Ο χωρισμός είναι μια δύσκολη κατάσταση, ψυχοφθόρα κι επίπονη και για τα δύο μέλη της σχέσης. Κλαις, φωνάζεις, βρίζεις κι απομονώνεσαι. Αναρωτιέσαι αν ήταν η σωστή επιλογή, σε τι ποσοστό ευθύνεσαι εσύ κι αν θα τα βρείτε ξανά. Μένεις σε ένα σπίτι γεμάτο αναμνήσεις μόνος σου, με μόνη παρέα τις φωτογραφίες σας και κάποια προσωπικά του αντικείμενα που τα είχε αφήσει για τις μέρες που έμενε σ’ εσένα. Τα βάζεις όλα σε μια κούτα και τα κρύβεις καλά. Κάποια βραδιά την ξεθάβεις για να πάρεις μια τζούρα από τη μυρωδιά του που σταδιακά ξεθυμαίνει, κι έπειτα την κρύβεις ξανά.
Ο καιρός περνάει, έχεις συνέλθει από το πρώτο σοκ και με καθαρό μυαλό, ή τουλάχιστον πιο ήρεμο, αναρωτιέσαι τι πρέπει να κάνεις με αυτά τα πράγματα. Να τα κρατήσεις για πάντα δεν μπορείς, δε θέλεις κι ούτε πρέπει. Δεν έχει κάποιο νόημα άλλωστε να το κάνεις. Βέβαια δε σου πάει κι η καρδιά να τα πετάξεις κι είναι απόλυτα λογικό και κατανοητό, μιας κι αντιπροσωπεύουν κάποιον που αγαπάς.
Όταν όμως μια σχέση τελειώνει, είναι φρόνιμο τα πράγματα να μπαίνουν σε μια σειρά και να κλείνουν ανειλημμένες υποχρεώσεις. Έτσι πρέπει να επιστραφεί κι η κούτα αυτή στον πραγματικό κάτοχό της. Μια πετσέτα, ένα ζευγάρι πιτζάμες και λοιπά αντικείμενα καθημερινής χρήσης που απλώς διευκόλυναν τις διανυκτερεύσεις. Σε καμία περίπτωση βέβαια, δε θα επιστρέψεις δώρα και χαρισμένα αντικείμενα. Είναι αν μη τι άλλο προσβλητικό. Σου τα χάρισε για κάποιο λόγο και οφείλεις να το σεβαστείς, ό,τι κι αν έχει μεσολαβήσει μεταξύ σας. Κι αν πάλι θέλεις τόσο πολύ να τα ξεφορτωθείς, μπορείς πολύ εύκολα να τους βάλεις φωτιά και να ησυχάσει η ψυχούλα σου.
Η επιστροφή των αντικειμένων αποτελεί στενάχωρη διαδικασία και για τους δύο. Μέχρι ένα σημείο θα σε βοηθήσει. Όχι να ξεπεράσεις το συγκεκριμένο πρόσωπο. Θα σε διευκολύνει στο να αποδεχτείς το χωρισμό και μπορεί να αποτελέσει μια αφετηρία ίσως, για να πατήσεις το πολυπόθητο restart. Όταν μάλιστα πάρεις πίσω και τα δικά σου πράγματα, σε δεύτερη φάση, θα αισθανθείς μια ανακούφιση, πως δεν έχεις αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς, ακόμη κι αν δεν τα χρησιμοποιήσεις ποτέ ξανά.
Μεταξύ μας βέβαια, όλο και κάτι θα κρατήσεις στα κρυφά. Ίσως το μπλουζάκι που φορούσε το πρώτο βράδυ που κοιμηθήκατε μαζί. Θα το κρατήσεις γιατί δεν έχεις ακόμη τη δύναμη να τα αποχωριστείς όλα. Γιατί χρειάζεσαι να έχεις κάτι στην κατοχή σου, με το οποίο πού και πού θα γυρίζεις στα παλιά. Το ξέρει ότι θα το κρατήσεις. Κι εκείνος/η άλλωστε θα κάνει το ίδιο, κατά πάσα πιθανότητα. Μοιραστήκατε στιγμές, όνειρα και κρεβάτια. Είναι αδύνατο να τα διώξεις όλα μονομιάς.
Όπως και να ‘χει όμως, είναι μια διαδικασία που αργά ή γρήγορα θα περάσεις. Όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, τότε δηλαδή που θα είσαι σε θέση να αντιμετωπίσεις με ψυχραιμία κι ωριμότητα τη συνάντηση, θα το πάρεις απόφαση και θα το κάνεις. Στην τελική δε σου ανήκουν αυτά τα αντικείμενα. Οφείλεις λοιπόν, τουλάχιστον να προτείνεις να τα επιστρέψεις. Και να το κάνεις για να βοηθήσεις τον εαυτό σου κι όχι για να πληγώσεις τον άλλον ή ελπίζοντας πως με αυτή την αφορμή θα επέλθει η επανασύνδεση. Κάτι τέτοιο, ακόμη κι αν συμβεί, δύσκολα θα έχει καλή κατάληξη.
Ένας χωρισμός είναι σίγουρα επίπονος. Πιθανόν να μην είναι καν δική σου επιλογή. Είναι όμως σίγουρα στο χέρι σου να εκκινήσεις τις διαδικασίες επούλωσής του. Και καλώς ή κακώς, η κούτα είναι σίγουρα μια από αυτές.
Επιμέλεια Κειμένου Ιωάννας Καραφώτη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ιωάννα Καραφώτη
