Γελάει ο κόσμος!
Ο ανοιχτόμυαλος κόσμος γελάει, δηλαδή, με τα χάλια της κοινωνίας που ζούμε και με τα κατάλοιπα old-school στερεοτύπων που όχι απλά απομένουν, αλλά, ίσως, και ακόμα να ακμάζουν.
Προσοχή! Για την κοινωνία του έθνους μας, να λείπουν τα πολλά σχόλια.
Μιλάμε για τους ανθρώπους που ανεβάζουν πανηγυρικά τα ποσοστά της ΧΑ ενώ παράλληλα, δίνουν douze points στην Conchita.
Και αυτό δεν αφορά μόνο το πανελλήνιο.
Μιλάμε για ευρέως διαδεδομένο πρόβλημα, και ξεκάθαρα εγκεφαλικό.
Και ο ανοιχτόμυαλος κόσμος τα βλέπει, και έχει λυθεί στο γέλιο.
Ζω σε μια κοινωνία που τρέμει από την ομοφοβία.
Σε ένα σύμπαν, που πιστεύει ότι ο γάμος είναι η καταστροφή του έρωτα.
Γι’ αυτό μάλλον οι νέοι πια, παντρεύονται για λίγο, να δουν πώς θα πάει, και μετά το διαζύγιο είναι ψύλλου πήδημα. Και ξανά. Και ξανά.
Σ’ένα περιβάλλον που οι άνθρωποί του, αντί να το οραματίζονται ως καμβά, γεμάτο από διάφορα χρώματα, προτιμούν τη μονοχρωμία, τη μιζέρια και τον ρατσισμό.
Σε μια πόλη που παρκάρουν τα αμάξια τους οι οδηγοί, κύριοι, μπροστά στις ράμπες για τους ανάπηρους, και κλείνουν τους ποδηλατοδρόμους.
Κι ενώ τα οικονομικά, πολιτικά, οικολογικά προβλήματα τρέχουν αδιάκοπα, όλοι στέκονται στο πιο απλό και άκακο.
Τον έρωτα και τις ταμπέλες του.
Δεν είμαι υπέρ των όρων straight, bi, gay, πανσέξουαλ, τρανσέξουαλ.
Δεν είμαι υπέρ του τίτλου.
Δεν είμαι υπέρ του όρου «ελεύθερος», γιατί ελεύθερος μπορείς να είσαι όντας παντρεμένος.
Δεν είμαι υπέρ της ταμπέλας.
Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι προϊόντα, για να κυκλοφορούν με ταμπέλες.
Δεν επιβάλλεται να γράφουν με κόκκινο στο κούτελό τους τις προτιμήσεις τους, ούτε να τις δηλώνουν σε κάθε πρώτη χειραψία.
Γιατί απαγορεύεται να είναι δακτυλοδεικτούμενοι.
Με τον αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση, δεν πάμε πουθενά.
Αν και είναι πιθανό πολλοί να μην γνωρίζουν αυτές τις λέξεις, μιας και δε τις έχουν νιώσει ποτέ στο πετσί τους.
Ούτε εγώ τις έχω ζήσει. Σκέφτομαι απλώς, το ευκολότερο, το αυτονόητο. Να μπω στα παπούτσια του άλλου.
Έχεις σκεφτεί ποτέ να το κάνεις κι εσύ;
Ίσως κάπως έτσι καταλάβεις την αποστροφή και την προκατάληψη στα μάτια των άλλων.
Το να γνωρίζεις κάποιον, να τρομάζει από τις σεξουαλικές σου προτιμήσεις και να χάνεται.
Να μη σέβονται τα συναισθήματα και την προσωπικότητά σου.
Να σε κουτσομπολεύουν, όταν πας για καφέ και να σε βρίζουν ψιθυριστά, ή μη.
Δε θα σου άρεσε.
Ο κόσμος πρέπει να παλέψει με τα εσωτερικά του τέρατα, που τον ωθούν στο να γίνεται μισάνθρωπος.
Να ξεράσει από πάνω του, την μικροψυχία του.
Θα πρέπει να εγκαταλείψει αυτές τις στερεοτυπωμένες αντιλήψεις, και να ασχοληθεί με ουσιαστικά προβλήματα, όχι αθώα και ανθρώπινα, που απλά δε του γεμίζουν το μάτι.
Ο καθένας είναι λογικό και επιθυμητό να έχει τη δική του γνώμη, και αυτό είναι σεβαστό.
Ο τρόπος, όμως, που την εκφράζει πρέπει να είναι ανθρώπινος και όχι πρωτόγονος.
Γιατί είναι παράλογο πια, το διαφορετικό να είναι συνδεδεμένο με το κακό, και αντίστροφα.
Γιατί πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε το ξεχωριστό και όχι να το τρέμουμε.
Συντάκτης: Δάφνη Παπαϊωάννου
