Δύσκολο, απαιτητικό, πολύπλοκο, δυσπρόσιτο. Λέξεις με αρνητική χροιά και πρόσημο κι όμως όλες επιδρούν θετικά πάνω μας. Μας δημιουργούν δέος και μας προκαλούν να τα τιθασεύσουμε, να τα κυριεύσουμε, να τα κατακτήσουμε. Πάντα μας γοήτευε το μυστήριο, πάντα μας γεννιόταν αυθόρμητα η ανάγκη να βρούμε τη λύση. Κι ο έρωτας δε θα μπορούσε να ξεφύγει απ’ τον κανόνα.
Ερωτευόμαστε αυτούς που δε μας κάνουν τα χατίρια και πώς αλλιώς θα μπορούσε να ήταν; Αφού σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, απλώς θα βολευόμασταν σε δήθεν αγάπες, συμφεροντολογικές συναισθηματικές συναλλαγές που θα κάλυπταν τα κενά και τις ανάγκες μας.
Ο έρωτας όμως είναι συναίσθημα ελεύθερο, πνεύμα αναρχικό που δεν υπακούει σε κανόνες, που αρνείται να υπηρετήσει κάθε λογική, που αποφασίζει μόνο του κι αυθαίρετα σε παρασύρει μαζί του χωρίς να σε ρωτήσει, χωρίς να σου δώσει χρόνο να το σκεφτείς.
Ερωτευόμαστε το δύσκολο, το αδύνατο, το ακατόρθωτο. Μας γοητεύει ό,τι απαιτεί το χρόνο μας και την προσπάθειά μας, αρκεί –αποκλειστικά και μόνο για την υποκειμενικότητά μας– να αξίζει. Τρέχουμε πίσω από μεγάλα «όχι» πεπεισμένοι πως θα τα κάνουμε «ναι». Και συνήθως τα καταφέρνουμε αλλά ακόμα κι αν δεν το κάνουμε, πάντα θα έχουμε αδυναμία στα ζητούμενα και θ’ αδιαφορούμε για τα δεδομένα.
Πλάσματα μαζοχιστικά –κι ενίοτε σαδιστικά– γοητευόμαστε απ’ τους αινιγματικούς κι ακανθώδεις χαρακτήρες. Κι όσο κι αν κατεβάζουμε μούτρα σε κάθε αναποδιά τους, σε κάθε άρνηση και κάθε αντίδραση, όσο κι αν γκρινιάζουμε για κάθε δύσκολο κομμάτι τους και κάθε κρυφό συναισθηματισμό τους που μας κάνει ανασφαλείς, άλλο τόσο λάμπει το πρόσωπό μας, φωτίζεται το χαμόγελό μας και βγάζουμε σπίθες απ’ τα μάτια σε κάθε «ναι» τους που δε βγήκε αβίαστα κι επιπόλαια, πετάμε ολόκληροι σε κάθε «σ’ αγαπώ» τους που όταν ειπωθεί έχει λόγο ύπαρξης κι αξία κι αναθεωρούμε για κάθε παράπονό μας.
Το εύκολο παράγεται πλέον σε μεγάλες ποσότητες κι έχασε έτσι και την ποιότητά του. Αξία έχει ό,τι σκαλώνει στο μυαλό και τίποτα δε μοιάζει αρκετό για να το βγάλει από ‘κει. Ο άνθρωπος αυτός που χωρίς να το ξέρει –και χωρίς στιγμή να το προσπαθεί– σε βάζει στη διαδικασία να θες να τον κατακτήσεις, να τον κάνεις δικό σου. Το αγρίμι που θες να εξημερώσεις κι όχι εκείνο που θα λυπηθείς γιατί τα μάτια του παρακαλάνε για αγάπη.
Γουστάρουμε το πολύπλοκο, μας τραβάει το δύσκολο, μας προκαλεί το απαιτητικό. Μας αρέσουν όσοι μας κάνουν τη ζωή ποδήλατο γιατί είναι ακριβώς οι ίδιοι που με δυο λέξεις τους, μια τους πράξη κι ένα χαμόγελό τους μας κάνουν ευτυχισμένους.
Κι ας μη μας κάνουν συχνά τα χατίρια κι ας μας τσατίζουν κάποιες φορές κι ας μουτρώνουμε με τη σειρά μας κάποιες άλλες. Δεν τους βαριόμαστε ποτέ, αντιθέτως έχουν τον τρόπο τους να μας πωρώνουν. Να μας εθίζουν και να μας τραβάνε πάνω τους σαν μαγνήτης.
Με τον καιρό αναπτύσσουμε μια αλλεργία σε οτιδήποτε δεδομένο γιατί ξέρουμε πως τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο απ’ την ίδια τη συνήθεια που σε βουλιάζει στη μιζέρια πριν προλάβεις καν να το αντιληφθείς. Ζητάμε ό,τι μας έχει σε εγρήγορση σε συνεχή αγώνα, ό,τι συντηρεί τα συναισθήματα ατίθασα και το πάθος άσβηστο.
Κι όχι, σε καμία περίπτωση δεν ερωτευόμαστε τους αδιάφορους, δε μας γοητεύουν οι άνθρωποι που αγνοούν και την ύπαρξή μας καθώς μια τέτοια περίπτωση μόνο προβληματική θα μπορούσε να είναι για εμάς. Τα όρια είναι σαφή κι οι κατηγορίες διακρίνονται στα άτομα που αξίζει να προσπαθείς γι’ αυτά και τ’ άλλα που σου αξίζει να τα αφήσεις να φύγουν απ’ τη ζωή σου σαν να μην πέρασαν ποτέ.
Είμαστε όλοι εγωιστές –είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι– που απαιτούμε να ικανοποιήσουμε την ανάγκη μας για αγάπη και συναισθηματική επιβεβαίωση, αλλά μας σαγηνεύει περισσότερο κάποιος το ίδιο εγωιστής με εμάς γιατί μας βάζει στο παιχνίδι του έρωτα και στην κοινή κι αμφίδρομη διαδικασία του κυνηγητού. Κι ο καλύτερος τρόπος να μάθεις τον εαυτό σου είναι να δεις τις σχέσεις σου ως καθρέφτη.
Δεν ερωτευόμαστε αυτούς που μας κακομαθαίνουν αλλά εκείνους που θέλουμε όσο τίποτα να τους κακομάθουμε, που πατάμε εγωισμούς και προσωπικές φιλοδοξίες κι αρκεί ένα «εμείς» να κάνει το «εγώ» μας να χαμογελάσει!
Συντάκτης: Πωλίνα Πανέρη
