νιώσουν την παρουσία του άλλου στον χώρο τους, ή κι αυτοί που απλά επιθυμούν την παρέα της. Φυσικά όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε την ανάγκη να μείνουμε μόνοι μας να βάλουμε τη μουσική μας και να χαλαρώσουμε μπροστά από μια τηλεόραση, να σκεφτούμε για τη ζωή μας, για το πριν, για το τώρα και ποιος ξέρει, ίσως και για το μετά, να αναθεωρήσουμε, να ανασυτναχθούμε. Πόσο όμως αντέχεις να ζεις αυτό το συναίσθημα; Να γυρνάς από τη δουλειά και να μην έχεις κάποιον να του πεις τα νέα σου- και δε μιλάω για μια κλήση στο τηλέφωνο. Να του πεις τι σε έκανε να νευριάσεις, τι σου έκανε εντύπωση, απλά να μοιραστείς συναισθήματα και συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων.

Είναι ανάσα πιο βαθιά κι ανακουφιστική να υπάρχει κάποτε ένα ζεστό χέρι, μια αγκαλιά και ένα γλυκό πρωινό χαμόγελο για να έχουν νόημα όλα αυτά, χρειάζεται ο άνθρωπος που θα σε κάνει να μην έχεις την ανάγκη να είσαι μόνος, γιατί δε θα θέλεις πια. Αυτό ναι, είναι μια πραγματικότητα. Ακούς μια φωνή στον χώρο, μια ανάσα να αναπνέει μαζί με εσένα και μια αύρα να καλύπτει τη δική σου. Αξίζει να εγκαταλείπεις την προσπάθεια να βρεις αυτή την παρέα μόνο και μόνο για να μη χαλάσεις τη βόλεψή σου, τις ανέσεις σου και το πρόγραμμά σου; Ερώτηση που μόνο εσύ μπορείς να απαντήσεις για σένα.

Κι αν κάθε σου ημέρα χαρίζεται μόνο για να απολαμβάνεις τη μοναξιά, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να πάψει κάποια στιγμή να είναι απολαυστική, θα γίνει βάρος και νταλκάς και θα θες να της ξεφύγεις. Γι’  αυτό όταν έρχεται απρόσκλητη, να λες «όχι απόψε, θα έχω παρέα». Να το έχεις εσύ επιλέξει, όχι γιατί φοβάσαι να μείνεις μόνος ή γιατί δεν το απολαμβάνεις, αλλά γιατί βρήκες την κατάλληλη παρέα. Γιατί χάρηκες τη μοναχικότητά σου, μα ήρθε η ώρα να την αφήσεις στην άκρη.

Δεν είναι άσχημη η μοναξιά αλλά δεν είναι μια κατάσταση που σε μόνιμη βάση έχει πολλές πιθανότητες να μας προσφέρει πληρότητα, αν είναι ο μόνος δρόμος και σίγουρα δεν είναι για όλους επιλογή, σε μερικούς συμβαίνει χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Δεν μπορούν όλοι και πάντα να περνούν το υπόλοιπο της καθημερινότητάς τους χωρίς να υπάρχει κάπου στο πλάνο το μοίρασμα, το αίσθημα του ανήκειν, η συμπόρευση. Ακόμα και εκείνοι που την επιλέγουν ως στάση κι απόφαση ζωής, τους λείπει η συντροφιά πότε πότε, τους λείπει η αίσθηση ότι υπάρχει κάποιος που σε οποιαδήποτε στιγμή θα μπορεί να τους πάρει μια αγκαλιά, να τους χαρίσει λίγο από τον χρόνο του, είναι στη φύση μας να αναζητούμε την ανθρώπινη επαφή διαρκώς. Γι’ αυτό, να είναι φίλη σου η μοναξιά, μα να μην έρχεται ποτέ απρόσκλητη. Εσύ να την καλωσορίζεις κι όταν θέλεις να της λες καληνύχτα δείχνοντας το δρόμο της εξόδου. Γιατί απόψε, έχεις παρέα.