Πόσες φορές σου έχει τύχει να σου ζητήσουν μία δεύτερη ευκαιρία; Πόσες φορές την έδωσες και πόσες το μετάνιωσες;
Ξέρεις, σχεδόν πάντα στο παιχνίδι της δεύτερης ευκαιρίας χάνουν και οι δύο μεριές. Κι αυτό επειδή δεν καταλαβαίνουμε πάντα ποιο το ουσιαστικό της νόημα.
Νίκη δεν είναι ούτε να είσαι αυτός που θα πάρει τη δεύτερη ευκαιρία που ζήτησε, ούτε να είσαι αυτός που θα τη δώσει. Nίκη μπορεί να είναι το αποτέλεσμα της δεύτερης ευκαιρίας. Η διαδρομή, που είτε θα σηματοδοτήσει το ξεκίνημα μίας νέας αρχής για τους δυο σας, είτε μία πικρόχολη κι απογοητευτική επανάληψη των ίδιων γεγονότων. Το τι από τα δύο θα είναι, εξαρτάται και από τους δυο σας, αλλά σε διαφορετικούς τομείς για τον καθένα.
Εσύ που θα τη δώσεις, ρισκάρεις. Ρισκάρεις να γίνουν πάλι τα ίδια, πάλι να πληγωθείς, πάλι να βγεις εσύ ο χαμένος. Και κάπου εκεί είναι που παίρνει τη σκυτάλη ο άλλος και είναι στο χέρι του αν θα μετανιώσεις τελικά που του έδωσες δεύτερη ευκαιρία ή όχι.
Το ουσιαστικό λοιπόν, νόημα της δεύτερης ευκαιρίας είναι ότι δε σου δίνεται ούτε για να επαναλάβεις τα ίδια λάθη, ούτε για να αλλάξεις περιστασιακά συμπεριφορά και στάση, αλλά μόνιμα.
Γιατί από τη στιγμή που τη ζητάς, σημαίνει ότι κάπου έφταιξες, κάπου έσφαλες και κάτι ανάμεσά σας γκρεμίστηκε.
Ποιος λοιπόν ο λόγος να τη ζητήσεις, ενώ έχεις σκοπό να κάνεις τα ίδια λάθη και χειρότερα; Και στο κάτω-κάτω, ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να ταλαιπωρείς τον άλλον, που πιστεύει σε σένα, σε ερωτεύτηκε, σε νοιάστηκε, και θεωρεί πως όντως μπορείς να αλλάξεις;
Κι όμως, όσο φταίει αυτός που ζητάει δεύτερη ευκαιρία χωρίς να έχει σκοπό να αλλάξει αντικειμενικά τίποτα, άλλο τόσο φταίει κι άλλος που τη δίνει.
Μπορεί να μην είμαστε όλοι μας ψυχολόγοι, να μην έχουμε αναπτυγμένη την έκτη αίσθηση και να μας προδίδει συχνά το ένστικτό μας, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δε χρειάζεται να έχεις τίποτα από τα τρία, παρά μόνο ένα και βασικό, που όλοι μας το έχουμε, όσο κι αν εσκεμμένα το αγνοούμε: λογική.
Και μην ακούσω άλλες μαλακίες τύπου «στον έρωτα δε χωράει η λογική», λυπηθείτε με. Ναι, στον έρωτα των πρώτων 30 ημερών που δεν ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι, όντως δε χωράει η λογική πουθενά. Όταν όμως μιλάμε για μία σχέση που χαρακτηρίζεται από διάρκεια και στην οποία δεν υπάρχει μόνο έρωτας αλλά κι αγάπη, δέσιμο, εμπιστοσύνη, η λογική σε ορισμένες περιστάσεις επιβάλλεται. Κι εδώ μιλάμε για μία από αυτές.
Εδώ επίσης μιλάμε για μία σχέση που περνάει κρίση, που και οι δύο δοκιμάζονται, και το «ναι» ή το «όχι» του ενός μπορεί να επηρεάσει την εξέλιξη αυτής της σχέσης, όπως και η ανταπόκριση του άλλου μετά από την απάντηση.
Πες λοιπόν, ότι δεν τα έχεις ζυγίσει καλά. Εκτιμάς λάθος την όλη κατάσταση, δίνεις τη ρημάδα τη δεύτερη ευκαιρία, κι απογοητεύεσαι.
Το πρόβλημα δε βρίσκεται στην κατάληξη και στο ότι πληγώθηκες, αλλά στο ότι την έδωσες σε κάποιον που δεν άξιζε. Ξέρεις, ο αριθμός των δεύτερων ευκαιριών που έχουμε για να δώσουμε, είναι πιο περιορισμένος απ’ όσο νομίζεις. Δεν τις αξίζουν όλοι.
Κι ακριβώς επειδή δεν τις αξίζουν όλοι, μην τις σκορπάς τις δεύτερες ευκαιρίες. Το πάθημα να σου γίνει μάθημα, ώστε όταν έρθει ξανά η στιγμή που θα σου τη ζητήσουν κι αμφιβάλλεις έστω και λίγο ότι ο άλλος την αξίζει, φύλαξέ τη για τον επόμενο, για αυτόν που θα την αξίζει στα αλήθεια. Γι’ αυτόν που θέλει πραγματικά να αλλάξει για εσάς τους δύο.
Πώς θα καταλάβεις αν ο επόμενος θα την αξίζει; Το πιο πιθανό είναι επειδή δε θα χρειαστεί καν να στη ζητήσει.
Επιμέλεια Κειμένου Ειρήνης Μανουσαρίδου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ειρήνη Μανουσαρίδου
