Ξύπνησες με χαμόγελο. Πρώτη του έτους.
Καφές, μια φέτα βασιλόπιτα, η σόμπα στο φουλ και σκέψεις αισιόδοξες για τις μέρες που θα έλθουν. Ωστόσο κάτι μέσα σου υπάρχει που αμυδρά σε ενοχλεί.
Από χτες είναι αυτή η δουλειά. Ένας μικρός κόμπος στο στομάχι. Μια φευγαλέα στιγμή χτες σου άφησε αυτό τον κόμπο. Η τηλεόραση ανοιχτή, παραμονή πρωτοχρονιάς. Εορταστικές εκπομπές ντυμένες στα φώτα και το γλέντι. Τραπέζια σιδηρόδρομοι, επιμελημένα από τα καλύτερα catering, πρόσωπα ντυμένα και μακιγιαρισμένα με τον αέρα της επαγγελματικής τους επιτυχίας, βεστιάρια παρατεταγμένα σα στρατιωτική παρέλαση και πάνω σ’ αυτά, παγωμένα χαμόγελα που πληρούν τις προϋποθέσεις του concept της ακριβής αυτής εορταστικής τηλεοπτικής παραγωγής.
Όσο κι αν αγαπάς κι εσύ και φυσικά αναγνωρίζεις το γιορτινό χρώμα αυτών των ημερών, ωστόσο κάτι δεν σου πάει καλά σε όλο αυτό που βλέπεις. Νιώθεις ότι στον έξω -από αυτό το κουτί- κόσμο, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Τουλάχιστον για τους περισσότερους.
Νιώθεις ότι αυτό που καλείται τώρα να σε ψυχαγωγήσει, σε βαραίνει συνειδησιακά γιατί είναι ψεύτικο. Αρχίζει να βαραίνει η ανάσα σου αλλά, ευτυχώς, την ώρα που λες να ψάξεις το τηλεχειριστήριο, διακόπτεται το πρόγραμμα για διαφημίσεις.
Γαϊτανάκι από ροδαλά μάγουλα να διαλέγουν παιχνίδια ή απλά το κατάλληλο αναψυκτικό για το γιορτινό τραπέζι. «Προβληματισμένα» πρόσωπα, δίπλα σε τεράστια πολύχρωμα στολισμένα δέντρα ή σε πιατέλες κουραμπιέδων, γύρω από το ποιο gadget θα είναι το ιδανικό δώρο.
Ψεύτικου κόσμου συνέχεια. Ναι, συμβαίνουν όλα αυτά. Και αρέσουν σε όλους αυτές οι ατμόσφαιρες. Όμως είναι το ένα μικρό ποσοστό αυτή η απεικόνιση από αυτό που ζούμε. Αναρωτιέσαι ξαφνικά πού βρίσκεσαι. Αναρωτιέσαι γιατί ενώ έχεις ξαναπαρακολουθήσει όλο αυτό το θέατρο, γιατί απόψε να σε ενοχλεί περισσότερο. Μα φυσικά γιατί τις λεγόμενες χρονιάρες μέρες οι συνειδήσεις είναι πιο ευαίσθητες.
Και φυσικά το γεμάτο στομάχι αυτοενοχοποιείται περισσότερο τις μέρες αυτές.
Την κλείνεις την ριμάδα και προσωρινά ησυχάζεις σχεδόν σαν να «έκλεισες» και το πρόβλημα. Θες ξαφνικά να ανοίξεις τα παράθυρα και να πάρεις μια μεγάλη ανάσα. Μια βόλτα μια τέτοια μέρα είναι ό,τι καλύτερο. Και ξέρεις που θα βρει παρηγοριά η πληγείσα σου ενοχική συνείδηση.
Βασικά ξέρεις πώς και πού θα αναπνεύσεις. Σε μια πλατεία δυο γειτονιές παραδίπλα βρίσκεται ο Κώστας και η παρέα του. Άνεργος ετών, κατάφερε εδώ και λίγα χρόνια το παράδοξο του να προσφέρει δωρεάν γεύματα σε εκατοντάδες άτομα καθημερινά. Άνεργος παρακαλώ!
Έχει κουβαλήσει λοιπόν σήμερα, όπως και κάθε μέρα σε διαφορετικό δρόμο ή πλατεία, την μεγάλη του μαρμίτα και το προπάνιο που απαιτείται και μαγειρεύει, κόντρα στο κρύο και το γενικότερο κλίμα βαρυστομαχιάς των ημερών.
Γύρω από τον Κώστα βρίσκεται ένα μικρό τσούρμο από ανθρώπους που απολαμβάνει μαζί του ένα ζεστό γεύμα σε μπωλ μιας χρήσεως. Φιγούρες διάφορες. Και κοστουμαρισμένοι και άστεγοι. Και έχοντες και μη έχοντες. Γιατί ο Κώστας διατείνεται ότι δεν κάνει ελεημοσύνη. Αυτό που κάνει είναι περισσότερο από μία διάθεση ενός δωρεάν γεύματος. Αυτό που κυρίως ταϊζει ο Κώστας στις συσκευασίες τροφίμων μιας χρήσεως είναι η ψυχική πείνα που όλοι έχουμε για λίγη ανθρωπιά. Και οι νηστικοί και οι χορτάτοι. Και αυτό ακριβώς ταϊζει, φροντίζοντας με αριστουργηματικό τρόπο να μην εμπλακεί σε όλο αυτό το ευαίσθητο κομμάτι της αξιοπρέπειας. Γι’αυτό κιόλας τονίζει ότι δεν κάνει φιλανθρωπία. Απλά είναι το μέσο αυτό το δωρεάν γεύμα ώστε να πλησιάσει ο ένας τον άλλον και να επικοινωνήσει ουσιαστικά μιλώντας και για άλλα σοβαρα ζητήματα που τον απασχολεί.
Τον πλησιάζεις και θέλεις να του ξαναπείς ότι τον θαυμάζεις γι΄αυτό που κάνει. Ότι για σένα, αν και χωρίς στολή, είναι ο Σούπερμάν της εποχής.
Φυσικά και δεν βγάζεις άχνα γιατί είναι και λίγο αμήχανο πλέον να δείχνεις συγκινημένος μπροστά σε κόσμο. Σου αρκεί που απλά θα φέρεις κι εσύ μια γύρα την μεγάλη ξύλινη κουτάλα μέσα στη μαρμίτα της αγάπης.
Αυτός είναι ένας άλλος άνθρωπος, συγκεκριμένα ο Άλλος Άνθρωπος. Κι αυτό είναι ένα εναλλακτικό εορταστικό τραπέζι, μία άλλη υπερπαραγωγή, σε αίγλη και στρας πολύ μικρότερη από τις στημένες τηλεοπτικές αλλά φορτωμένη με μεγατόνους αγάπη!
Συντάκτης: Ελευθερία Παπασάββα
