Όλη μας η ζωή ένα ατελείωτο κρυφτοκυνηγητό

Αναρωτήθηκες ποτέ ποια είναι η σημασία όλων αυτών των παιχνιδιών που παίζατε ως παιδιά; Όλα αυτά τα παιχνίδια που παίζαμε στα διαλείμματα στο σχολείο ή τα καλοκαίρια στο χωριό. Σε κάποια αλάνα ή στους δρόμους ξεχυνόσασταν! Χωρισμένοι σε δύο ομάδες όλη μέρα τρέχατε παίζοντας εκείνο το περιβόητο κρυφτοκυνηγητό. Σκέφτηκες ποιο το νόημα αυτού του «χωρισμού σε στρατόπεδα», του κρυψίματος και του κυνηγιού. Μήπως αποτελεί έναν τρόπο προετοιμασίας για την ενήλικη ζωή; Ένας τρόπος να δει ένα παιδί πώς θα κυλάει η ζωή του όταν για τα καλά ενηλικιωθεί και δημιουργήσει σχέσεις. Τι μας έμαθε στην τελική το κρυφτό κυνηγητό;

Αναγκαίο κακό –ή μπορεί και καλό- σε κάθε κύκλο που θα μπεις οι άνθρωποι χωρίζονται. Σε ομάδες, σε κλίκες, σε παρέες, ένα είναι το σίγουρο ότι δεν είναι όλοι μαζί. Είτε αυτό ονομάζεται πανεπιστήμιο είτε εργασιακός χώρος, όσοι απαρτίζουν έναν κύκλο δε σημαίνει ότι επιθυμούν όλοι μαζί να συνυπάρχουν αρμονικά. Θέλουν να συναναστρέφονται με όσους ταιριάζουν, έχουν κάτι να τους προσφέρουν ή γενικά δεν τους εκνευρίζουν. Είτε από ανάγκη είτε από επιλογή, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι καλώς ή κακώς στις πιο πολλές περιπτώσεις, πρέπει να επιλέξεις με ποιους θα είσαι.

Καμία φορά η επιλογή σου για το ένα «στρατόπεδο», σε αποκλείει από την απλή επαφή με το άλλο. Κι όλα αυτά γιατί; Επειδή όσοι το απαρτίζουν συνήθως δεν τα πάνε καλά με όσους αποτελούν το άλλο και ουδέτερος σε ορισμένους χώρους δεν μπορείς να είσαι. Εκτός αν είσαι μουγκός, κουφός και τυφλός, δηλαδή ούτε μιλάς, ούτε βλέπεις, ούτε ακούς. Συνεπώς, το πρώτο στάδιο του κρυφτοκυνηγητού, βλέπουμε να υλοποιείται τη στιγμή που επιλέγουμε τον κύκλο μας. Εκείνη τη φορά που αποφασίσαμε ότι για να κρατήσουμε τον Χ στη ζωή μας πρέπει να ελαττώσουμε έως και να κόψουμε επαφές με τον Ψ. Σε εκείνη ακριβώς τη φάση επιλέγεις «στρατόπεδο».

Το άλλο στάδιο είναι το κρυφτό. Πόσες φορές έχεις κρύψει πράγματα; Μεγαλώνοντας συνειδητοποιείς ότι όσο λιγότερα πράγματα αποκαλύπτεις, τόσο πιο ευτυχισμένος είσαι. Στο κάτω κάτω καλύτερα να μιλάς για τα επουσιώδη, παρά για πράγματα που σε κάνουν να γελάς. Όσο πιο πολύ μελετάς κάτι, το γκαντεμιάζεις. Άσ’ το να πάει στο καλό. Να συνεχίζει να σε κάνει ευτυχισμένο. Δε χρειάζεται τελάλη. Τα καλά πράγματα που σου συμβαίνουν, να τα γνωρίζουν λίγοι. Καταλαβαίνεις μεγαλώνοντας ότι οι στιγμές που περνάς κρυφά είναι κι εκείνες που θυμάσαι γλυκά. Εκείνες που σε κάνουν ευτυχισμένο και τις σκέφτεσαι χαμογελώντας σαν ούφο. Αυτό το κρυφτό λοιπόν σε ωθεί στην ευτυχία. Μην τα μπερδεύουμε όμως, δε σημαίνει πως όποιος είναι κρυψίνους είναι κι ευτυχισμένος.

Τελευταίο στάδιο είναι το κυνηγητό. Ως ενήλικας κυνηγάς το χρόνο. Τελειώνεις τις σπουδές σου, ψάχνεις πρακτική, πιάνεις δουλειά. Όλο κάτι κυνηγάς. Όλο τρέχεις να προλάβεις. Τρέχεις πίσω από τον έρωτα, από το άλλο σου μισό. Πας όσο πιο γρήγορα μπορείς για να στήσεις την καριέρα σου. Δε σε νοιάζει τίποτα άλλο πέρα από το να ανεβάσεις ρυθμούς και να προλάβεις, να βγεις μπροστά, να πιάσεις τον στόχο σου. Κυνηγάς και ανθρώπους. Να τους πιάσεις, να τους κάνεις δικούς σου. Να τους φτάσεις και να τους ξεπεράσεις. Ανάλογα με τον σκοπό σου κάθε φορά. Αυτό το κυνηγητό σε κυνηγάει λοιπόν. Κάποιες φορές συνειδητά κι άλλες ασυνείδητα. Κάποιες φορές ορμώμενο από καλά και όμορφα συναισθήματα και άλλες πάλι από τον εγωισμό σου.

Ποιος να το φανταζόταν ότι ένα παιχνίδι που παίζαμε σε ηλικίες του δημοτικού θα μπορούσε να έχει μια τέτοια ερμηνεία. Ποιος να φανταζόταν πόσα πράγματα που κάναμε μικροί αποτελούν μια μικρογραφία της μετέπειτα ζωής μας. Ποιος να το φανταζόταν πως μέσω της παιδικής μας αφέλειας κι ελευθερίας, ετοιμαζόμασταν για το μετά, που ήρθε και μας άλλαξε μια για πάντα.