Τα συναισθήματα είναι για να τα βιώνουμε και να τα εκδηλώνουμε. Ο πόνος, η χαρά, η θλίψη, η δυσαρέσκεια, όλα αποτυπώνονται στο πρόσωπό μας και καθρεφτίζονται στα μάτια μας. Είναι μέσα στην ψυχή μας κι αποτελούν κομμάτι μας. Αναμφίβολα προσπαθούμε λοιπόν, να τα εκφράσουμε, να δηλώσουμε τη συναισθηματική μας κατάσταση.
Κάπως έτσι γίνεται και με το κλάμα. Είναι εκείνες οι στιγμές, που αυτό που σε πνίγει και σου κομπιάζει το λαιμό, βρίσκει έξοδο στα μάτια. Λυτρωτικό το κλάμα και παυσίπονο. Σε εξαντλεί τόσο πολύ που κάποια στιγμή, μην έχοντας κουράγιο, σε μουδιάζει.
Δυστυχώς, ο άνθρωπος ως ον που αρέσκεται στις υπερβολές, χρησιμοποιεί το κλάμα κάπως καταχρηστικά. Κλαίει χωρίς να υπάρχει λόγος, κλαίει για λόγους λίγο ύπουλους. Είναι λίγο που το κλάμα κάτι κάνει στον άλλον και του δημιουργεί συναισθηματική φόρτιση. Δεν κλαίει ο άλλος ουσιαστικά επειδή το νιώθει.
Ποιος δεν έχει βαλαντώσει, προκειμένου να πείσει το έτερον ήμισυ για κάτι; Είτε για να πάνε μια εκδρομή είτε για να τον πείσει πως δεν τρέχει κάτι μ’ εκείνον, που τον φλερτάρει. Είναι ένας τρόπος συναισθηματικού εκβιασμού. Εκείνον που κλαίει τον συμπονάς.
Αισθάνεσαι άσχημα, διότι νομίζεις ότι εσύ τον έφερες σ’ αυτήν την κατάσταση και νιώθει τύψεις. Τύψεις εικονικές μεν, ψυχοφθόρες και πειστικές δε. Σε κάνει ν’ αμφιβάλλεις, μήπως έχεις άδικο μ’ αυτόν τον τρόπο. Είναι κι εκείνο που δεν το αντέχεις και πολύ το κλάμα και πέφτεις στα δίχτυα του.
Ακόμα πολλές φορές κλαίμε σε άβολες καταστάσεις. Προκειμένου να αποφύγουμε μια λεκτική επίθεση, μια αμήχανη κατάσταση μπήγουμε τα κλάματα, για να μας αφήσουν στην ησυχία μας. Διότι επικαλείσαι το συναίσθημα του συνομιλητή σου, εκείνος σε λυπάται και δεν ασχολείται πλέον μαζί σου.
Επίσης, άλλες φορές, κλαίμε για να αυτομαστιγωθούμε. Έχοντας κάνει κάποιο σφάλμα, υποβάλλουμε τον εαυτό μας σ’ αυτό, για να βιώσουμε τη δυσαρέσκεια που επιφέραμε σε κάποιον λόγω του λάθους μας ή της άσχημης συμπεριφοράς μας. Αντικατοπτρίζουμε στον εαυτό μας τη συναισθηματική κατάσταση του άλλου, ώστε να τη βιώσουμε στο έπακρο και ν’ αυτοτιμωρηθούμε γι’ αυτό.
Δεν είναι ωραίο να κλαις για ψύλλου πήδημα. Δείχνει αδυναμία χαρακτήρα το εύκολο κλάμα. Δείχνει άνθρωπο, που δεν μπορεί να διαχειριστεί τις καταστάσεις με το μυαλό και το λόγο του και καταφεύγει σε μεθόδους εύκολες κι υποχθόνιες. Αντί ν’ αναλύσει κάποιος τι τον ενοχλεί ή δεν του αρέσει, αντί να χρησιμοποιήσει τα επιχειρήματά του και να τ’ αντιτάξει στον άλλον, προσπαθεί να δείξει ότι βρίσκεται από κάτω με το κλάμα.
Υποδηλώνει ευαισθησία, που δυστυχώς στην κοινωνία που ζούμε θεωρείται μειονέκτημα. Συνήθως τους ευαίσθητους ανθρώπους δεν τους υπολογίζουμε. Πλέον επιβιώνει και μετράει ο πιο σκληρός. Εκείνος που θα προτάξει το σκληραγωγημένο εαυτό του έναντι στον συναισθηματικό.
Ναι, το κλάμα κάνει καλό. Όπως λένε κι οι ειδικοί, καθαρίζει τα μάτια σκοτώνοντας τα βακτήρια και μας αποτοξινώνει. Επίσης, το κλάμα μπορεί να λειτουργήσει θετικά συσφίγγοντας τις ανθρώπινες σχέσεις. Ποιος δεν έχει πάρει αγκαλιά ένα δικό του άνθρωπο, που δακρύζει και δεν του έχει πει δυο κουβέντες φιλικές και παρηγορητικές!
Το κλάμα δεν πηγαίνει σε κανέναν. Όλοι πρέπει να έχουμε ένα μόνιμα καρφιτσωμένο χαμόγελο στα χείλη μας. Όποιος κι αν είναι ο λόγος που σ’ έκανε να κλαις, μόνο με το χαμόγελο θα μπορέσεις να δεις θετικά τα πράγματα.
Άλλωστε, όπως είπε κι ο Gabriel Garcia Marquez, κανένας δεν αξίζει τα δάκρυά σου, αλλά όποιος και να τα άξιζε, δε θα σ’ έκανε να κλάψεις. Κι είχε απόλυτο δίκιο.
Επιμέλεια κειμένου Εύας Αροτσίδου: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
