Μεγαλώνεις και ξαφνικά καταλαβαίνεις πως πλέον έχουν αλλάξει πολλά. Πέραν του ότι έχεις αρκετά χρόνια τα οποία κουβαλάς στην πλάτη σου, συνειδητοποιείς ότι δε θέλεις πια να βγαίνεις, να ξεσαλώνεις και να μεθάς. Δεν έχεις πλέον την υπομονή και τα κουράγια.
Δε γουστάρεις πια να βγαίνεις για να πιεις ένα γαμημένο ποτό που θα στο βγάλουν ξινό γιατί θα σε ποδοπατούν. Προτιμάς να πηγαίνεις σε μικρά μπαράκια κρυμμένα στην καρδιά της πόλης, που δεν τα ξέρει πολύς κόσμος. Αυτό θες, ναι, να αράζεις και να κάνεις τον χαβαλέ σου με τους φίλους σου λες κι είστε σπίτι σας. Χαλαρά χωρίς πολλά-πολλά κι άντε και στο τσακίρ κέφι θα βάλετε ακόμα μία γύρα από τεκίλα.
Αλλά μέχρι εκεί, όταν καταλάβεις πως αρχίζεις να χάνεις τον έλεγχο, αφήνεις το ποτό σου κι αποχαιρετάς την παρέα σου. Οι φίλοι σου θα καταλάβουν το λόγο που θες να φύγεις ενώ πριν λίγα χρόνια θα σε έπρηζαν να μείνεις, θα σε κορόιδευαν ότι δεν αντέχεις το πότο κι άλλα τέτοια πολλά. Το κυριότερο όμως είναι ότι λίγα χρόνια πριν δε θα έφευγες, θα καθόσουν να γίνεις κομμάτια και τύφλα στο ποτό.
Δεν έχεις πια την ίδια αντοχή να ετοιμαστείς, να βγεις και να ξενυχτάς. Μεγαλώνεις και πλέον δεν έχεις ανάγκη τα ποτά, τα ξενύχτια, τα μεθύσια κι όλα όσα λαχταράνε οι έφηβοι. Τα έχεις κάνει, τα έχεις ζήσει όλα αυτά και με το παραπάνω. Δεν σου λείπουν γιατί απλά έχεις χορτάσει από αυτά. Πλέον αναζητάς ηρεμία και δεν είναι απαραίτητα κακό. Ξέρεις ότι κάθε ηλικία έχει τα ωραία της, τα κακά της και τη γλύκα της.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Δεν είναι μόνο οι έξοδοι και τα ξενύχτια. Είναι γενικά η στάση σου απέναντι στη ζωή. Θέλεις πιο απλά πράγματα, πιο ήρεμα. Θέλεις να περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπάνε και τίποτα περισσότερο. Γουστάρεις να μένεις στο σπίτι με αυτούς τους λίγους, να παίζετε επιτραπέζια, να συζητάτε και να αναπολείτε όσα κάνατε παλιά.
Το σίγουρο σε αυτή τη ζωή είναι ότι δε θα είσαι για πάντα παιδί ή έφηβος. Μεγαλώνεις, αλλάζεις και μαθαίνεις να βάζεις προτεραιότητες σε ό,τι την αφορά. Ο καιρός που ήσουν φοιτητής έχει περάσει και δεν είσαι πλέον για πολλά-πολλά όπως ήσουνα τότε. Δε χρειάζεται όμως να χαλιέσαι ή να νιώθεις πως γέρασες. Απλώς να ξέρεις ότι όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, για να αρχίζουν άλλα ωραιότερα.
Γιατί έτσι είναι η ζωή, σου παίρνει κάτι ωραίο αλλά σου δίνει κάτι καινούργιο, κάτι το οποίο δεν το έχεις ξανά ζήσει. Έτσι είσαι πάντα με μία αγωνία για το μετά κι είναι αυτό το ωραιότερο κομμάτι. Να μην ξέρεις τι θα ξημερώσει αύριο. Να μην ξέρεις σε ποιο μπαράκι θα είσαι με την παρέα σου ή σε ποιο σπίτι θα κάθεστε και θα γελάτε.
Η κάθε ηλικία έχει και τα ωραία της και, πού ξέρεις, μπορεί να είσαι τώρα στην ωραιότερη φάση της ζωής σου. Γι’ αυτό τον λόγο ζήσε την όπως θες. Θες ηρεμία, ζήσε με ηρεμία, θες ησυχία, ζήσε με αυτό. Απλώς ζήσε και μη σε παίρνει από κάτω. Κανείς δεν έμεινε για πάντα παιδί, εκτός βέβαια απ’ τον Πίτερ Πάν.
Επιμέλεια Κειμένου Λουκίας Χριστοδούλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Λουκία Χριστοδούλου
