Υποτιθέμενη μέρα των ερωτευμένων σήμερα, με εκείνους τους πληγωμένους που υπερισχύουν της πλειοψηφίας όμως τι γίνεται; Υπάρχει άραγε τίποτα πιο αφροδισιακό, από τα ανθρώπινα λόγια και παράλληλα τίποτα πιο επικίνδυνο; Όταν πονάς μέσα σου, όταν κάτι σου λείπει, το μυαλό αυτόματα σε πηγαίνει πίσω στον χρόνο λες και θέλει να σε εκδικηθεί. Εικόνες ξεπηδούν μπροστά στα μάτια σου και το πιο άσχημο είναι πως η μνήμη σου επιλέγει να επαναφέρει τις ομορφότερες στιγμές που είχες περάσει με εκείνο τον άνθρωπο που πλέον απουσιάζει από την ζωή σου. Εκτός από τις εικόνες ευτυχίας λοιπόν, έρχονται στο μυαλό και τα λόγια. Εκείνα που κάποιος, κάπου, κάποτε σου είχε πει.
Αυτά τα λόγια που δεν τηρήθηκαν, ίσως κανείς να σκεφτεί πως αυτό είναι το πιο επώδυνο, για εκείνον που μένει πίσω. Κάτι το οποίο καταρρίπτεται, όταν οι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να ξεφτιλίζονται μπροστά στα μάτια μας. Πώς συμβαίνει αυτό; Απλούστατα όταν άτομα τα οποία πέρασαν από την ζωή μας, που μαζί τους ενώσαμε σώμα και ψυχή όχι μόνο δεν πραγματοποίησαν τις βαρύγδουπες δηλώσεις τους αλλά έκαναν ακριβώς το αντίθετο.
Γιατί υπάρχουν άνθρωποι, που μπαίνουν στη διαδικασία να υπόσχονται χωρίς να το νιώθουν; Και εκείνοι που μένουν στο βυθό, γιατί έτσι γίνεται όταν ο ένας από τους δύο φεύγει, τι φταίνε; Αφήνουν πίσω τους αναμνήσεις και φρούδες ελπίδες πως κάποια στιγμή θα επιστρέψουν και θα κάνουν πράξη όλα εκείνα που κάποτε είχαν πει. Κάνουν τον δέκτη, να σκέφτεται αν άραγε ο πομπός τότε εννοούσε όλα αυτά που έλεγε. Αλλά συνήθως αυτές οι απαντήσεις δεν έρχονται.
Πριν δυο χρόνια σ’ ένα μπαρ με πλησιάζει ένας άγνωστος και μεθυσμένος. Βρωμούσε οινοπνευματίλα και σχεδόν παραπατούσε. «Ρε κοπελιά, δεν είμαι ψεύτης κι ας της είπα εκείνης τόσα. Όμως τώρα δεν είναι εδώ για να της πω ότι την αγαπάω. Αλλά και να ‘ταν θα με πίστευε;»
“Res non verba” έλεγαν οι Ρωμαίοι πιο απλά; Πράξεις κι οχι λόγια. Να ξέρεις δηλαδή βαθιά μέσα σου, πως δε θα ξημερώσει η ημέρα, που ότι είχες ακούσει αποδείκτηκε άνθρακας. Είναι πολύ σκληρό να θυμάται ο ένας από τους δύο, να ξυπνά και να κοιμάται με τα λόγια κάποιου που έπεσαν στο κενό.
Τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα που μπουχτίσαμε να ακούμε και να μην τα βλέπουμε να υλοποιούνται.
Ξέρετε γιατί αυτό το παιχνίδι είναι τόσο μάταιο; Γιατί από εδώ να τα φέρεις, από εκεί να τα πας, ο ένας θα καταλήξει στο τίποτα και ο άλλος στο γενικά, το λέει και το τραγούδι.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Καλλιοντζή: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Μάρω Καλλιοντζή
