Κόκκινες γραμμές που έκανες δεύτερες ευκαιρίες

Κάθε ερωτευμένος ή απατημένος, κάθε ιστορία που είχε ένα τέλος ίσως πιο νωρίς από ότι θα άξιζε, δικαιούται μία δεύτερη ευκαιρία. Δικαιούται μία επανεκκίνηση. Δικαιούται να πατήσει ένα pause, να πάρει μία βαθιά αναπνοή και να ξεκινήσει μία νέα αρχή. Δεύτερη ευκαιρία και ένας χρόνος γραμμικός που κρύβεται από πίσω. Μία κοινωνική δομή κι ένα χρονοδιάγραμμα της δικής σου ζωής. Μία υπόθεση που δεν απέχει και πολύ απ’ την πράξη, αν αναλογιστείς, ότι είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά μόνο εσένα. Μπορείς εσύ να το διαχειριστείς όπως θέλεις.

Μπορείς να συγκρίνεις τους στόχους σου και τα επιτεύματά σου, σε σχέση μ’ αυτά που πραγματικά αναζητάς. Ή απλά, να μπεις στη διαδικασία να γίνεις μέρος εκείνων που θέλουν οι άλλοι. Και μη μου πεις ότι ποτέ δεν ξενύχτισες τραγουδώντας και πίνοντας, για μία κόκκινη γραμμή που θέλησες να τραβήξεις σ’ όλα. Μην που πεις ότι δε θέλησες να πατήσεις ένα κουμπί παύσης στη ζωή σου και να προχωρήσεις σ’ ένα νέο κεφάλαιο.

Κι αν το επόμενο πρωί σε βρήκε να πίνεις τον καφέ σου μέσα στην ίδια κατάσταση –δηλαδή, προτού ξεκινήσεις να τραβάς κόκκινες γραμμές- κανείς δε σου είπε ότι η διαδικασία της επανεκκίνησης είναι κάτι εύκολο. Άλλωστε, τι περίμενες; Μπορεί η ζωή να’ ναι στιγμές αλλά θέλει και τις κρυφές ματιές της. Εκείνες τις ματιές που θα σε βοηθήσουν για να φτάσεις στη ρίζα της αλλαγής για να δεις αυτό που πραγματικά σου αξίζει.

Τα υπέροχα νέα είναι πως όλοι δικαιούνται μία δεύτερη ευκαιρία. Ίσως και τρίτη. Σταματάμε όμως εκεί, γιατί μετά, τα πράγματα αρχίζουν να μπλέκονται. Ακόμα κι αν τους όρους τους θέτεις εσύ πρέπει μέσα σου να’ ναι ξεκάθαροι. Κι αν έχεις όλα όσα χρειάζεσαι για να πετύχεις εκείνο το επίπεδο επιτυχίας, το θέμα, είναι να φτάσεις και να το πιάσεις.

Επομένως ο έρωτάς σου –ακόμα και πληγωμένος- δικαιούται μία δεύτερη ευκαιρία με κάποιον άλλο. Η θέση που άδειασε στην καρδιά σου δικαιούται μία νέα αναπλήρωση. Αρκεί να μην ησυχάζει το μυαλό σου. Αρκεί να μπορείς να παίρνεις βαθιές αναπνοές και να ξεκινάς απ’ την αρχή. Κι αν μπροστά σου βρεις φουρτούνες, στο τέλος θα’ ρθει η ηρεμία. Πάντα έρχεται.

Και τότε θα καταφέρεις αυτό που φοβόσουν ν΄αντικρίσεις. Τη δύναμη και τη ζωντάνια. Να βιώσεις εκείνο το αίσθημα που νιώθεις κάθε καλοκαίρι, που ξαπλώνεις πάνω σε μία φουσκωτή σαμπρέλα -για μερικά λεπτά– ανάσκελα και επιπλέεις πάνω σε καταγάλανα νερά.

Κι αν αναρωτιέσαι αν αξίζει ένα restart στη ζωή σου, η απάντηση έρχεται μέσα απ’ το αν αναζητάς την εξέλιξη. Έρχεται μέσα από εκείνα τα ερωτήματα που έχουν να κάνουν με το τι έχεις πετύχει μέχρι τώρα, τι έχεις μάθει απ’ αυτά που έχεις κάνει, πώς θ΄ αλλάξεις κάτι. Αυτά είναι και τα πρώτα πετραδάκια σ’ έναν δρόμο που οδηγεί σε μία αναγέννηση, χρήσιμη για ό, τι θελήσαμε να ονομάσουμε πάθος κι επιθυμία.

Κι αν η επανεκκίνηση προδιαθέτει έναν καινούργιο εαυτό, αυτό έχει να κάνει με την ωρίμανση και όχι με τη διαγραφή. Γιατί όλα αποτελούν μέρος της ζωής σου. Και τα καλά και τα άσχημα. Αυτά σ’ έχουν διαμορφώσει και παράλληλα σ’ έχουν διδάξει. Το σημαντικότερο κομμάτι στη διαδικασία της επανεκκίνησης είναι ότι έμαθες να μην παραιτείσαι όταν όλα οδηγούν προς την άφεση. Να μη γίνεσαι μια φωνή από τις πολλές, να μη δημιουργείς βαβούρα στα συναισθήματα.

Έμαθες να εξερευνάς όλα αυτά που έχεις ζήσει στο παρελθόν και να θέτεις ένα καινούργιο μέλλον λίγο πιο τολμηρό. Κι αν το παρελθόν πονάει, είναι γιατί δεν το άφησες να διαγραφεί. Γι’ αυτό αν νιώσεις την ανάγκη ν’ ακινητοποιηθείς κάποια στιγμή συναισθηματικά, μη φοβηθείς να το κάνεις. Ή μάλλον, το ότι θα φοβηθείς είναι ίσως αναπόσπαστο κομμάτι της διαδικασίας. Το θέμα είναι, είναι ο φόβος πιο δυνατός από την επιθυμία; Ή μήπως είναι οι δύο όψεις της ίδιας φωτιάς που ούτως ή άλλως θα μας κάψει- άρα γιατί να κρατηθούμε πίσω;