Στο αμοιβαίο ένα δευτερόλεπτο αρκεί κι έμπλεξες

Το αμοιβαίον φυγείν αδύνατον. Μεγάλη αλήθεια αυτό, όταν κάτι είναι αμοιβαίο όσο και να αντιστέκεσαι μόνο και μόνο που γνωρίζεις ότι κι ο άλλος αισθάνεται όπως εσύ μία τόση δα στιγμούλα αρκεί για να μπλέξεις χωρίς να το καταλάβεις.

Οι άνθρωποι εκ φύσεως και εκ πεποιθήσεως είμαστε έρμαια των παθών μας και από την αρχή του μάταιου τούτου κόσμου δεν υπάρχει μεγαλύτερο πάθος από τον έρωτα. Τι πιο όμορφο και σπάνιο από τον αμοιβαίο έρωτα; Έρχεται έτσι απλά, φυσιολογικά χωρίς να σε ρωτήσει και χωρίς να εξετάσει καταστάσεις και συγκυρίες, τις περισσότερες φορές φαντάζει μεγάλο λάθος με τα πάντα να πηγαίνουν κόντρα ανάμεσα στους δύο ερωτευμένους. Μα υπάρχει λάθος στον έρωτα; Τι μπορεί να είναι λάθος όταν δύο κοιτιούνται στα μάτια για μερικά μόνο δευτερόλεπτα και τα χαμόγελά τους ασυγκράτητα ζωγραφίζονται από μόνα τους έτσι απλά στα χείλη; Πώς μπορείς να πνίξεις ένα τέτοιο χαμόγελο που βγαίνει πηγαία από μέσα σου; Απλά δεν μπορείς.

Βγαίνει φυσιολογικά και μόνο του, χωρίς να ξέρεις το πώς, το πότε και το γιατί. Τα πάντα γίνονται μόνα τους και όσο δεν αφήνονται να συμβούν, ξεσπούν με μεγαλύτερη ένταση κι αυτό γιατί δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς. Όσους τοίχους κι αν προσπαθήσεις να χτίσεις όταν κάτι είναι αμοιβαίο θα τους γκρεμίζει. Γεμίζεις, αδειάζεις και πάλι από την αρχή. Δεν καταλαβαίνεις πολλά, μονάχα νιώθεις, καθώς τα γεγονότα τρέχουν μόνα τους στον δικό τους ρυθμό που εσύ αδυνατείς να ακολουθήσεις. Ξημερώνει απλά μια μέρα και ξυπνάς ερωτευμένος χωρίς να ‘χεις πάρει χαμπάρι τίποτα και τούτη τη μέρα είναι πολύ αργά πια για να κάνεις το οτιδήποτε για να το αλλάξεις αυτό. Γιατί πολύ απλά δεν έχει σημασία πια. Όσο και να το καθυστερείς ξέρεις πως θα γίνει.

Και φαντάσου τον έρωτα, τον γνήσιο, τον τρελό κατακτητή να΄ναι αμοιβαίος. Αληθινή ατομική βόμβα, που περιμένει μέσα στη φωλιά της την κατάλληλη στιγμή για να σκάσει και να μετράμε θύματα. Έτσι και ο αμοιβαίος έρωτας. Όλα καλά μέχρι τη στιγμή που κάποιος από τους δύο θα λυγίσει και θα το ομολογήσει. Εκεί ανοίγει το κουτί της Πανδώρας και δεν υπάρχει επιστροφή. Ποιος; Βρες μου έναν μάτια μου που ερωτεύτηκε και δεν έκανε λάθη, που ερωτεύτηκε και άκουσε τα πρέπει και τα μη. Θα σου πω εγώ. Κανένας. Τον πιο λογικό άνθρωπο στον κόσμο να ρωτήσεις θα σου πει πως όταν τον ερωτεύτηκαν κι ερωτεύτηκε τα κάνε όλα ίσωμα για να το ζήσει. Χωρίς σταγονόμετρα και κριτικές από τρίτους.

Στον έρωτα δε χωρά λογική κι αν χωρέσει δεν είναι έρωτας. Είναι ένα συναίσθημα βαθύ που δεν εξηγείται, δεν αναλύεται, μονάχα το ζεις. Και όταν είναι αμοιβαίο το ζεις με τα μπούνια, σε όλο το μεγαλείο και το «δράμα» του. Αντιστέκεσαι μία, δύο άντε τρεις στο τέλος όμως; Το αμοιβαίο είναι και μοιραίο. Και οι άμυνες κουράζουν πιο πολύ από την επίθεση, επομένως κάποια στιγμή χαλαρώνουν και είναι άχρηστες.

Οπότε ναι -ευτυχώς- τελικά μια στιγμή αρκεί για να μπλέξεις. Σ’ αυτά τα πράγματα οφείλουμε κυρίως στον εαυτό μας να πηγαίνουμε με γνώμονα το πάθος ακόμα και αν κάπου μέσα μας πιστεύουμε πως θα τελειώσει άδοξα ή ότι είναι λάθος. Έρωτας είναι, αν δεν αξίζει αυτός, τότε τι;