Όλα στο χρόνο φθείρονται και χάνονται. Εκείνο που μένει αναλλοίωτο είναι η ψυχή μας, όσα νιώσαμε, ζήσαμε, είπαμε και τολμήσαμε να κάνουμε. Όσο και να κυνηγάμε την ευτυχία έξω από μας, ψάχνοντας σε υλικά αγαθά να ακουμπήσουμε για λίγο για να πάρουμε μια εισπνοή και μαζί με αυτή μια δόση ηδονής, δε θα την βρούμε ποτέ, διότι βρίσκεται μέσα μας και περιμένει να την δούμε για να νιώσουμε την απόλυτη πληρότητα.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που τους αναγνωρίζεις από χιλιόμετρα, προχωρούν και μαζί τους φέρνουν έναν αέρα αισιοδοξίας. Τα μάτια τους λάμπουν, ακόμη κι αν είναι θλιμμένα. Μάτια γεμάτα ένταση που ίσως έχουν ζήσει πολλά σκοτάδια, όμως βγήκαν στο φως μέσα από μεγάλες μάχες και δυσκολίες. Αγάπησαν τα σκοτάδια τους, προσπάθησαν με πολύ κόπο να βγουν νικητές και τα κατάφεραν.
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που αποκαλούν διαφορετικούς. Μήπως τελικά εμείς διαφέρουμε από εκείνους και όχι αυτοί από εμάς; Διαφέρουν, γιατί δεν είναι συμβατικοί, δε χωρούν σε στερεοτυπικά πρότυπα, μάχονται και υπερασπίζονται τις πεποιθήσεις τους και προχωράνε με στόχο τη νίκη ενάντια σε ό,τι τους εναντιώνεται. Θέλουν απλώς να φέρνουν κάθε μέρα στην επιφάνεια μια νέα εκδοχή τους.
Έχουν πάρει σφιχτά αγκαλιά τον εαυτό τους, τον έχουν εμπιστευθεί και θέλουν να τα καταφέρουν. Θέλουν να ζήσουν. Για εκείνους η ζωή δεν είναι απλή ύπαρξη, αλλά στόχος. Γίνονται λευκός καμβάς καθημερινά και κάθε βράδυ πριν κοιμηθούν ολοκληρώνουν ένα έργο τέχνης. Κάθε δευτερόλεπτο είναι μια ανάσα, την οποία θεωρούν το πιο πολύτιμο πράγμα στο κόσμο. Γίνονται ό,τι θέλουν να γίνουν με αφοσίωση και πίστη στον εαυτό τους. Είναι ειλικρινείς με τα συναισθήματά τους, διότι έχουν μάθει να ζουν ελεύθεροι.
Κλαίνε, γελάνε, αγαπάνε, νιώθουν, όλα σε υπερβολικό βαθμό. Τους αναγνωρίζεις κάποιες φορές με ανεξήγητο τρόπο. Έχουν κάτι που σε συνεπαίρνει και σε ταξιδεύει στον κόσμο τους πριν καν το καταλάβεις. Κάνεις βουτιά ολόκληρη στο βυθό των συναισθημάτων τους και κολυμπάς στα καταγάλανα νερά της ψυχής τους. Είναι πληθωρικοί χωρίς να προσπαθούν, αβίαστα. Ακόμα και η σιωπή τους σού προκαλεί συναισθήματα που θες να γευτείς, να πάρεις λίγο από αυτή τη σιωπή, να την κάνεις νησί σου και να ξεκουραστείς από τον κόσμο με τους τόσο γρήγορους ρυθμούς.
Αυτοί οι άνθρωποι χαμογελούν. Αν όχι πάντα τα χείλη, θα δεις τα μάτια τους να χαμογελούν, στο μεταδίδουν με μιας. Αναγνωρίζουν τις δυσκολίες, παρατηρούν τα πάντα γύρω τους, όμως έχουν χτίσει το γερά τον δικό τους κόσμο, τον εσωτερικό, που τίποτα δεν μπορεί να τους τον γκρεμίσει. Τον έχουν χτίσει μέσα από εμπόδια, τα οποία κατάφεραν να δουν σαν προκλήσεις και να γίνουν το μεγαλύτερό τους όπλο για να μάχονται στον κόσμο αυτό. Θέλουν η ψυχή τους να ‘ναι καθαρή, ήρεμη και αλώβητη στις παραστάσεις.
Ψυχές ευγενικές, με κατανόηση στον συνάνθρωπο, ενσυναίσθηση και συμπόνια. Θα παρατηρήσεις από τον τρόπο που συμπεριφέρονται στους άλλους και σε οτιδήποτε κάνουν. Ακόμη και όταν περπατούν το κάνουν με αγάπη στον εαυτό τους, στα δυο τους πόδια που τους πηγαίνουν και τους φέρνουν, στον δρόμο, σε όλα. Είναι ευγνώμονες για ό,τι έχουν και δεν ψάχνουν όσα δεν έχουν, ξέρουν να λένε ευχαριστώ. Να τιμούν όλα όσα έχουν αποκτήσει και να μη μεμψιμοιρούν για εκείνα που λείπουν. Περιμένουν με ηρεμία ό,τι είναι να έρθει και ξέρουν πώς να το υποδεχτούν.
Ερωτεύονται. Ερωτεύονται κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή. Είναι εναρμονισμένοι με τα συναισθήματά τους. Τα υποδέχονται και τα ακούνε με τόσο μεγάλη προσοχή σαν να ‘ναι κάτι ιερό. Τα τιμούν και τα εκφράζουν. Αγαπάνε τη ζωή. Δεν είναι εύκολη, είναι όμως απλή για εκείνους. Ένα βιβλίο, ένα βραδινό αεράκι σε ένα παγκάκι γεμάτο όνειρα, μια συζήτηση ως το ξημέρωμα με κάποιον που εκτιμούν βαθύτατα, λίγη μουσική και ο εαυτός τους. Όλα απλά. Με τις δυσκολίες, τις χαρές, τις λύπες και τις εκπλήξεις.
Κάθε μέρα την κάνουν μοναδική. Ακόμη κι αν κάτσουν στον καναπέ χωρίς να κάνουν τίποτα, σέβονται τη χαλάρωσή τους, έχει κι αυτή το λόγο της. Όλα έχουν το λόγο τους αρκεί να είμαστε σε θέση να τον διακρίνουμε με απλότητα και αγάπη προς εμάς. Αν τους χαρακτηρίζει μια λέξη απόλυτα είναι το πάθος. Πάθος για όλα και με όλα, πάθος γεμάτο και σίγουρο. Κανένα ρούχο, καμιά ιδιότητα, καμιά κοινωνική τάξη. Μόνο πάθος. Έτσι τους διακρίνεις. Καίγονται για ό,τι κάνουν, μια φλόγα που κρατούν αναμμένη για να τους ζεσταίνει την ψυχή ή για να βάζουν φωτιά σε ό,τι τη φθείρει.
Εσύ είσαι αυτός ο άνθρωπος. Είσαι, αρκεί να δεις μέσα σου. Κάθε μέρα να τη ζεις με πάθος. Να σε αγαπάς πάρα πολύ, να αγαπάς τη ζωή και τους άλλους. Άνθρωποι με καρδιά, όνειρα, συναισθήματα και βιώματα. Δεν είσαι μόνος. Είσαι ένα πολύτιμο διαμάντι, να σου φέρεσαι σαν να ‘σαι ο πιο πολύτιμος λίθος του κόσμου. Είσαι η πιο όμορφη ψυχή και -πού ξέρεις;- ίσως κάποτε συναντηθούν τα βλέμματά μας. Θα σε αναγνωρίσω.
Συντάκτης: Aggel
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
