Πάντα πίστευα πως οι σχέσεις δημιουργούνται με ένα φυσικό κι αβίαστο τρόπο. Όσο περισσότερο κυνηγάς και πιέζεις καταστάσεις τόσο πιο πολύ απομακρύνονται από εσένα οι άνθρωποι. Η μακροπρόθεσμη συνύπαρξη των ανθρώπων απογειώνει τη λογική, τη συντροφικότητα, καταρρίπτει το μύθο της μοναξιάς.
Μπορεί να ερχόμαστε μόνοι στη ζωή αλλά δε φεύγουμε μόνοι. Είμαστε εκείνες οι εμπειρίες που ζήσαμε, εκείνοι οι φαινομενικά αδυσώπητοι στόχοι που κατορθώσαμε, εκείνοι οι λίγοι άνθρωποι που μας άγγιξαν και τους γευτήκαμε, τους κάναμε το αγαπημένο μας ρούχο, εκείνο που δε θες να πλύνεις για να μη φύγει η μυρωδιά του.
Και φτάνουμε στην αρχή των πάντων, της διασταύρωσης των ιδεών, των κορμιών, των φιλιών, των χεριών ανάμεσα σε δυο πρωτόγνωρα ξένους ανθρώπους που ενδεχομένως μετατραπούν με το καιρό στο ολόδικό σου καταφύγιο. Μπορεί να μοιραστείς τη ζωή σου με αυτούς τους ανθρώπους, εσένα τον ίδιο. Δε δανείζεις τίποτα απλά μοιράζεσαι. Δεν υπολογίζεις, δεν ανταλλάσσεις τίποτα, απλά μοιράζεσαι.
Τα λόγια έχουν τη μορφή της πρώτης επικοινωνίας. Η πρώτιστη επικοινωνία έχει τη χάρη της. Μπορείς να ακούς το σύντροφό σου να μιλάει για ώρες, για καταστάσεις στη ζωή του, για τους φίλους του, για αστεία περιστατικά που συνέβησαν όσο εσύ σαφώς και δεν τον ήξερες. Σου εξηγεί, σου επεξηγεί, σε ακούει, σου δίνει χώρο, χρόνο, συγχωρεί και παθιάζεται μαζί σου.
Και περνάμε στο κεφάλαιο: «Τα ευκόλως ευνοούμενα παραλείπονται». Το πιο εποικοδομητικό κομμάτι μιας σχέσης καθώς περιορίζονται τα αυτονόητα λόγια και δημιουργούνται έργα. Αυτό τελείται όταν έχεις αντιληφθεί με ποιον έχεις να κάνεις απέναντί σου. Όταν έχεις αντιληφθεί τι σημαίνουν τα πολλαπλά προσωπεία του συντρόφου σου, τότε που συναντιέστε, τότε που σε παίρνει αγκαλιά, τότε που σε φιλάει και σε κοιτάει ή κι όχι, τότε που είναι χαρούμενος ή κι όχι.
Εσύ το καταλαβαίνεις. Εσύ μόνο το ξέρεις. Ένα βλέμμα, ένα νεύμα φτάνει. Γι’ αυτό το σημείο μιλάω που αν ακόμη χρειάζεστε λόγια για να αντιληφθείτε ο ένας τον άλλο, τότε δεν έχετε καταλάβει τίποτα, σίγουρα δεν είστε στο σημείο της απογείωσης, δε τη βλέπετε καν.
Όχι λόγια, μας τελείωσαν. Έχεις νιώσει ποτέ πονοκέφαλο σε τέτοιο έντονο βαθμό μόνο και μόνο επειδή πιέστηκες να εξωτερικεύσεις τα προβλήματα στη σχέση σου; Επειδή επεξήγησες για ακόμη μία φορά πράγματα ευρέως γνωστά για το άτομό σου; Έχεις νιώσει ένα ακατάπαυστο βουητό στα αυτιά σου τόσο που θα ευχόσουν να ήταν τηλεόραση ή σταθμός ενός ραδιοφώνου για να το έκλεινες αστραπιαία;
Είναι εκείνες οι φορές, σε μια σχέση που ο σύντροφός σου ξέρει τα κουμπιά σου. Ξέρει πιο απλά πώς να ξεκλειδώνει την καρδιά σου, πώς να σε χαλαρώνει, πώς να σε αποφορτίζει. Εκεί δεν έχουν θέση οι συζητήσεις, η επικοινωνία.
Μόλις σε δει ταλαιπωρημένο, δυσαρεστημένο ή ακόμη και προβληματισμένο θα το καταλάβει και θα λάβει δράση. Αν πάλι θεωρείς πως είναι καλύτερο όλα να παίρνουν τη μορφή των φτερωτών λόγων, τότε χάνεις την ουσία. Χάνεις απευθείας αυτούς τους ανθρώπους που έχουν ενδιαφερθεί να μελετήσουν τι άνθρωπος είσαι και να σε βοηθήσουν χωρίς να σε ενοχλήσουν.
Δεν υπάρχει δυνατότερη χημεία απ’ αυτήν της απόλυτα σιωπηλής αντίληψης μεταξύ δυο εραστών, δυο συντρόφων. Οι λέξεις ας μην ξεχνάμε είναι ένας τρόπος επικοινωνίας, αναγκαίος μεν αλλά όχι ο αναγκαιότερος.
Το να έρχεσαι σε σύγκρουση με μια πεζή ρουτίνα και να δέχεσαι ακατάπαυστα ερεθίσματα είτε σε ενδιαφέρουν είτε όχι μπορούν να σε μετατρέψουν σε μια άμορφη κι απροσπέλαστη μάζα.
Να μπορείς να κλείνεις τα αυτιά σου σε περιττά πράγματα και να προσεγγίζεις αυτό που πραγματικά θες με όλο σου το «είναι», χωρίς να το κάνεις από υποχρέωση, χωρίς να το βαρεθείς, χωρίς να το μολύνεις και να το πληγώσεις, τότε ίσως να νιώσω, να νιώσεις πως αυτό και μόνο αυτό είναι το νόημα της αποδοχής και της συνύπαρξης των ανθρώπων.
Αν μια σχέση εξελίσσεται και δε βαλτώνει, αν σκέφτεται και δεν προσπερνάει, αν δίνει και δεν παίρνει μόνο, αν αγαπάει και δεν το στολίζει με φανφάρες, τότε ίσως να απογειωθήκατε.
Επιμέλεια Κειμένου Όλγας Παραπραστανίτη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Όλγα Παραπραστανίτη
