Έχω καταλάβει πως τα μεγαλύτερα μεθύσια γίνονται όταν λες «θα βγω για ένα ποτάκι στα γρήγορα». Συνήθως αυτό συμβαίνει με εμένα. Λόγος για να πιω κανένας συγκεκριμένος. Το ότι η παρέα μου έχει στομάχι αντικραδασμικό στις δονήσεις του αλκοόλ, δεν σημαίνει ότι ισχύει το ίδιο και σε μένα. Όταν πίνω γίνομαι τσαρλατάνος, ένας κλόουν της δεκάρας. Συνήθως όταν με δεις σε αυτή τη κατάσταση ή θα με λυπηθείς ή θα αηδιάσεις.
Ξύπνησα άλλη μια φορά, προσπαθώντας να μαζέψω τα κομμάτια μου και να τα ενώσω από το προηγούμενο βράδυ. Η μνήμη μου σαν βιντεάκι που κολλάει στο YouTube, πηδάει σκηνές και δε με βοηθάει καθόλου. Είναι σαν να προσπαθώ να αφηγηθώ μια ιστορία και κάθε δεύτερη λέξη να κομπιάζω. Θυμάμαι πολύ συγκεκριμένα πράγματα και σε τυχαία σειρά. Σαν φωτογραφίες Polaroid κολλημένες σε έναν τοίχο, σε ένα κακό κολάζ που θα πρέπει εγώ να συνθέσω. Θυμάμαι που είπα πως θα βγω για ένα χαλαρό ποτό με τα παιδιά. Θυμάμαι τα χέρια μου να ψάχνουν το κινητό μου. Θυμάμαι ένα οικείο άρωμα που με έκανε να γυρίσω για να δω το κορμί προέλευσης. Θυμάμαι ένα ζευγάρι μάτια να με κοιτάζει ανάμεσα στο πλήθος. Θυμάμαι τον εαυτό μου πάνω από μια λεκάνη να κάνει εμετό, προσπαθώντας παράλληλα με ακροβατικές τεχνικές για να μην λερωθώ. Θυμάμαι οι σκέψεις μου να χάνουν τον ειρμό τους η μια μετά την άλλη σαν ντόμινο.
Κάνω έναν καφέ και καθώς ψαχουλεύω τις τσέπες μου συνειδητοποιώ πως μου λείπουν 50 ευρώ. Σκατά. Τα έχασα, μου τα τσούρεψαν, ποιος ξέρει.
Δεν έχω βιώσει τίποτα τον τελευταίο καιρό παραπάνω παρά μικρές στιγμές όση είναι αυτή η αδιάφορη ζωή που χτίστηκε γύρω τους. Βρήκα μια εύκολη συνθήκη ζωής και απλά βολεύτηκα, απέφευγα να νιώσω, απέφευγα να πληγωθώ, απέφυγα να έρθω σε ουσιαστική, μη επιδερμική επαφή με τους άλλους και αυτό το αποκάλεσα «επιβίωση». Κρύφτηκα μέσα στα ρυθμικά φώτα και τις δυνατές μουσικές, χάθηκα ανάμεσα στο πλήθος και έτσι άφησα την ίδια μου τη ζωή απλά να συμβαίνει και εγώ παρατηρητής σε ένα έργο που έχω μπει κρυφά.
Στις ζωές όλων των ανθρώπων έρχεται εκείνη η στιγμή που αναρωτιέσαι «τι κάνω, πως βρέθηκα εδώ, πως σκατά πάω παρακάτω». Ακριβώς σε αυτό το άβολο σταυροδρόμι έφτασα και εγώ. Ποιο το νόημα αυτής της βραδιάς γαμώτο; Γνωριμίες; Διασκέδαση; Αίσθηση ελευθερίας; Ποιο το νόημα να θέλεις να ζεις «αξέχαστες στιγμές» αν μέσα σε λίγες ώρες θα τις έχεις κιόλας ξεχάσειλ Πραγματικά αναρωτιέμαι τι μου προσφέρουν νύχτες σαν και αυτή. Άδειες βραδιές με κενά μνήμης. Τσουβάλι οι ανούσιες εμπειρίες μαζεύονται στην άκρη του δωματίου σαν άνοστες γεύσεις για παλινδρομικά στομάχια.
Το επόμενο βράδυ ήμουν πάλι έξω. Τα παιδιά ήταν ήδη εκεί. Με χαιρετούν συνθηματικά για μια ακόμη νύχτα κραιπάλης. Στιγμές που θα ζήσουμε και που θα παλεύουμε πάλι να ρουφήξουμε από τα άδυτα της μνήμης μας. «Αρκετά!!!» Γύρισαν όλοι να κοιτάξουν αυτή που φώναζε στο είδωλο της στον καθρέφτη πίσω από το μπαρ. Μέχρι και εγώ γύρισα τριγύρω να δω τι βλέπουν. Τελικά κοιτούσαν εμένα. Γυρίζω στον μπάρμαν «Φίλε μου πιάσε ένα ουίσκι… ή μάλλον άστο» . Έκανα μεταβολή και έφυγα. Αυτή τη φορά θα προχωρούσα μπροστά. Θα ζούσα στιγμές που θα γινόταν αναμνήσεις και θα τις αναπολούσα με νοσταλγία.
Συντάκτης: Χάιντι Σεραφειμίδου
