Το πιο δύσκολο είναι να φύγεις ενώ ξέρεις ότι φταις

Είναι βράδυ Κυριακής, εσύ απόψε σκέφτεσαι να μείνεις σπίτι, δεν έχεις πολλή όρεξη. Νιώθεις μια μελαγχολία που δεν ταιριάζει στο βράδυ, στον καιρό και στον χαρακτήρα σου. Κάτι έχει στραβώσει στη ζωή σου, αυτό το ξέρεις. Ώρες ατελείωτες έχεις καθίσει να αναλύσει όλα αυτά τα σημαντικά γεγονότα αλλά και τις λεπτομέρειες που έφτασαν την ψυχολογία σου απόψε εδώ. Τα ανέλυσες, τα συζήτησες, κατέληξες σε πολύ συγκεκριμένα συμπεράσματα για τη συμπεριφορά σου και μετά ανέλαβες δράση. Φταίω, είπες. Έκανες πράγματα που, λογικό κι επόμενο ήταν, να φτάσουν την κατάσταση σε αυτό το σημείο. Κι έτσι αφού τελείωσες με την αυτοκριτική σου, πήρες μια βαθιά ανάσα, κλείδωσες στο συρτάρι τον εγωισμό σου και ζήτησες συγνώμη. Πραγματική συγγνώμη από αυτές που συνοδεύονται από τις αντίστοιχες πράξεις. Και μετά περίμενες.

Περίμενες η συγγνώμη σου να πιάσει τόπο, να μην ποδοπατηθεί, να της δώσει αυτός που την άκουσε την αρμόζουσα αξία. Έκανες όμως πάλι λάθος. Η συγγνώμη σου έπεσε στο κενό κι έτσι το αποψινό βράδυ σε βρίσκει να σου επιρρίπτεις ευθύνες μεγαλύτερες από αυτές που όντως σου αναλογούν. Η αυτοκριτική σου και το αίσθημα δικαίου που έχεις σε εξουσίασαν κι η ισορροπία χάθηκε. Αυτομαστίγωμα λέγεται τώρα η κατάστασή σου και έχει γίνει βραχνάς για εσένα τον ίδιο, γι’ αυτό χρειάζεται να σταματήσεις να νιώθεις ενοχικά και να ‘χεις τύψεις.

Αυτό το δώρο της συγγνώμης το έχεις κάνει ποτέ, αλήθεια, στον εαυτό σου; Ή μήπως αναλαμβάνεις εύκολα, πολύ εύκολα, το ρόλο του θύτη; Και φαντάζεσαι πιθανώς γιατί. Επειδή αφήνεις τον εαυτό σου μόνο του και δεν τον προστατεύεις από τον δικαστή, τελειομανή εαυτό σου. Τον καταδικάζεις αιώνια γιατί έκανε, ως άνθρωπος, ακόμα ένα λάθος. Πρέπει να δεχτείς κάποια στιγμή, πως οι άνθρωποι, όλοι ανεξαιρέτως, είμαστε ατελείς. Κι έτσι κάνουμε λάθη, κάθε μέρα. Κάποια είναι σημαντικά, κάποια διορθώνονται, κάποια μένουν ανεξίτηλα στον χρόνο, κάποια διαλύουν σχέσεις. Είναι όμως όλα ανθρώπινα.

Και το να μετανιώσεις ανθρώπινο είναι. Και το να θες να ζητήσεις συγγνώμη. Και το να προσπαθήσεις να διορθώσεις την κατάσταση,να της δώσεις άλλη τροπή, να την αλλάξεις. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάς πως το να μην τα καταφέρεις όμως είναι μέσα στα ενδεχόμενα. Διότι μία συγγνώμη δεν είναι πάντα αρκετή, ακόμα κι αν είναι μέσα από την καρδιά σου. Εσύ λοιπόν που έχεις το θάρρος να την πεις και να την εννοείς, χρειάζεται να δώσεις άφεση και στον εαυτό σου. Ο, τι λάθος κι αν έκανες, όσο ακριβά κι αν σου κόστισε, όποια σχέση σου κι αν κατέστρεψε, χρειάζεται να θυμάσαι πως κάποια στιγμή οφείλεις εσύ να σε συγχωρέσεις. Όχι γιατί είσαι άνθρωπος ανάλαφρος αλλά γιατί είσαι άνθρωπος υπεύθυνος και δυνατός. Και ως τέτοιος πρέπει να αντέξεις να σηκώσεις το βάρος κάθε λάθους και κάθε συγγνώμης σου.

Κι αφού το κάνεις, να γυρίσεις στον καθρέφτη σου, να του κλείσεις το μάτι και να του πεις πως πάμε για άλλα. Γιατί στη ζωή το πιο δύσκολο είναι να φύγεις ενώ ξέρεις ότι φταις. Το πιο δύσκολο είναι να συγχωρήσεις τον εαυτό σου που διέλυσε σχέσεις πολύτιμες για σένα. Μα χρειάζεται! Αν θες να σταματήσεις να αναστενάζεις και ν’ αναπνέεις ξανά αβίαστα, ελεύθερα.

Μη μετράς λοιπόν τα λάθη που έκανες , μέτρα καλύτερα τα ποσά δεν κουβαλάς μαζί σου,τα πόσα σου έχεις συγχωρέσει. Ποιο λάθος σου από όλα βαραίνει την καρδιά σου; Άφησέ το πίσω σου. Άδειασέ την λίγο. Κάνε λίγο χώρο. Το δικαιούσαι.