Είμαι ο Σταύρος 29 χρονών και οι δικοί μου δεν την θέλουν.
Με τον «όρο» δικοί μου αναφέρομαι στην οικογένεια και τους φίλους μου. Όχι δεν με κεράτωσε, σε προλαβαίνω. Απλά ο χωρισμός μας, πριν περίπου ένα χρόνο, ήταν κινηματογραφικά ελεεινός. Κάναμε χοντράδες εκατέρωθεν αλλά ο κύριος όγκος γέρνει προς το μέρος της, γιατί «έμπλεξε» τις οικογένειες μας και κοινώς γίναμε ρεντίκολο.
Με τον όρο «δεν την θέλουν» εννοώ πως είναι όλοι τους αρνητικοί και μόνο στο άκουσμα επανασύνδεσης μας. Ακόμη κι όταν το κάνω στην πλάκα οι αντιδράσεις είναι πάντα ίδιες. Την θεωρούν ψυχικά ασταθή, για να το πω όσο πιο ευγενικά μπορώ. Δεν τους αδικώ.
Αλλά εμείς αγαπιόμαστε ακόμη. Ένα χρόνο μετά και κανείς μας δεν έχει προχωρήσει στην ζωή του. Υπήρξαν τα φλέρτ και για τους δυο, αλλά ως εκεί.
Τον τελευταίο καιρό βρισκόμαστε. Βγαίνουμε ραντεβού, στα κρυφά. Κάποτε μέναμε στο ίδιο σπίτι και τώρα ραντεβού στα κρυφά. Έχει τη μαγεία του, δε λέω. Εγώ βέβαια έχω ένα μόνιμο κόμπο στο στομάχι μου. Και το μόνιμο είναι κυριολεκτικό. Μόνο όταν την βλέπω μου περνάει. Όχι τον κόμπο του έρωτα, με τις πεταλούδες και τα λοιπά. Τον κόμπο του άγχους, του φόβου, που περιμένεις κάτι κακό να συμβεί.
Τόσους μήνες που δεν την έβλεπα, μα το Θεό, δεν πέρασε πρωινό που να μην τη σκέφτομαι και βράδυ που να μην μου λείπει πριν κοιμηθώ. Τώρα που την βλέπω αντιμετωπίζω τον «κόμπο».
Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα μεταξύ μας, καλά-καλά δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω. Δεν το κρύβω. Φοβάμαι. Φοβάμαι τι θα πουν οι άλλοι. Ναι από αυτούς είμαι, που τους νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Δε με πήραν και τα χρόνια, αλλά δε θέλω να χάσω κι άλλο χρόνο από την ζωή μου. Φοβάμαι επίσης εμάς. Εμάς και το πόσο και αν, έχουμε αλλάξει. Αν όντως μάθαμε από τα λάθη μας και δεν θα τα επαναλάβουμε.
Τρέμω τη στιγμή που θα πρέπει να ανακοινώσω στους δικούς μου, πως βλεπόμαστε και πάλι, πως είμαστε πάλι μαζί. Αλλά για πόσο θα κρύβομαι; Δεν έχω πει το παραμικρό ούτε στον καλύτερο μου φίλο.
Ξέρω πως οι άνθρωποι μου θα με δεχτούν και πάλι μαζί της. Αλλά επίσης ξέρω πως θα είναι και επιφυλακτικοί. Θα πάρει καιρό να ρίξουν τις άμυνες τους και όλο αυτό φαντάζομαι θα έχει τον αντίκτυπο του στη σχέση μας. Και αν δεν αντέξουμε μέχρι να μας συνηθίσουν πάλι; Πάλι θα είμαι εγώ ο μαλάκας που δε βάζει μυαλό με τίποτα και προκαλεί την τύχη του με όσο περισσότερο θράσος μπορεί.
Αλλά αν τελικά είναι «γραφτό» μας να είμαστε μαζί. Αν αυτή την φορά τα πάντα αλλάξουν και φτιάξουμε μια ευτυχισμένη οικογένεια;
Τσάμπα ρωτάω, κανείς δεν μπορεί να μου δώσει την απάντηση. Αλλά ρε γαμώτο με «καίει». Με καίει που δεν μπορώ να την βλέπω ελεύθερα, να την βλέπω κάθε μέρα και να κοιμόμαστε μαζί.
Με πειράζει που δε μου δίνει εγγυήσεις. Αλλά ποιος μπορεί να δώσει εγγυήσεις στον έρωτα; Είμαι στη φάση του «τώρα ή ποτέ».
Μια μαρμελάδα το μυαλό μου κι ένα κορμί που αντιδράει. Μάλλον κάτι θέλει να μου πει. Δεν έχω καταλήξει ακόμη τι θέλω να ακούσω.
