Άνθρωποι που ζουν υπάρχουν και αναπνέουν αποκλειστικά και μόνο όταν είναι σε ντουέτα.
Μιλάω για όλους αυτούς που έχουν το πιο εκνευριστικό συνήθειο του πλανήτη, να κολλάνε τόσο επιδεικτικά και γλοιώδη πάνω στον εκάστοτε σύντροφο τους, που σου έρχεται φυσικά και δικαιολογημένα να τους φτύσεις κατάμουτρα.
Τους έχεις δει, τους ξέρεις, τους έχεις ζήσει μέσα σε παρέες ακόμα και στον στενό οικογενειακό σου κύκλο. Αν δεν βρίσκεις όμως κανένα που να σου θυμίζει όλο αυτό που θα σου περιγράψω παρακάτω, είσαι μάλλον εσύ αυτός που το κάνει και σου λέω προκαταβολικά πως λυπάμαι για λογαριασμό σου.
Δεν έχουν ζωή, δεν έχουν ασχολίες, δεν έχουν γούστα ή προτιμήσεις, είναι ρομποτάκια εργοστασίου αυστηρώς προγραμματισμένοι για να ακολουθούν και όχι να ηγούνται, να υποτάσσονται και όχι να διεκδικούν.
Άνθρωποι που είναι συνεχώς με κάποιον δίπλα τους γιατί αν μείνουν έστω και λίγο με τον εαυτό τους αισθάνονται απελπιστικά μόνοι. Ετερόφωτοι πλανήτες που αναζητούν την βοήθεια του ήλιου για να επιβιώσουν. Λειτουργούν σα μικρόβια που ψάχνουν με μανία κάθε φόρα τον κατάλληλο ξενιστή για να φωλιάσουν και να αναπαραχθούν.
Όσο όμως δουλοπρεπής και άβουλοι είναι αυτοί οι τύποι όταν κυκλοφορούν σε προσφορά δύο στην τιμή του ενός, άλλο τόσο ανυπόφοροι γίνονται στον ελάχιστο χρόνο που κάνουν μέχρι να σχηματίσουν το επόμενο ομοιοπολικό δεσμό.
Μίζεροι και απαισιόδοξοι πιστεύουν ότι έχει έρθει το τέλος του κόσμου μόλις περάσει η πρώτη ώρα που πάψουν οι άλλοι να τους ετεροπροσδιορίζουν, μόλις σταματήσουν να τους αποκαλούν ως η κυρία του κυρίου και χρειαστεί απλά και μόνο να σηκώσουν το βάρος του εαυτού τους στην πλάτη τους.
Θυμάμαι την χαρακτηριστική περίπτωση μιας συμφοιτήτριας μου, που από τότε που μπήκε στην εφηβεία πήγαινε μανιωδώς από τη μια σχέση στην άλλη. Όλα με μια ανάσα, χωρίς να έχει μείνει ποτέ η ίδια αντιμέτωπη με το μέσα της, να ακούσει τους δαίμονες της και να τους δαμάσει, να βρει τις κλίσεις της και να τις ακολουθήσει.
Σε κάποιο λοιπόν από τα ένα εκατομμύρια πρώτα ραντεβού που κανόνισε, όταν ο ενδιαφερόμενος της ζήτησε να προτείνει εκείνη το που θα πάνε, με παίρνει στο τηλέφωνο και αρχίζει να με ρωτάει έντρομη για ωραία μπαρ και καφετέριες αφού αυτή επισκεπτόταν πάντα μέρη που οι άλλοι αποφάσιζαν, σε περιοχές που δεν ήξερε και με ονόματα που δεν θυμόταν.
Αν κάποιος θελήσει να δικαιολογήσει όλη αυτή την κατάσταση, μπορεί άνετα να μιλήσει για ένα κάρο ξενόγλωσσα συμπλέγματα και παιδικά τραύματα που σε κάνουν να γίνεσαι γελοία πάνινη μαριονέτα στα χέρια του κάθε επιτήδειου, που δέχεται την αρρωστημένη κατάσταση ενός έτερον ήμισυ που τον ακολουθεί συνεχώς σαν ουρά.
Και όλα αυτά όντες παράλογα φοβισμένοι για το ότι θα μείνουν μόνοι στο μάταιο τούτο κόσμο. Θέλω και επιθυμίες κομμένες και ραμμένες κουστουμάκι αλλά σε ξένα μέτρα. Ευνουχισμένοι από πρώην, νυν και επόμενους. Με αυτοπεποίθηση στα τάρταρα για τον λόγο ότι τους λείπει το πρώτο συνθετικό, τους λείπει δηλαδή ο εαυτός, που οι ίδιοι αγνόησαν τόσο επιδεικτικά να δημιουργήσουν.
Μα εγώ το μόνο που βλέπω είναι ότι έχουν σκοτώσει οι ίδιοι κάθε ψήγμα προσωπικότητας που μπορούσαν να έχουν και μάλιστα εκ προ μελέτης και το χουν θάψει τόσο βαθιά που ούτε μπορούν να το ακούσουν, ούτε πια το θυμούνται.
Και είναι αυτή η εγκληματική τους αμέλεια που θα τους κλείσει σε μια συναισθηματική φυλακή με δεσμά ισόβιας κάθειρξης.
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
