Ένα ταξίδι για να δεις τον άνθρωπό σου

Περνάω μέρες σκεπτόμενη όλα αυτά που δεν πρέπει να ξεχάσω να φέρω μαζί μου. Απασχολώ το μυαλό μου φτιάχνοντας εικόνες από ρούχα και προσωπικά αντικείμενα. Να κανονίσω τα εισιτήρια, να βρω μεταφορικό για το αεροδρόμιο, να κάνω την έρευνά μου για όλες εκείνες τις δραστηριότητες με τις οποίες θέλω να καταπιαστώ όσο θα βρίσκομαι εκεί. Γράφω λίστες και διαγράφω εκείνα τα οποία έχω κανονίσει, υπογραμμίζω αυτά που βρίσκονται σε αναμονή, οργανώνομαι για να είναι όλα τέλεια. Ακριβώς δηλαδή ό,τι κάνω κάθε φορά κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας κάποιου ταξιδιού μου. Με μία και μόνο μικρή αλλά σημαντική διαφορά. Αυτή τη φορά, δεν πάω απλώς διακοπές.

Αυτή τη φορά ετοιμάζομαι και προετοιμάζομαι για να ‘ναι όλα τέλεια γιατί έρχομαι σε σένα. Αυτή τη φορά δεν είναι ένα απλό ταξίδι αναψυχής, αλλά είναι η ανυπομονησία για να βρεθώ στο σπίτι μου. Όχι εκείνο το σπίτι με τη στέγη και τα κεραμίδια, αλλά το άλλο με τη μεγάλη αγκαλιά και τα γλυκά χείλη. Είναι άλλο να ετοιμάζεσαι να πας διακοπές –δε λέω είναι κι αυτό συναίσθημα αναζωογονητικό– είναι όμως μια εντελώς άλλη ιστορία αυτή. Η ιστορία στην οποία οι διακοπές θα ‘χουν κάτι μαγικό, κάτι ξεχωριστό, κάτι που δεν είχαν οι προηγούμενες. Η ιστορία στην οποία έρχομαι κοντά σου. Tο ταξίδι είναι συνδεδεμένο μ’ έναν άνθρωπο, με στιγμές μαζί του κι ύστερα μ’ όλη την ταξιδιάρικη διάθεση των διακοπών.

Διαγράφω μέρες σ’ ένα αυτοσχέδιο ημερολόγιο και χαμογελάω πλατιά βλέποντας τον αριθμό που ‘ναι μέσα στην καρδούλα να πλησιάζει. Κοντοζυγώνοντας στην τελευταία βδομάδα, όλα γίνονται πιο αληθινά. Είναι εκεί που καταλαβαίνω πως συμβαίνει αυτό που βλέπω και το ζω με ρόλο κεντρικό. Το «ετοιμάζω ταξίδι μοναχά για πάρτη σου» ακούγεται τόσο λίγο μπροστά σ’ όλα τα σχέδια που έχω στο μυαλό μου και θέλω να ζήσουμε παρέα. Είναι πάντα ευχάριστο να οργανώνεις ένα ταξίδι και ν’ ανυπομονείς για να φτάσει εκείνη η ώρα. Είναι πολλές φορές φανταστικότερο να μετράς μέρες αντίστροφα για να πας ένα ταξίδι, στο οποίο πρόκειται να συναντήσεις τον άνθρωπό σου.

Η αναμονή στο αεροδρόμιο αποκτάει μια καινούρια διάσταση. Δεν είναι μόνο το άγχος να ‘μαι στην ώρα μου, να τα ΄χω όλα μαζί μου, να πάνε όλα βάσει προγράμματος. Είναι και το ότι πια δε διαγράφω μέρες πάνω στο ζωγραφισμένο μου ημερολόγιο μέσα στο σημειωματάριο. Τώρα στις μέρες λέει «μηδέν» και λίγες ώρες μόνο μας χωρίζουν. Πού το βάζεις και το να ‘μαι σε ανθρώπινη εμφανισιακή κατάσταση όταν φτάσω μετά την ταλαιπωρία και την κούραση του ταξιδιού; Είναι η πρώτη φορά που θα με δεις εξάλλου, μετά από καιρό. Πρέπει να σου χαρίσω απ’ τα πρώτα δευτερόλεπτα εκείνο το χαμόγελο που τόσο έντονα θυμάμαι και τα μάτια που λίγο μισοκλείνουν χαρούμενα, καθώς τα λακκάκια των χειλιών σου οδηγούνται προς τα πάνω.

Και το παραμύθι αρχίζει με το τέλος όλης της προετοιμασίας. Πάει λίγο αντίστροφα η ιστορία, αλλά τότε είναι που ξεκινάμε να το ζούμε. Μια μικρογραφία του πως θα ‘ναι, μια δοκιμή μοιράσματος της ζωής μας. Κι άμα πετύχει ίσως τότε τα ταξίδια να μην εξυπηρετούν τις συναντήσεις μας, αλλά να ΄χουμε την ίδια αφετηρία τελικά. Για την ώρα ταξίδι δε σημαίνει όμως μόνο διακοπές. Σημαίνει φέρνω τον κόσμο ανάποδα για να σε συναντήσω. Καλά, ίσως να μην τον φέρνω ανάποδα και να ΄ναι αυτό λίγο υπερβολικό. Πετάω όμως σίγουρα από πάνω του. Τα λέμε!