Κάθε φορά, που με καλούν σε μια μπατσελορέτα, βρυχώνται μέσα μου ανήμερα θηρία: η φεμινίστρια, που παλεύει να ρίξει στη φωτιά τα Bibo ένστικτα μου, ενόσω η Ελληνίδα μέσα μου, ξεφωνίζει την ψευτοαμερικανιά μου.
Διότι, από πάντα αναρωτιόμουν χάρη τίνος λαμβάνει χώρα ένα μπάτσελορ πάρτυ, τελικά.
Πρόκειται για σύναξη, προς τιμή της πάλαι ποτέ αχώριστης παρέας και τον αποχαιρετισμό ενός μέλους εκλεκτού;
Ή μήπως δίνει το σύνθημα για μια απόδραση, από του γάμου τα απευκταία;
Να είναι, άραγε, ένας ύμνος στη νοσταλγία ή μια έσχατη αλητεία, απελευθερωτική;
Ανέκαθεν προβληματιζόμουν, αν το άγημα των έμπιστων που προσκαλείται στο πάρτυ, καταφθάνει για να εορτάσει δι΄ ευχών, τον επικείμενο ανθόσπαρτο βίο του ζευγαριού ή για να μοιρολογήσει, εν μέσω αλκοόλ, τον προηγούμενο έκλυτο βίο –και πολιτεία– του ενός, από τους δυο.
Διότι, στο μυαλό των πολλών, έχει συνυφανθεί η τελευταία εργένικη νύχτα, με έναν έσχατο σεξουαλικό εορτασμό: Γαμπροί, με τα βρακιά κατεβασμένα στο έλεος του επί πληρωμή Ανατολικού Μπλοκ και νύφες με λευκά πέπλα σε σύγχυση, στην αγκαλιά νέγρων, εν δυνάμει, εραστών.
Όχι ό,τι πιο τιμητικό, για την συνέχεια ενός πολλά υποσχόμενου «Yes, I do», αλλά ας όψεται ο κάφρος μέσα σε μερικούς, που άλλο δεν αντέχει να κρύβεται στο γαμήλιο σύμπαν των χαμένων ευκαιριών.
Ίσως και να μοιάζει ο γάμος με ένα πάρτι χαμένων ευκαιριών –ευκαιρίες για sex, drugs and rock ‘n’ roll– που όσο πλησιάζει η νύφη τον γαμπρό, τόσο αυτές χάνονται κυνηγημένες στη λήθη των εργένικων στιγμών.
Ή μπορεί, ο γαμήλιος όρκος να αποτάσσεται ζωές που ζήσαμε νομαδικώς και χάρη σε εκείνη την αγέλη, οφείλουμε να ξεσαλώσουμε για μια τελευταία φορά, με άλλοθι εξασφαλισμένο.
Είναι άλλωστε και η ομερτά των συμμετεχόντων, που ειδικά για αυτήν την αποφράδα περίπτωση, δεν σπάει ποτέ.
Ηθική, αλκοόλη, καταπίεση και θεσμοί, σε μια μεθυσμένη, αλλά ευθεία γραμμή.
Φόρος τιμή σε τι;
Στο ξεσάλωμα της τελευταίας πριν το γάμο στιγμής, ξενοκουτουπώντας στα κρυφά;
Τότε, γιατί παντρεύεσαι; Αφού δε χόρτασες ακόμα μποέμικη ζωή.
Τι νόημα έχει να ορκιστείς σε κάποιον παντοτινό μαζί, αν είναι να γλεντάτε χώρια;
Βέβαια, αν εξακολουθεί στο λεξικό της αγέλης, όπου ανήκει η νύφη κι ο γαμπρός, η διασκέδαση να αποτελεί συνώνυμο άγριων διαθέσεων και ξεσαλωματικών καταστροφών, τότε ναι, το μπάτσελορ πάρτυ είναι η έσχατη δικαιολογία για να σε καταβρέξουν με σαμπάνια και στο καπάκι, να σε εξαναγκάσουν σε δημόσιο, ημιπαράνομο σεξ.
Αρκεί να μην εμφανιστείτε την επομένη, τρεκλίζοντας στην εκκλησία.
Ή να σπρώξετε όλα τα λεφτά του γάμου, βαθιά στο βρακί των στρίπερς, που εξαρτάται από το πόσο hardcode αντέχετε να είστε.
Νομίζω, όμως, πως επί της ουσίας πρόκειται για θέμα που σχετίζεται με του καθενός το σύστημα αξιών –για όσους διαθέτουν ένα τέτοιο, βέβαια.
Προσωπικά, μου μοιάζει κάπως οξύμωρο όλο αυτό. Και επί της ουσίας, αλλά και συμβολικά.
Ξεκινάς να γιορτάσεις την έλευση ενός νέου τρόπου ζωής, αποτίνοντας φόρο αλκοόλ -και σπέρματος-, στον παλιό;
Επιλέγεις ώριμα και συνειδητά έναν άνθρωπο να μοιραστείς τη ζωή σου μαζί του και εξίσου συνειδητά, τον κλειδώνεις στην απ’ έξω, για μια νύχτα χαβαλέ;
Είναι τώρα μοίρασμα αυτό;
Ερμηνεύεται ως εορτασμός και εθιμοτυπία, ή ως το άκρον άωτον της ψευδορκίας και μάλιστα, υπό την παρουσία επίσημων μαρτύρων;
‘Η συνεχίζεις την επομένη, από εκεί που άφησες αμέριμνο τον άλλο να σε περιμένει, σα να μην έχει συμβεί τίποτα; Σα να μην έχει κανένα ψέμα ειπωθεί, καμία λεπτομέρεια κρυφτεί;
Είναι αυτό μαγκιά, αντισμός ή γυναικεία χειραφέτηση;
Ε, όχι λοιπόν.
Την τελευταία νύχτα κάθε κύκλου που κλείνει στη ζωή μου, θέλω να την τιμώ, όπως της αξίζει, με νοσταλγία, σε όσα πέρασαν και με σεβασμό, σε όσα θα έρθουν. Κυρίως, όμως, σε όσα επέλεξα και επιδίωξα να έρθουν.
Και ναι, τιμώ τις παραδόσεις, αρκεί να μην προσβάλλουν τη φιλοσοφία μου για τη ζωή.
Τι κι αν το Πάσχα, όλοι μου οι φίλοι σουβλίζουν και τρώνε αρνί;
Εγώ χορτοφάγος ούσα, μια χαρά ανασταίνω με μια σαλάτα χορταστική.
Άλλωστε, αυτό που έχει σημασία είναι να βρεθούμε όλοι μαζί, να κεραστούμε, να θυμηθούμε και να γελάσουμε.
Από κοινού, να κάνουμε σχέδια και να πιούμε εις υγεία μιας ακόμη αρχής.
Αν είναι να κάνουμε μπάτσελορ, σαν στο γάμο του Καραγκιόζη και να χρειαστεί να ανέβουμε τσίτσιδοι επί σκηνής, προτιμώ να μείνω σπίτι.
Εξάλλου και τον Καραγκιόζη ξεβράκωτο, πάει καιρός που τον χάρισα σε άλλη να τον παντρευτεί.
Συντάκτης: Ιωάννα Λιζάρδου
