Και τι γίνεται όταν φτάνει η στιγμή να γράψεις για ένα από τα πιο σημαντικά άτομα στη ζωή σου; Όταν έρχεται η ώρα να γράψεις για εκείνον που ήταν δίπλα σου από τη στιγμή που γεννήθηκες και παρά το γεγονός πως μπορεί να σε ζήλευε, ήταν εκείνος ο οποίος σε προστάτευε και σε προστατεύει για μια ζωή;
Γιατί εκτός από τους γονείς, ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή σου είναι ο μεγαλύτερος αδερφός. Φίλε μου κι αδερφέ μου, το μόνο που μπορώ να σου πω για αρχή είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ που σε είχα πάντα εκεί να με προστατεύεις και να μου δείχνεις τον σωστό δρόμο -όταν δεν κάναμε τις μαλακίες παρέα.
Όσοι έχουν μεγαλύτερο αδερφό ή αδερφή, τότε θα καταλάβουν τι σημαντικό δώρο τους χάρισε η ζωή. Κι αν πολλές φορές τον έχουν «καταραστεί» γιατί ως παιδιά πάντα μαλώναμε, τότε είμαι σίγουρος πως είναι από τις μοναδικές φορές στη ζωή τους καθενός μας, όπου η κατάρα δεν είναι πραγματική. Είναι μια κατάρα με γλυκιά γεύση, με γλυκό δηλητήριο, με μια δόση αγάπης.
Γιατί; Γιατί πραγματικά γνωρίζουμε πως αυτός ο άνθρωπος θα είναι εκείνος που θα μας πάρει από το χέρι από όταν είμαστε μικροί και θα μας οδηγήσει στο σχολείο και θα είναι δίπλα μας μέχρι και στα βαθιά γεράματα, όπου θα στέκεται εκεί, άγρυπνος φρουρός και θα μας κρατάει το χέρι, ακόμη κι αν ο ίδιος δεν μπορεί να σταθεί μόνος τους.
Και δε θα το κάνει από ανάγκη ή από αγγαρεία. Θα το κάνει γιατί ξέρει πως είναι ο προστάτης μας, ο φύλακας άγγελός μας, που θα έχουμε δίπλα μας οποιαδήποτε στιγμή τον χρειαστούμε. Οποιαδήποτε στιγμή έχουμε ανάγκη, οποιαδήποτε στιγμή νιώθουμε φόβο.
Πραγματικά, πιστεύω πως το πιο σημαντικό πράγμα που έμαθα από τον αδερφό, είναι να μη φοβάμαι. Πάντα θυμάμαι τις στιγμές όπου είχα φοβίες διάφορες, είτε για το σκοτάδι, είτε για κάτι που δεν ήξερα και φοβόμουν να μην κάνω λάθος. Θυμάμαι πως μια ζωή ήταν ο καθοδηγητής μου.
Ποτέ δε θα ξεχάσω που ήμουν 23 χρονών γαϊδούρι κι ήρθε μαζί μου στον οδοντίατρο να μου κρατάει το χέρι. Γελοίο, το ξέρω, όπως και η ατάκα «μπράβο ρε μαλάκα, 23 χρονών μαντράχαλος και θες να σε κρατάω το χέρι». Μ’ έκανε να χαμογελάσω ωστόσο κι αυτό αρκεί.
Ή θα ξεχάσω που στα 14 που έμαθε πώς να κάνω καμάκι; Μάθημα κανονικό, που ξεκινούσε από συμβουλές ενδυματολογικών επιλογών μέχρι την καλύτερη ατάκα πεσίματος για να πέσει το γκομενάκι. Παρά το γεγονός πως έγινα ο καλύτερος μαθητής του και κάποια στιγμή τον ξεπέρασα, οφείλω ν’ αναγνωρίσω ότι υπήρξε δάσκαλος, που καθόταν ώρες ατελείωτες να μου μεταλαμπαδεύσει την απαραίτητη αυτή γνώση.
Μ’ έναν μεγαλύτερο αδερφό μαθαίνεις πιο εύκολα πώς θα κρύψεις από τους γονείς κάθε χαζομάρα που έχεις κάνει και κάθε σκηνικό που μπορεί να είχε άσχημα αποτελέσματα. Όλοι φαντάζομαι θα θυμάστε κάποια στιγμή που ο αδερφός σας ήταν εκεί για να «κουκουλώσετε» μαζί μια μαλακία. Κι όσο κι αν γνωρίζατε πως κάποια στιγμή η αλήθεια θα λάμψει, ήσασταν σίγουροι πως τουλάχιστον έχετε κάποιον σύμμαχο να σας υπερασπιστεί και πολλές φορές, να σας καλύψει.
Από την άλλη, ποτέ δε θα ξεχάσω πως εκείνος ήταν πάντα που με συμβούλευε για οποιοδήποτε θέμα και πρόβλημα που μπορεί να είχα. Γιατί, όσο κι αν μεγαλώνουμε, πάντα τα αδέρφια είναι εκείνα στα οποία θα στραφούμε πρώτα για συμβουλές, προσπερνώντας τους γονείς που ξέρουμε πως θα μας δώσουν, αρκετές τουλάχιστον φορές, λύσεις που δε μας ικανοποιούν.
Σίγουρα δεν μπορώ να γνωρίζω πως είναι να έχεις μεγαλύτερη αδερφή, αλλά μπορώ να πω πως ο μεγαλύτερος αδερφός είναι απλά ένα θείο δώρο, το οποίο ήρθε στη ζωή του καθενός κάνοντάς τη άνω-κάτω. Κι όχι με την κακή έννοια.
Κι όντας ένας από τους ανθρώπους με μεγαλύτερο αδερφό, μπορώ να πω πως αισθάνομαι τουλάχιστον ευγνώμων που τον έχω στην ζωή μου και του οφείλω πάρα πολλά. Γιατί ξέρω πως θα είναι εκεί για να με διδάξει πράγματα που ακόμη δεν ξέρω.
Τα μεγαλύτερα αδέρφια μας τα πιο cool τυπάκια που ξέρουμε, γι’ αυτό να τα προσέχουμ και να τα αγαπάμε.
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Δρόσος
