Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Μαρία.
Εγώ, εσύ και το τώρα. Αυτό μου αρκεί και δεν ψάχνω κάτι περισσότερο ή κάτι λιγότερο. Άσε τα μεγάλα λόγια για τους άλλους, τους δήθεν έρωτες, αυτούς που τα βράδια τάζουν τα πάντα και τις μέρες χάνονται, σαν σκιές μόλις πέσει το σκοτάδι. Δε μ’ αρέσουν οι σκιές, δε μου ταιριάζουν. Σε ακολουθούν παντού τυφλά κι ύστερα εξαφανίζονται. Εσύ μου ταιριάζεις, εσένα έψαχνα.
Άσε λοιπόν τα μεγάλα λόγια στην άκρη, τα είπες και τα είπα τόσες φορές, μα τελικά είμαστε εδώ, μαζί κι αυτά στ’ αζήτητα. Δε θέλω ούτε υποσχέσεις, κι απ’ αυτές χόρτασα όπως κι εσύ. Δε με ενδιαφέρουν τα ανούσια «για πάντα», αλλά τα «τώρα» μαζί σου. Εδώ, τώρα, εγώ κι εσύ. Να σαστίζω, να χάνομαι και να τρέμω. Να σε ερωτεύομαι κάθε μέρα όπως την πρώτη φορά που σε είδα, ξανά και ξανά. Να ζητάω τις νύχτες σου. Να νιώθω την κοφτή ανάσα σου στη δική μου. Αυτά μου αρκούν.
Τα πάντα μαζί σου αποκτούν νόημα και σκοπό κι όλα τα ασύνδετα, μεταξύ τους, κομμάτια επιτέλους τώρα δένουν. Ό, τι και να θεωρούσα μάταιο, είναι αυτό που με έφερε κοντά σου. Κάθε μικρό, ασήμαντο βήμα, ήταν ο δρόμος για να ‘ρθω ως εσένα. Τώρα το βλέπω καθαρά, το ξέρω, το νιώθω.
Ο κόσμος μου ξαφνικά πήρε φωτιά και δε με νοιάζει να καώ, αφού η φλόγα είσαι εσύ. Έτσι κι αλλιώς, στάχτη έγινα ξανά για λάθος έρωτες κι εσύ τις μάζεψες και τους έδωσες μορφή πάλι. Είσαι η αλήθεια που πάντα έψαχνα, σ’ένα κόσμο ακατανόητα δύσκολο. Θέλω να μάθεις για μένα όλα όσα δεν τόλμησα να παραδεχτώ ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό. Να κάνω τις αδυναμίες μου τα δυνατά χαρτιά μου, να γίνει ο φόβος μου αστείος, γιατί θα με ακουμπά μαζί σου η γενναιότητα.
Κι αυτές οι λέξεις, άτιμες, θα τα υποτιμήσουν όλα όσα αισθάνομαι. Γι’ αυτό σου λέω, εμπιστέψου με κι άσε τα λόγια μακρυά από ‘μας, δε μας φτάνουν. Ίσως να είμαι ο άνθρωπός σου κι εσύ ο δικός μου, μα δε χρειάζεται να το πούμε, αρκεί που το ξέρουμε κι οι δύο. Αρκεί το εδώ, το τώρα, το μαζί.
